Λέτε να παραμέρισε την ευθυμία η σοβαροφάνεια; Μήπως έχουν λείψει τα ευπτράπελα περιστατικά που προκαλούσαν, άλλοτε, τη θυμηδία; Δεν είχε δίκιο ο Κοραής, όταν υποστήριζε πως οι αρχαίοι κατόρθωναν τα σπουδαία «παίζοντες και γελώντες»; Δεν είναι ξεκάρφωτα τα ερωτήματα αυτά. Βγαίνουν από την πραγματικότητα που, με τις αντιξοότητες και τις περιπλοκές της, δεν αφήνει περιθώρια στην ιλαρότητα να δροσίσει τις καρδιές των ανθρώπων, να διώξει από τη σκέψη τους τις σκοτούρες που προκαλούν μελαγχολία. Και ας πληθαίνουν τα τραγελαφικά, που διευκολύνουν τις εκδηλώσεις φαιδρότητας. Ναι, φαίνεται απίστευτο. Ομως, εδώ, στην πατρίδα του Αριστοφάνη και του Μένανδρου, χρειαζόμαστε περισσότερη ευθυμία. Γι’ αυτό και τρέχουμε, με την πρώτη ευκαιρία, να απολαύσουμε τις αθάνατες κωμωδίες τους. Σάματι δεν αναζητούμε το γέλιο και στις παλιές ελληνικές ταινίες που σφράγισαν με την παρουσία και την τέχνη τους αξεπέραστοι πρωταγωνιστές του θεάτρου και του κινηματογράφου; Σκηνές αλησμόνητες που άντεξαν στον χρόνο και εξακολουθούν να διασκεδάζουν τον θεατή, ακόμη και σήμερα…
Αν δεχθούμε την άποψη πως το χιούμορ είναι απαραίτητο στη ζωή και της δίνει μια διαφορετική διάσταση, μια νότα αισιοδοξίας, πρέπει να σταθούμε στα στοιχεία που το συνθέτουν, στη «συνταγή» που το διαμορφώνει. Τι κι αν έχει αγγλική προέλευση η λέξη; Ελληνικός είναι ο νους που προσδιόρισε τα συστατικά της. Εδωσε το προβάδισμα στην εύθυμη διάθεση, την κάλυψε με σοβαρό ύφος, έβαλε λίγη άκακη ειρωνεία, πρόσθεσε κάμποσο «συμπαθή σαρκασμό» με μια δόση παραδοξολογίας και έδωσε την ευχέρεια σε κάθε θιασώτη του να το χρησιμοποιεί κατά βούληση, είτε για να βρίσκει διέξοδο στα δυσάρεστα που τον στενοχωρούν και να αντλεί κουράγιο είτε για να απομακρύνει την κατήφεια και την γκρίνια από τον περίγυρό του. Δυστυχώς, οι αριθμοί δεν ασχολούνται με τέτοιες «λεπτομέρειες», για να μάθουμε τις τωρινές επιδόσεις του χιούμορ, μέσα στην κοινωνία των σκληρών ανταγωνισμών που κατατρύχεται από ανασφάλειες και ανησυχεί για όσα επιφυλάσσει το μέλλον. Αμφισβητούμενη ένδειξη είναι η εντύπωση που έχουν, ουκ ολίγοι, ότι σπανίζουν τα «πρωτότυπα» ανέκδοτα, με τη δροσιά και το πηγαίο χιούμορ, που κυκλοφορούσαν μέχρι χθες και χάριζαν μειδιάματα στις φιλικές συναντήσεις. Αλλά, η «αμφισβήτηση» αυτή μάς δίνει τη δυνατότητα να σκεφθούμε σοβαρά τη γνώμη για τη συμβολή του γέλιου στη διατήρηση της υγείας και να αναρωτηθούμε γιατί είναι «το ωραιότερο άνθος του ανθρωπισμού», όπως το χαρακτήρισαν κάποιοι σοφοί.