Αντε να δούμε αν το «τρίτο πακέτο» των πρωτοβουλιών του πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη, που θα δημοσιοποιηθεί σήμερα στη διάρκεια του Υπουργικού Συμβουλίου, θα καταφέρει να «συγκινήσει» την κοινωνία ουσιαστικότερα από τα δύο πρώτα, την αναδιάταξη του κόμματος, δηλαδή, και την… «ολίγη από ανασχηματισμό»! Αυτό το «τρίτο πακέτο» θα αφορά τον εκσυγχρονισμό του πολιτικού συστήματος με αλλαγές στον εκλογικό νόμο, το σπάσιμο των μεγάλων περιφερειών και αυστηροποίηση των ελεγκτικών μηχανισμών του «πολιτικού χρήματος», με ένα «δρακόντειο» (κατά πώς λένε…) και σχεδόν αναδρομικό «πόθεν έσχες» για βουλευτές και πολιτικούς. Υπομονή μέχρι να μάθουμε με λεπτομέρειες τις κυβερνητικές προτάσεις (και να δούμε αν θα είναι ολοκληρωμένες, ή αν απλώς θα αποτελούν «πλαίσιο διαλόγου», που αναγκαστικά θα απαιτήσει χρόνο μέχρι να επιτευχθεί -αν επιτευχθεί- η όποια συναίνεση όλων των πολιτικών δυνάμεων…), αλλά το βέβαιον είναι ότι και οι δύο «πυλώνες» αυτών των πρωτοβουλιών του κ. Σημίτη, παρουσιάζουν ενδιαφέρον και αφορούν τομείς του δημόσιου βίου που έτσι κι αλλιώς χρήζουν ανανέωσης…
Οπως και να ‘χει το πράγμα, κι άσχετα με τη στάση που θα τηρήσει (κατά πάσα βεβαιότητα «κάθετα αρνητική» – οι μέχρι τώρα επίσημες τοποθετήσεις δεν επιτρέπουν αμφιβολίες…), η Ν.Δ. στο θέμα των αλλαγών περί τον εκλογικό νόμο, το γεγονός και μόνο πως η κυβέρνηση φέρνει το ζήτημα του «εκσυγχρονισμού» του λίγους μόνο μήνες πριν από το στήσιμο των καλπών, δημιουργεί απολύτως εύλογα την εντύπωση ότι στην ουσία πρόκειται περί κίνησης πολιτικού εντυπωσιασμού (και «δέλεαρ» προς την Αριστερά…), πολύ περισσότερο μάλιστα που οι όποιες αλλαγές αποφασισθούν από την κυβερνητική πλειοψηφία και μόνο, δεν θα ισχύσουν, λόγω συνταγματικού κωλύματος, παρά μονάχα από τις… μεθεπόμενες εκλογές. H «πονηρά σκέψη» λέει πως το κυβερνών Κίνημα, προ της πιθανής ήττας στις προσεχείς εκλογές, προσπαθεί να «καλοπιάσει» την Αριστερά, με ανοίγματα αναλογικότερου εκλογικού νόμου, με… τα μάτια στραμμένα στο λίαν πιθανό ενδεχόμενο να ξαναστηθούν πολύ σύντομα νέες κάλπες, προ της αδυναμίας της επόμενης «νεοδημοκρατικής» Βουλής να εξασφαλίσει «προεδρική πλειοψηφία» για την εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας, τον Μάιο του 2005, δηλαδή 180 ψήφους…
