Οταν το ΠΑΣΟΚ συμπλήρωνε δέκα χρόνια στην εξουσία, ο Ανδρέας Παπανδρέου διαπίστωνε δημόσια: «Αυτή η πορεία, όμως, είχε και κόστος. Μάθαμε να κυβερνούμε, αλλά υποστήκαμε και τη φθορά της εξουσίας. Μάθαμε να διαχειριζόμαστε το κράτος, αλλά και, εν μέρει, ενσωματωθήκαμε στη λογική του» (Συνδιάσκεψη ΠΑΣΟΚ 6-7-1995). Ακριβώς οκτώ χρόνια μετά ο κ. Κώστας Σημίτης αντιμετωπίζει το ίδιο πρόβλημα? σήμερα δε, στη συνεδρίαση του Εκτελεστικού Γραφείου του ΠΑΣΟΚ, θα διαπιστώσουμε αν θα επιχειρήσει να εφαρμόσει και την ίδια συνταγή με τον προκάτοχό του. Να αποπειραθεί δηλαδή -έστω και ατελώς- τον διαχωρισμό κόμματος και κυβερνήσεως, καθιστώντας ασυμβίβαστη την κρατική θέση με το κομματικό αξίωμα.
Οταν ο κ. Σημίτης ανήγγειλε προ μηνός ότι αμέσως μετά την ευρωπαϊκή προεδρία θα υποβάλει τις προτάσεις του «για τον εκσυγχρονισμό του πολιτικού μας συστήματος», εννοούσε προφανώς τον εκσυγχρονισμό ή -επί το ορθότερον- την εξυγίανση του ΠΑΣΟΚ, το οποίο νοσεί βαρύτατα, έχοντας υποκύψει, σχεδόν ολοκληρωτικά, στους άνομους πειρασμούς της εξουσίας.
Βεβαίως, το πρόβλημα δεν περιορίζεται στα πέντε μέλη του Εκτελεστικού Γραφείου, τα οποία βρίσκονται ταυτόχρονα σε κυβερνητικές θέσεις. Ολοι γνωρίζουμε ότι σχεδόν το σύνολο των εκατόν σαράντα μελών της Κεντρικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ κατέχει θέσεις-κλειδιά στην πυραμίδα του Δημοσίου, αποτελώντας τον πολύκλωνο ομφάλιο λώρο κόμματος – κρατικής εξουσίας. Αυτή η διασύνδεση, η οποία συν τω χρόνω εξελίχθηκε σε πλήρη ταύτιση κυβερνητικού και κομματικού μηχανισμού, συνθέτει σήμερα το μείζον πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ, αλλά και του «πολιτικού μας συστήματος», αφού το κόμμα αυτό ασκεί και νέμεται την εξουσία την τελευταία 20ετία. O απλός Ελληνας πολίτης δεν ενδιαφέρεται αν η ταύτιση του ΠΑΣΟΚ με την κρατική εξουσία προκάλεσε τη νόθευση, την αδράνεια και την παραλυσία του κομματικού μηχανισμού, ο οποίος, φυσικά, είναι ανίκανος πλέον να παράγει πολιτική και να παρακολουθεί ελεγκτικά-διορθωτικά το κυβερνητικό έργο, με γνώμονα την εφαρμογή των προεκλογικών του επαγγελιών. Εκείνο που ενδιαφέρει και ανησυχεί έντονα την κοινή γνώμη είναι ότι η ταύτιση κόμματος-κράτους τείνει να μεταβληθεί σε έναν ενιαίο μηχανισμό προαγωγής και εξαπλώσεως της διαφθοράς.
Από το πάλαι ποτέ σύνθημα «Το ΠΑΣΟΚ ξέρει, θέλει και μπορεί» είναι βέβαιον ότι ο κ. Σημίτης γνωρίζει άριστα πόσο τολμηρά και βαθιά πρέπει να βάλει σήμερα το μαχαίρι για να κόψει τον ομφάλιο λώρο κόμματος – κρατικής εξουσίας. Αγνωστο είναι αν θέλει και -κυρίως- αν μπορεί…