Δυστυχώς, δεν θυμάμαι πια απέξω όλο τον φημισμένο κάποτε «Δεκάλογο του Τεμπέλη». Τρία-τέσσερα άρθρα του, πάντως, δεν τα έχει αποκηρύξει ακόμα η μνήμη μου. Αρθρον πρώτον: «Αν δεις κάποιον να ξεκουράζεται, μην παραλείψεις ποτέ να τον βοηθήσεις». Αρθρον δεύτερον: «Μην κάνεις ποτέ σήμερα αυτό που μπορεί να αναβάλεις για αύριο». Αρθρον τρίτον: «H αργία είναι μήτηρ πάσης κακίας, αλλά ουδέν κακόν αμιγές καλού». Αρθρον τέταρτον: «Το αργόν και χάριν έχει». Μπορεί ο καθείς να συμπληρώσει κατά το δοκούν και κατά τη ραθυμία του τον ατελή δεκάλογο, όπως μπορεί και να υποθέσει ότι ένας αυθεντικός τεμπέλης δεν χρειάζεται να έχει καν ακουστά το πόνημα του Πολ Λαφάργκ «Το δικαίωμα στην τεμπελιά». Το βιβλίο αυτό, πολλοί το αντιμετωπίσαμε μια φορά κι ένα καιρό σαν κάτι ανάμεσα σε συναξάρι και μανιφέστο (έστω κι αν, υπακούοντας πιθανόν στην εντολή του τίτλου του, δεν προχωρούσαμε πέρα από τις πρώτες σελίδες), προφανώς επειδή θέλαμε να ξορκίσουμε το επερχόμενο μαγγανοπήγαδο της πραγματικότητας.
Ούτε ο Πολ Λαφάργκ πάντως ούτε κανένας άλλος επαναστάτης του στοχασμού θα μπορούσε να φανταστεί ότι θα ‘ρχόταν καιρός που το ίδιο το κράτος θα μας παρότρυνε να τεμπελιάσουμε, να χαλαρώσουμε, να γευτούμε λίγη ραστώνη παραπάνω (ναι, ναι, πρόκειται για την ίδια ραστώνη που βρίσκεται πάντοτε στην άκρη της γλώσσας και της γραφίδας εκείνων των αριστοκρατών που το έχουν πάρει απόφαση ότι για όλα φταίει ο κακός λαός και το πάθος του για τη ραστώνη). Κι όμως, ιδού: H ελληνική πολιτεία, πάντοτε στην πρωτοπορία, μας συμβουλεύει υπευθύνως να αντιδράσουμε στον καύσωνα υιοθετώντας την ηδύτατη μέθοδο της τεμπελιάς. Να μείνουμε δηλαδή σπίτι, με τα παντζούρια κλειστά, με τους ανεμιστήρες εν δράσει και υπό τους ήχους του άσματος «Δεν πάω πουθενά, πουθενά, εδώ θα μείνω», ώστε να αποφύγουμε τα κυνικά καύματα.
Ανταρσία με την άδεια της αστυνομίας, λοιπόν; Πρωτότυπα πράματα, επαναστατικά. Θαυμάσια είναι φυσικά η συμβουλή, αλλά εφαρμόζεται κάπως δύσκολα, τουλάχιστον από όσους δεν έχουν ανακαλύψει τη χάρη της τηλεεργασίας. Αν βέβαια το υπουργείο μάς χορηγούσε κι ένα «πιστοποιητικό οξείας τεμπελίτιδος», όλο και κάποιος νομοταγής εργοδότης θα το αποδεχόταν. Ετσι όπως έχουν τα πράγματα όμως, η επίσημη σύσταση να μείνουμε σπίτι, για να μη συμπεριληφθούμε στους καυσωνόπληκτους, έχει την ίδια λογική και την ίδια αξία με τη συμβουλή που δίνουν οι κατααγχωμένοι γονείς στα παιδιά τους να μην έχουν άγχος στις εξετάσεις. Για να μην ξεχάσουμε και τη στερεότυπη «συνταγή» που μας δίνουν οι γιατροί των ψυχών και των σωμάτων ημών, όποιο κι αν είναι το πρόβλημά μας, οσφυαλγία π.χ., ημικρανίες ή νεύρωση: «Να αλλάξετε τρόπο ζωής», μας λένε σοφά. Και κρατάνε με το ζόρι τα γέλια τους.