Το γεγονός ότι ο απερχόμενος εισαγγελέας του Α.Π. επέμεινε, στη συνέντευξή του στην «K» της Κυριακής, στην ορθότητα της πρωτοβουλίας του να συγκαλέσει την Ολομέλεια Εφετών για τις υποθέσεις των κ.κ. Κόκκαλη και Μπουρμπούλια, προκάλεσε, κατά τα φαινόμενα, κάποια αίσθηση. Και όμως, όφειλε να θεωρείται δεδομένο. Ως δικαστικός λειτουργός ακέραιος και καταρτισμένος, ο κ. Κρουσταλάκης προέβη στην κίνησή του, έχοντας συγκεκριμένη άποψη για την έννοια του νόμου και τις πραγματικές περιστάσεις. Το ότι οι εφέτες δεν τη συμμερίστηκαν δεν σημαίνει ότι ο ίδιος δεν πίστευε ως ορθό αυτό που έκανε. Και, αφού το πίστευε, πρέπει και να εξακολουθεί να το πιστεύει – ακόμη και αν η άποψή του περί τον νόμο και τα πράγματα είναι «μοναχική». Οι μοναχικές απόψεις είναι συχνές στα νομικά. Και αν ακόμη δεν διεκδικούν εύσημα ορθότητας, δεν είναι ποτέ αρνητικές για όποιον τις προβάλλει με παρρησία και ειλικρίνεια. Με άλλα λόγια, ακόμη και αν η πλειοψηφία των εφετών είχε δίκαιο να απορρίψει το αίτημα του εισαγγελέα, δεν είναι αυτό «στίγμα» για εκείνον, όπως επιχειρήθηκε να προβληθεί από «ενδιαφερόμενη» πλευρά…
Η σύγκληση της Ολομέλειας των Εφετών ήγειρε, όμως, και ένα ευρύτερο ερώτημα, ένα ζήτημα ως προς την «καθημερινή» λειτουργία της Δικαιοσύνης, την ποιότητα και το βάθος της. H Ολομέλεια των Εφετών συγκαλείται σε πολύ ιδιαίτερες περιστάσεις. Γιατί έπρεπε να συγκληθεί για τα συγκεκριμένα αδικήματα; Γιατί έπρεπε να διασπασθεί η συνήθης πορεία των πραγμάτων; Επειδή οι υποθέσεις ήταν, όντως, τόσο σημαντικές ή επειδή, λόγω του «δημοσιογραφικού» τους (για να το πούμε έτσι) ενδιαφέροντος, χρειαζόταν η παρέμβαση ανωτέρου οργάνου, επειδή ο κόσμος δεν έχει εμπιστοσύνη στη «συνήθη διαδικασία»; Αν συμβαίνει το τελευταίο, νομίζω ότι η απάντηση μέσω διορισμού εφέτη – ανακριτή δεν είναι λύση. H διαδικασία αυτή πρέπει να διατηρήσει τον εξαιρετικό της χαρακτήρα – και οι δικαστικές αρχές να στραφούν προς την εμπέδωση της αξιοπιστίας και της ποιότητας του πλημμελειοδικείου.
Γιατί το πλημμελειοδικείο είναι εκείνο από το οποίο διαμορφώνει γνώμη για τη Δικαιοσύνη ο πολύς κόσμος. Και εκεί ο κ. Κρουσταλάκης θα γνωρίζει ότι τα πράγματα παραμένουν πολύ άνισα. Εξαιρετικοί δικαστές εναλλάσσονται με συναδέλφους τους ανυπόμονους, κακότροπους, ελλειμματικούς σε νομομάθεια. Κατηγορούμενοι παρακολουθούν, όχι σπάνια, εισαγγελικά λογύδρια επιπέδου Ζώρα Τσάπελη? άλλοι βλέπουν ενστάσεις τους τεκμηριωμένες με τόμους Νομολογίας να απορρίπτονται χωρίς ο δικαστής καν να τις διαβάσει. Και οι μελανές αυτές σελίδες διαμορφώνουν την άποψή τους για τη Δικαιοσύνη πολύ περισσότερο από την άψογη παρουσία των καλών δικαστών.
Εκεί, στις μαύρες στιγμές των «καθημερινών» υποθέσεων, η Ολομέλεια Εφετών είναι πολύ μακριά. Και δεν προσφέρει ίαση.