Τελικά, η «πραγματική σύγκλιση» είναι μια πολύ παράξενη υπόθεση. Για χρόνια ολόκληρα η κυβέρνηση δεν ήθελε ούτε να ακούσει γι’ αυτήν. Οταν άκουγε, απαντούσε ότι «αφού οι αριθμοί λένε ότι έχουμε σύγκλιση, έχουμε σύγκλιση», ό,τι κι αν φωνάζει η πραγματικότητα… Και, τώρα, ξαφνικά, μόλις οκτώ μήνες πριν από το κλείσιμο της οκταετίας του εκσυγχρονισμού, μέσ’ το κατακαλόκαιρο, η πραγματική σύγκλιση βγαίνει από το… χρονοντούλαπο για να γίνει, ούτε λίγο ούτε πολύ, το νέο εθνικό μας όραμα με συνοπτικές διαδικασίες…
Μα καλά. Αν ήταν τόσο απλή υπόθεση, γιατί δεν την κάναμε τόσα χρόνια; Ομως, τι σημαίνει πραγματική σύγκλιση; Σημαίνει πολύ περισσότερα απ’ όσα μας δείχνουν στις (από τις Βρυξέλλες πληρωμένες, αλλά για άλλο σκοπό) διαφημιστικές καμπάνιες της… άλλης Ελλάδας που μας παρουσιάζουν. Σημαίνει, ότι το να ανοίξεις μια επιχείρηση, το να βγάλεις ένα δίπλωμα οδήγησης ή το να κάνεις μια εγχείρηση δεν θα σε αναγκάζει σχεδόν αυτόματα να μπεις στον κύκλο της διαφθοράς, της παραοικονομίας και της άνομης συναλλαγής, μπας και τα καταφέρεις… Σημαίνει, ότι, όταν καλείς την αστυνομία ή το 166, εκείνοι θα έρχονται. Εγκαιρα. Σημαίνει, μια ατέλειωτη λίστα καθημερινών πραγμάτων που τη γνωρίζουμε όλοι μας πολύ καλά. Ομως, πάνω απ’ όλα, σημαίνει κάτι που δεν το λέμε ποτέ: Οτι δεν θα σκοτώνονται οι άνθρωποι μαζικά στους δρόμους μας κι αυτό θα είναι δεκτό ως αυτονόητο.
Βέβαια, με τον εθισμό μας στο ανούσιο, σήμερα μοιάζει εντελώς ακατανόητο να συνδέει κανείς τη σύγκλιση με τα τροχαία, ενώ αυτά θα έπρεπε να αποτελούν το πρώτο θέμα της. Δεν είναι δυνατόν κάθε χρόνο να χάνονται και να σακατεύονται τόσοι άνθρωποι στους δρόμους και η κυβέρνηση να μην επαναστατεί, να μην ανατρέπει γη και ουρανό. Αυτό που καθημερινά συμβαίνει στους ελληνικούς δρόμους είναι απολύτως αδιανόητο για οποιαδήποτε άλλη δυτική χώρα. Είναι εκτός των ορίων του δυτικού κόσμου να έχουμε στους δρόμους τέτοιες πολεμικές απώλειες. Πριν από λίγα χρόνια, ο κ. Σημίτης δέχθηκε από στενότατο συνεργάτη του πολύ συγκροτημένη εισήγηση για το θέμα. Ενθουσιάστηκε, λένε. Και, τελικά, την άφησε στην άκρη. Φυσικά: τα γκάλοπ δεν λένε τίποτα για τα τροχαία ούτε στο Πεδίον του Αρεως ακούγονται εντυπωσιακά την (μεγάλη) προεκλογική Παρασκευή…
Η κατάντια μας, είναι ακριβώς το ότι όλοι αυτοί οι θάνατοι δεν αποτελούν όχι απλώς κορυφαίο, αλλά ούτε καν απλό πολιτικό θέμα. Και τι αποτελεί πολιτικό θέμα; O ανασχηματισμός. H κρίση στο ΠΑΣΟΚ. Το διευθυντήριο. Μα πώς είναι δυνατόν να τα έχουμε μπερδέψει τόσο πολύ;