Πάνω σε αυτό το θέμα, του εκλογικού νόμου (αλλά και στην αλλαγή, την ενίσχυση του θεσμικού πλαισίου για το «πολιτικό χρήμα» και τη διαφάνεια…), είναι σίγουρο πως η κυβέρνηση θα δώσει «μάχη εντυπώσεων» – ήδη χθες ο κυβερνητικός εκπρόσωπος προκάλεσε τη Ν.Δ. (που έχει εκφράσει τις αντιρρήσεις της) «να μετάσχει στον διάλογο, και να μην τον αποφύγει με προφάσεις». Και η μεν Ν.Δ., που στηριζόμενη στις δημοσκοπήσεις και το «κλίμα» θεωρεί περίπου εξασφαλισμένη την εκλογική της νίκη, έχει κάθε λόγο να μη θέλει αλλαγή του σημερινού εκλογικού συστήματος που ευνοεί (προκλητικά…) το πρώτο σε ψήφους κόμμα και να οχυρώνεται πίσω από την συνταγματική επιταγή που προβλέπει ότι νέος εκλογικός νόμος που δεν εγκρίνεται με αυξημένη πλειοψηφία από τη Βουλή, εφαρμόζεται υποχρεωτικά από τις μεθεπόμενες εκλογές, μια πρόβλεψη που βεβαίως έχει δημοκρατική αιτιολόγηση, γιατί αν δεν υπήρχε κάθε κυβέρνηση, στο τέλος της θητείας της θα… «έραβε» έναν εκλογικό νόμο κομμένο στα μέτρα της, και θα εξασφάλιζε τη… διαρκή παραμονή της στην εξουσία…
Αν, όμως, από την άλλη πλευρά η κίνηση αυτή της κυβέρνησης να εισηγηθεί αλλαγή του εκλογικού νόμου και να καλέσει την αντιπολίτευση να στέρξει σ’ αυτήν δεν είχε πολιτική προεκλογική σκοπιμότητα, δεν θα μπορούσε, άραγε, η πρόταση για τον «εκσυγχρονισμό» της εκλογικής διαδικασίας να έχει προταθεί από την κυβέρνηση σε πολιτικά «ανύποπτο» χρόνο, στην αρχή ας πούμε της θητείας της ή εν πάση περιπτώσει σε μια περίοδο που το κλίμα δεν θα ήταν τόσο αρνητικό γι’ αυτήν; Σε μια τέτοια περίπτωση, και το «δέλεαρ» προς την Αριστερά (που χρόνια πιέζει για αναλογικότερο εκλογικό νόμο) θα ήταν ουσιαστικότερο…
«Πάλης ξεκίνημα…»!
Με το σημερινό πρώτο (ουσιαστικά – το προχθεσινό ήταν «εθιμοτυπικό» μετά την ορκωμοσία…) Υπουργικό Συμβούλιο της «νέας σύνθεσης» κυβέρνησης, αλλά και την πρώτη «μετά Λαλιώτη» συνεδρίαση του νέου Εκτελεστικού Γραφείου, ξεκινάει υποτίθεται η προσπάθεια του κ. Σημίτη, τόσο στο κόμμα όσο και στην κυβέρνηση, «να μη χαθεί καθόλου χρόνος…» στην υλοποίηση των νέων σχεδίων του για την ενδυνάμωση του κυβερνώντος Κινήματος και την παρουσίαση έργου, «προοπτικών στον κόσμο…». Και η χθεσινή συνάντηση του κ. Σημίτη με τον νέο γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ κ. Μιχάλη Χρυσοχοΐδη στο Μέγαρο Μαξίμου, σε αυτό ακριβώς αφορούσε – κυρίως τα «κομματικά», αλλά σίγουρα και τα κυβερνητικά, αφού υποτίθεται ότι ο νέος γραμματέας θα συμμετέχει και του άτυπου «Πολιτικού Διευθυντηρίου», που… επρόκειτο να δημιουργηθεί, αποφασίστηκε η μη σύστασή του, και χθες άλλαξε πάλι η ρότα με μια νέα τοποθέτηση, πως δηλαδή δεν χρειάζεται μεν, αλλά… θα συσταθεί» – θα μας αποτρελάνουν!
