Σπασμωδικώς κινούμενος…
Να, λοιπόν, που ο πρωθυπουργός, με καθυστέρηση τριών και πλέον ετών, κατάλαβε ότι το μεγάλο πολιτικό πρόβλημά του, που τόσα βάσανα προκαλεί και στον τόπο, είναι… ο κ. K. Λαλιώτης, κάποια στελέχη του «παλαιού» ΠΑΣΟΚ και η απουσία στελεχών ιδιαίτερων πολιτικών ικανοτήτων από το Εκτελεστικό Γραφείο του κόμματος, όπως π.χ. η κ. Φώφη Γεννηματά, ο κ. Κουτσούκος και η κ. Αράπογλου!
Διακωμωδεί την κατάσταση απελπισμένος ο κ. K. Σημίτης, προκειμένου να αποδείξει όπως-όπως ότι, αν έως τώρα δεν αποδίδει ως πρωθυπουργός τα αναμενόμενα, αν αισθάνεται «χάλια», αυτό οφείλεται στο ότι τον εμποδίζει (πάλι) το… κόμμα του! Αρχηγός του οποίου είναι ο ίδιος εδώ και επτά χρόνια!
Οικονομικά προβλήματα; Μεγάλες δυσκολίες εκτέλεσης του προϋπολογισμού; Χαμηλή παραγωγικότητα, πτώση εξαγωγών, επενδυτική άπνοια, πεπαλαιωμένη κρατική μηχανή; Διαφθορά στο Δημόσιο; «Διαπλεκόμενα»; Εκπαιδευτικά προβλήματα, τελευταία η Ελλάδα εντός Ευρωπαϊκής Ενωσης στον τομέα της έρευνας; Πληθωρισμός; Ανεργία; Ναι, συμβαίνουν αυτά τα δυσάρεστα, όμως σε τι οφείλονται; Μα, πρώτα στο ότι βρίσκεται σε θέση γραμματέα του ΠΑΣΟΚ ο κ. K. Λαλιώτης! Απαραίτητη λοιπόν η «ρήξη».
Εξελέγη πρωθυπουργός και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ο κ. K. Σημίτης το 1996, κέρδισε έκτοτε δύο εκλογικές μάχες, βγήκε από «ενισχυμένος» έως «πανίσχυρος» από δύο συνέδρια, κατασκεύασε ευνοϊκές προς αυτόν κομματικές πλειοψηφίες, κέρδισε με διάφορους τρόπους την υποστήριξη όλων σχεδόν των «ιστορικών» στελεχών, εξουδετέρωσε την εσωκομματική αντιπολίτευση, έφτιαξε κυβερνήσεις προωθώντας «δικούς» του συνεργάτες σε κρίσιμα υπουργεία, όμως, παρ’ όλα αυτά, μετά το 2000, η ομάδα υπό τη δική του καθοδήγηση άρχισε να «σέρνεται»…
Ο καιρός πέρασε, προβλήματα συσσωρεύτηκαν, διάφορες «τακτικές» (τύπου «επικοινωνιακού» δοκιμάστηκαν (έως και με την… EPE της δεκαετίας του 1950 τα έβαλε κάποτε ο πρωθυπουργός, με εισήγηση του κ. Λαλιώτη!..). Αλλοτε για τα κακά έφταιγαν, υποτίθεται, κάποιοι υπουργοί, άλλοτε έφταιγαν κάποιοι του «παλαιού» ΠΑΣΟΚ, άλλοτε η «σκανδαλολογία» των αντιπάλων, άλλοτε κάποιοι κακοί δημοσιογράφοι, κάποια «συμφέροντα», κάποια «διαπλεκόμενα», άλλοτε η κακοπιστία της «δεξιάς». O ίδιος ο πρωθυπουργός, παρότι και στελέχη του, όπως η κ. Βάσω Παπανδρέου και ο κ. Θ. Πάγκαλος, μιλούσαν για την ανάγκη αλλαγής «μοντέλου διακυβέρνησης», παρέμεινε ακίνητος – και βεβαίως «δυσαρεστημένος», «δυσφορών» έως και «οργιζόμενος» ενίοτε, όταν κάποια πράγματα πολύ στράβωναν.
