Μήνες πολλούς τώρα, δεν υπάρχει συγκέντρωση, διαδήλωση, κατάληψη ή άλλης μορφής διαμαρτυρία, που να μην αντιμετωπίζεται από τους αστυνομικούς με τον ίδιο τρόπο: με χημικό πόλεμο. Οποιοι και όσοι κι αν είναι οι διαδηλωτές (πολλοί ή λίγοι, παιδιά ή συνταξιούχοι, πρωτάρηδες σε τέτοια πράγματα ή πεπειραμένοι, ειρηνικοί ή κάπως επιθετικοί), μετά τα πρώτα πέντε-δέκα «αναγνωριστικά» λεπτά, δέχονται καταιγισμό δακρυγόνων από τους καλά προετοιμασμένους αστυνομικούς. Αν συνεκτιμήσουμε όσα έχουν γίνει στις μεγάλες αντιπολεμικές διαδηλώσεις, στις κινητοποιήσεις εναντίον των χωματερών, στη Θεσσαλονίκη, στον Ασπρόπυργο προχθές κατά των ομογενών από την πρώην Σοβιετική Ενωση, αλλά και τα εβδομαδιαία γηπεδικά επεισόδια, συμπεραίνουμε ότι το υπουργείο Δημοσίας Τάξεως έχει αποφασίσει ότι η σωστή κατασταλτική αναλογία είναι πέντε δακρυγόνα για ένα «προκλητικό σύνθημα», δέκα δακρυγόνα για μία προσπάθεια απώθησης των αστυνομικών δυνάμεων και διακόσια δακρυγόνα για μία μολότοφ. Αν ήταν το ίδιο ανοιχτοχέρηδες και με τους μισθούς των αστυνομικών, τότε, σίγουρα, αρκετά πράγματα θα ήταν καλύτερα.
Το δεύτερο κοινό γνώρισμα όλων των επιχειρήσεων εναντίον διαδηλωτών είναι ότι τα δακρυγόνα εκτοξεύονται κυρίως εναντίον των δικαίων, μες στην καρδιά των διαδηλώσεων, και όχι εναντίον των αδικοπραγούντων. Ποτέ ο στόχος δεν είναι να διαλυθούν όσοι ονειρεύονται «εκτροπή». Το ζητούμενο, κάθε φορά, είναι να τρομοκρατηθεί η μεγάλη μάζα των διαδηλωτών και να πειστεί, διά της ράβδου και του ροπάλου, ότι οφείλει να μην ξανακατέβει στους δρόμους, και πάντως, αν ξανακατεβεί, να μην πάρει τα παιδιά μαζί, γιατί θα κινδυνέψουν. Γι’ αυτό και οι εκτοξευτές των χημικών και οι χειριστές των σπρέι σκοπεύουν κατευθείαν στο πρόσωπο των «εχθρών». Αυτό που χρειαζόμαστε για να προκόψουμε, λέει το σωφρονιστικό δακρυγόνο μήνυμα, είναι άνθρωποι υποτακτικοί που κοιτάνε τη δουλίτσα τους κι όχι αργόσχολοι που βγαίνουν κάθε λίγο και λιγάκι στους δρόμους με τις παντιέρες τους.
Κάπως έτσι, δίπλα στο παραδοσιακό μας νέφος, που ήδη το συνηθίσαμε, αποκτήσαμε και ένα μικρότερο νέφος από τη χημική κραιπάλη της αστυνομίας, που διεκδικεί επίσης μονιμότητα, και το οποίο καλούμαστε επίσης να το συνηθίσουμε. Φαίνεται ότι ο εξαμερικανισμός που προχωρεί ακώλυτα σε τόσες και τόσες πτυχές του βίου μας, σφράγισε και τη συμπεριφορά των λεγόμενων δημοσίων δυνάμεων, κι όχι βεβαίως επειδή αυτοσχεδιάζουν, αλλά επειδή τέτοια εντολή θα έλαβαν από τη δαφνοστεφανωμένη πολιτική τους ηγεσία. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, βέβαια, σε κάθε «ύποπτη κίνηση» αντιστοιχούν πέντε σφαίρες, ιδίως αν το δέρμα σου είναι μαύρο, κι όχι πέντε δακρυγόνα όπως εδώ. Αλλά ως γνωστόν ο χρόνος είναι πάντοτε με το μέρος της εξουσίας.