Λογικά θα πρέπει να αναμένουμε πως στο σημερινό «πρώτο» Εκτελεστικό Γραφείο θα διατυπωθούν διαβεβαιώσεις για την «αναβάθμιση» του ρόλου του, αποφασιστικότερη συμβολή του στα κομματικοκυβερνητικά δρώμενα, ενεργότερη «πολιτική» συμμετοχή του στον γενικότερο σχεδιασμό και προγραμματισμό, κ.λπ. H αλήθεια, πάντως, που… δεν θα λεχθεί, είναι ότι στην πράξη και ως εκ της (πρωθυπουργικής επιλογής…) σύνθεσής του, ο ρόλος του μάλλον υποβαθμισμένος και περιθωριακός θα είναι. Εδώ το προηγούμενο, με «πρωτοκλασάτα» πολιτικά στελέχη, και στην πράξη «δεν είχε λόγο» και θα ‘χει το καινούργιο, με στελέχη που μπορεί να αποδειχθούν πολύ ικανά στην πάροδο του χρόνου, σήμερα όμως «νεοφώτιστα» και «αδύναμα» και (ας μας συγχωρήσουν την εκτίμηση…) «εξαρτώμενα» είναι… Τα βασικά πολιτικά καθοδηγητικά όργανα των κομμάτων χρειάζονται πρόσωπα με κύρος και πολιτική πείρα, όχι… συνθέσεις «βολικές» που αποσκοπούν στην ικανοποίηση άλλων σχεδίων και μεθοδεύσεων…
Ενας «πρέπων» θάνατος…
Συγκλονισμένη η παγκόσμια κοινή γνώμη και με ειλικρινείς ευχές για μια επιτυχή έκβαση ενός επιστημονικού εγχειρήματος που ξεκίνησε με τις απαιτήσεις πραγματικού άθλου και θαύματος, παρακολούθησε την τελευταία πράξη του δράματος των δύο Ιρανών σιαμαίων αδελφών… Ηξεραν τον έσχατο κίνδυνο που ενείχε η απόφασή τους, ύστερα από 29 χρόνια της τρομακτικής «συμβίωσής» τους. Και τον ανέλαβαν με χαμόγελο (αυτό το χαμόγελο της εικόνας τους που έκανε τον γύρο του κόσμου…) και κατασταλαγμένη πεποίθηση, πως αν δεν μπορούν επιτέλους να έχουν μια αξιοπρεπή, «πρέπουσα» αυτονόητη για δισεκατομμύρια συνανθρώπους τους «αυτόνομη» ζωή, καλύτερος, λυτρωτικός, «ανθρώπινος» ο πρέπων θάνατός τους…
Μόνο νοητικά (και απειροελάχιστα…) μπορεί να νιώσει ο οποιοσδήποτε από εμάς το δράμα των κοριτσιών, αυτήν τη συνθλιπτική έλλειψη «μοναξιάς», την αναγκαστική «ταύτιση» και της πιο καθημερινής βιολογικής λειτουργίας τους – αυτές, και μόνο αυτές βίωσαν το δράμα, ένιωσαν το αδιέξοδό του, και αποφάσισαν (με την όποια ελπίδα μπορεί να είχαν πως όλα θα πάνε καλά – έστω για τη μία από τις δύο…) «φθάνει έως εδώ».
Διατυπώνονται ήδη «απόψεις» για το αν η επιστήμη «έπρεπε» να επιχειρήσει μια τέτοια επέμβαση, με ελάχιστες πιθανότητες επιτυχίας, εκφράζονται «θέσεις» σχετικά με την ιατρική «δεοντολογία» – άνευ ουσίας και αξίας όλα αυτά! Γιατί οι δύο αδελφές ΕΙΧΑΔΙΚΑΙΩΜΑ στην αξιοπρέπεια της ανθρώπινης ζωής και το άσκησαν υπεύθυνα, συγκινητικά. H βαθιά ανθρώπινη «επιλογή» δική τους, οι γιατροί απλώς «χρησιμοποιήθηκαν», έστω και για μιας μορφής «ευθανασία», που συνετελέσθη με τους καλύτερους όρους – και με κάποια, απομακρυσμένη βεβαίως, ελπίδα «ευζωίας»…
Ολοι αυτοί που «προβληματίζονται» για την απόφαση των επιστημόνων να προχωρήσουν σε μια τέτοια επέμβαση, αναλογίζονται τι θα συνέβαινε αν «αύριο» η μία από τις δύο αδελφές, χωρίς την εγχείρηση, πέθαινε από κάποια άλλη αιτία;