Τώρα, με τη βεβαιότητα ότι τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο για το ΠΑΣΟΚ του κ. K. Σημίτη, ο πρωθυπουργός εμφανίζεται να «τολμά» να κάνει στο κόμμα του «ρήξεις», που μόνο αν είχαν γίνει πριν από χρόνια θα είχαν ένα ενδιαφέρον αληθώς πολιτικό. Τώρα, κρίση, σπασμωδικές κινήσεις και ασυναρτησίες ως «πολιτική»…
Αντίπαλοι «συμφερόντων»;
Να εκτιμά, άραγε, στ’ αλήθεια, ακόμη, ο πρωθυπουργός ότι η κρίση την οποία τώρα διαχειρίζεται έχει στις ρίζες της «σκοτεινές» δυνάμεις και «επιχειρηματικά συμφέροντα»;
Εχει τέτοιου είδους πράγματα στονου του ο πρωθυπουργός, όταν υποχρεώνει σε παραίτηση τον γραμματέα του κομματός του, επιλέγοντας τη ρήξη μαζί του; Μήπως «σκοτεινές» υποθέσεις εξυπηρετεί ο γραμματέας;
Είναι ποια τα συγκρουόμενα «συμφέροντα» που υποχρεώνουν τον πρωθυπουργό να επιδιώκει τώρα… «ανανέωση» στο ΠΑΣΟΚ; Και αν ο κ. K. Σημίτης «περάσει» στο κόμμα τους «δικούς» του ανθρώπους, αυτό θα αποτελεί κάποιου είδους «απάντηση» στους «σκοτεινούς» κύκλους που κατά την άποψή του τον πολεμούν;
(Είναι π.χ. ένα στέλεχος, όπως ο κ. Χρυσοχοΐδης, αντίπαλος και αυτός κάποιων «συμφερόντων»; Ανήκει κι αυτός σε κάποιο πολιτικό στρατόπεδο που υποφέρει από «διενέξεις επιχειρηματιών»;)
Τώρα, επιχειρώντας με την προώθηση «ανώδυνων» προσώπων αυτήν την «ανανέωση» στο πλαδαρό κόμμα του, ο κ. Σημίτης (μεγάλος αντίπαλος των «συμφερόντων») έχει μήπως στόχο την… ενότητα του ΠΑΣΟΚ; Για να αντιμετωπίσει από ισχυρότερη θέση τους «εχθρούς» του;
Ως συνήθως…
Πόσο αστείο δεν ακούγεται το προερχόμενο από πρωθυπουργικές «πηγές», ότι ο κ. Σημίτης ήθελε τώρα να μπορεί να σχηματίσει μια κυβέρνηση της… «απολύτου» αρεσκείας του!
Δηλαδή, το προηγούμενο σχήμα τι είναι; Δεν το επέλεξε ως «κυρίαρχος» στο ΠΑΣΟΚ, τότε που οι του στενού περιβάλλοντός του θριαμβευτικώς διέδιδαν ότι «τούτη» τη φορά κανείς και τίποτε δεν «επηρέασε» τις επιλογές του για υπουργικά πρόσωπα;
Ουδείς βεβαίως έχει υποχρεώσει ποτέ, από τον Απρίλιο του 2000, τον κ. Σημίτη να αποφασίζει για κυβερνητικά σχήματα που δεν του αρέσουν. Αυτό που συμβαίνει είναι, πως από τότε, κάθε φορά που φτάνει μπροστά σε πολύ δύσκολα προβλήματα και σε δυσάρεστες γι’ αυτόν καταστάσεις, σπασμωδικά φερόμενος ο κ. Σημίτης ανακαλύπτει τρομερούς «εχθρούς» που αυτοί… δεν τον αφήνουν να κυβερνήσει όμορφα και ωραία!
Στη σημερινή φάση εξελίξεων, μια και δεν μπορεί πλέον να επιφέρει κανενός είδους «ριζικές αλλαγές» σε επίπεδο διακυβέρνησης, μια και δεν μπορεί να εμφανίσει ως ανίκανη την ομάδα των υπουργών του (κάποτε, ως «καλύτερους παίκτες» του τους χαρακτήρισε) επιχειρεί να ρίξει ο κ. Σημίτης την προσοχή των στελεχών του, της αντιπολίτευσης, των πολιτικών παρατηρητών, των MME και της κοινής γνώμης σε κάποια σπουδαία επιχείρηση… «ανανέωσης» του καταπονημένου ΠΑΣΟΚ.
Τώρα «απολύτως»…
Ο πρωθυπουργός ποτέ δεν συμπάθησε την περίπτωση του κ. Λαλιώτη σε θέση γραμματέα του κόμματος, πολύ στενοχωρήθηκε που ο καλός του κ. Νεονάκης («καρφί» στα πλευρά του γραμματέα) κακόπεσε εξαιτίας της γνωστής «περιπέτειάς» του, καμιά ευχαρίστηση δεν πήρε από το «ξεσκαρτάρισμα» που επιχείρησε προσφάτως ο γραμματέας στο ΠΑΣΟΚ.
Το θέλει, λοιπόν, τώρα, ΑΠΟΛΥΤΩΣ «δικό του» το κόμμα ο πρωθυπουργός. Και για να κάνει «επικοινωνιακώς» σ’ αυτήν τη φάση «μπούγιο», αλλά και για να προχωρήσει σε κάποιες νέες εσωκομματικές «κατασκευές» στην προοπτική ενδεχόμενης εκλογικής ήττας και πτώσης του στην επόμενη μάχη της κάλπης.