Το πρόβλημα του διχασμού της προσοχής μας το έχουμε κάθε φορά που είμαστε μπροστά σ’ έναν ρήτορα: Ενώ η ακοή μας προσπαθεί να καταγράψει και να αποκρυπτογραφήσει εν τάχει όσα λέει, το βλέμμα μας αναζητεί επικουρία στις κινήσεις και τις χειρονομίες του ομιλητή, στα τικ του, στα συναισθήματα που εκδηλώνονται με αυτόν τον τρόπο, παρά την προσπάθεια αυτολογοκρισίας. Σε περιπτώσεις μάλιστα όπως η χθεσινή συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ, το βλέμμα και όχι η ακοή καλείται να αποφασίσει για το μέτρο της αληθείας των λεγομένων. O παρατηρητής ξέρει ότι σε τέτοιες κρίσιμες συναθροίσεις πολιτικών, τα ουσιώδη δεν ανακοινώνονται παρά μόνο με τον τρόπο του υπαινιγμού και της αμφισημίας. Ξέρει επίσης ότι για να καταρρεύσει το σκηνικό της πλαστότητας αρκεί ένα βλέμμα που αποκαλύπτει πίκρα την ώρα που οι λέξεις παριστάνουν τις ενθουσιώδεις.
Εκτός από το πρόσωπο του ομιλητή, ο εξωτερικός παρατηρητής μπορεί να αναζητήσει επιπλέον «αποκωδικοποιητές» στο πρόσωπο των συντρόφων του που τον ακούνε. Και χθες, όσο αγόρευε ο κ. Σημίτης και ανταποκρινόταν ο κ. Λαλιώτης, βλέπαμε σκυμμένες κεφαλές, πολλές σκυμμένες κεφαλές, και στις «αριθμημένες» θέσεις (εκεί όπου κάθονταν οι πρωτοκορυφαίοι) και στην «κερκίδα των λαϊκών». Σκυμμένες κεφαλές, σφιγμένα πρόσωπα -σχεδόν μάσκα-, αμήχανα χέρια που μπλέκονταν και ξεμπλέκονταν δίχως ποτέ να ηρεμούν, και βλέμματα χαμένα όχι στο θρυλικό «ΠΑΣΟΚ του μέλλοντός μας», αλλά στο ΠΑΣΟΚ του παρελθόντος, προ εξουσίας, προ διαπλοκής, προ χρηματιστηρίου, προ αλαζονείας, προ φθοράς. Μετά το μνημόσυνο της περασμένης εβδομάδας για τον ιδρυτή Ανδρέα Παπανδρέου, και η χθεσινή συνεδρίαση έμοιαζε να έχει χαρακτήρα μνημοσύνου για το «ιστορικό ΠΑΣΟΚ», γεγονός που δεν αρμονιζόταν ιδιαίτερα με την πινακίδα του βάθους που ψευτοπαρηγορούσε τους παρισταμένους με συνθήματα για «στρατηγικές νίκης». Τα χαμόγελα, μετά την εκλογή του κ. Χρυσοχοΐδη, αμήχανα κι αυτά ή διπλωματικά, διόλου δεν θέρμαναν τις ψυχές που είχαν παγώσει και από τον νέο πρωθυπουργικό εκβιασμό και από τη βεβαιότητα ότι, τώρα πια, ο διχασμός είναι βαθύτερος παρά ποτέ.
Εξαντλώντας τον κομματικό του πατριωτισμό, ο κ. Λαλιώτης αυτοχαρακτηρίστηκε Ιφιγένεια κι ευχήθηκε να φυσήξει ούριος άνεμος και να ανοίξουν τα πανιά του βαλτωμένου κυβερνητικού σκάφους. Μόνο που είναι απολύτως βέβαιο ότι ετούτη τη φορά δεν θα ισχύσει το έπος, αλλά ο Ευριπίδης (κι από κοντά ο Σεφέρης): η Ωραία Ελένη, η Ωραία Εξουσία, είναι ένα φάσμα πια, ένα είδωλο -«ένα πουκάμισο αδειανό». Κι άλλωστε ο στρατός, ίδιος κι απαράλλαχτος με τους «ανέλπιδους», καθηλωμένους Αχαιούς του Αισχύλου, απογοητευμένος από τα κλειστά παιγνίδια των αρχηγών του, δεν έχει καμιά επιθυμία να κινήσει για την Τροία.