Της φάρσας τα «τρελά»
Οσο σωστά πράγματα κι αν αναφέρει ή αποφασίζει ένας πολιτικός δεν έχουν ιδιαίτερη αξία αν δεν λέγονται και δεν γίνονται στον σωστό XPONO. Ετσι, αυτά που λέει σήμερα, απευθυνόμενος στο κόμμα, στην κυβέρνησή του και στην κοινή γνώμη ο πρωθυπουργός, σωστά είναι τα περισσότερα, αλλά τελείως άχρηστα ή ελάχιστα χρήσιμα, λόγω του χρόνου που επέλεξε ο κ. K. Σημίτης για να τα πει.
Αν ένας πολιτικός αρχηγός κερδίσει εκλογές και αμέσως μετά τη νίκη του αναφερθεί στην πρόθεσή του να περάσει στην πρώτη γραμμή νέα πρόσωπα με φρέσκες ιδέες, να σχηματίσει σ’ αυτή τη βάση μια δραστήρια κυβέρνηση και να προωθήσει με ταχείς ρυθμούς ένα μεγάλο εθνικό σχέδιο που έχει κατά νου και σύντομα θα ανακοινώσει, τότε ο λόγος του αυτός θα ακούγεται ως λογικός και ενδιαφέρων.
Αν, όμως, όλα αυτά τα λέει ένας πρωθυπουργός, ούτε ένα χρόνο πριν από τη λήξη της τετραετίας του, κι αν μάλιστα σπεύδει και να διαψεύσει με πράξεις του τα όσα είπε, μετά ένα μόλις 24ωρο, τότε μόνο για θλιβερή πολιτική ΦΑΡΣΑ μπορεί να μιλάει κανείς. Ετσι, τώρα τα πράγματα είναι για την κυβέρνηση χειρότερα απ’ ό,τι ήταν πριν από τις «πρωτοβουλίες» του κ. K. Σημίτη – κι αυτό μπορεί να ειπωθεί πως είναι από μια άποψη «κατόρθωμα».
Αυξάνοντας την ένταση του κωμικού στοιχείου του «μοντέλου» του ο πρωθυπουργός (ίσως, μεγάλος και κρυφός χιουμορίστας τελικώς) ξεκίνησε το καινούργιο «νέο ξεκίνημά» του προειδοποιώντας, ως γνωστόν, τους υφισταμένους του υπουργούς ότι αν δεν δουλεύει καλά κάποιος από αυτούς θα… τον αλλάζει! Υστερα από αυτά που συνέβησαν με τον ανασχηματισμό, φυσικό είναι να έχουν καταλάβει οι υπουργοί του κ. Σημίτη ότι ισχύει το ανάποδο: ότι κινδυνεύει όποιος υπουργός προτίθεται να εργαστεί καλά και αποτελεσματικά.
(Πιο ασφαλής από όλους θα πρέπει, μάλλον, να αισθάνεται ο καλός μας κ. N. Μπίστης. Ο,τι κι αν κάνει στο πόστο του δεν είναι ποτέ δυνατόν να κακοπάθει από τον κ. K. Σημίτη, μια και η αποπομπή του από το κυβερνητικό σχήμα θα αποτελούσε μια κωμικοτραγικώς κραυγαλέα παραδοχή πλήρους αποτυχίας του πρωθυπουργικού «ανοίγματος» προς την «κεντροαριστερά».)
Πικραμένος αισθάνεται βεβαίως ο έως πριν από λίγες ημέρες υπουργός Ναυτιλίας κ. Γιώργος Ανωμερίτης, αλλά φαντάζομαι ότι άνθρωπος καλού χαρακτήρα όπως είναι θα επιδεικνύει κατανόηση για τη συμπεριφορά του πρωθυπουργού που δεν θέλησε να «αδειάσει» άγαρμπα έναν καλό φίλο του και εκλεκτό «εκσυγχρονιστή» όπως είναι ο κ. Πασχαλίδης και να τον αφήσει πικραμένο και ταπεινωμένο, εκτός κυβερνήσεως. Μπορεί να είναι ανελέητος αρχηγός του εγχώριου «εκσυγχρονισμού» ο κ. Σημίτης, αλλά δεν έχει χάσει την ανθρωπιά του, όπως καθαρά φάνηκε μέσα από τον τελευταίο αυτόν ανασχηματισμό. O πρωθυπουργός προτίμησε να ακούσει χίλια δυο κοροϊδευτικά σχόλια, παρά να πικράνει φίλους όπως ο κ. Πασχαλίδης ή «συντρόφους» βετεράνους αγωνιστές του σοσιαλισμού, όπως ο κ. Τσοχατζόπουλος, ο κ. Παπαντωνίου και άλλοι φαντεζί «σύντροφοι». Πίκρανε, θα πείτε, τον συμπαθέστατο και εργατικό κ. Στ. Μπένο. Ναι, συνέβη αυτό αλλά δεν πρόκειται παρά για κάτι σαν «παράπλευρη απώλεια» που θα ήθελε με το πιο γλυκό χαμόγελό της και η κ. Ελένη Κούρκουλα.
Η «ταχύτατη»…
Δεν λέει να σταματήσει τη χρήση αυτής της «τεχνικής» ο πρωθυπουργός: να αναφέρεται στα απολύτως αυτονόητα, για να τα παρουσιάσει, πομπωδώς, μάλιστα, συνήθως, ως σπουδαία «πολιτικά» γεγονότα. Ετσι και τώρα, για άλλη μια φορά, εμφανίζει ως σπουδαία «εξέλιξη» το ότι ζητεί από τους υπουργούς του «την ταχύτατη προώθηση του κυβερνητικού έργου». Λες και θα ήταν ποτέ δυνατόν να ζητήσει ένας πρωθυπουργός τη βραδύτατη προώθηση του κυβερνητικού έργου.
Είναι φαίνεται, κατά την άποψη του κ. K. Σημίτη, ένα καλό «μοντέλο διακυβέρνησης» αυτό: Να εμφανίζεται κάθε τόσο ο πρωθυπουργός, ως προσφάτως εκλεγείς στη θέση που κατέχει και να προβάλλει ως «θέσεις», «απόψεις» και «αποφάσεις» του, τα απλούστερα των καθηκόντων που οφείλει να αναλάβει. Και από εκεί και πέρα, πολύ στα σοβαρά, να μένει σε ρόλο παρατηρητή και αυστηρού σχολιαστή των κυβερνητικών πραγμάτων.
Πώς να συμβαίνει έτσι, με τέτοιο «μοντέλο», «ταχύτατη» προώθηση κυβερνητικού έργου; Μοιραίως, κάθε υπουργός κάνει ό,τι μπορεί, κατά τις δυνατότητές του, προσπαθεί να μην «εκτεθεί» σε «ρίσκα» που θα έβλαπταν το πολιτικο-κομματικό μέλλον του, και για το κυβερνητικό έργο δεν χρειάζεται να «ματώσει».
(Κάτι ενδιαφέρον έχει να πει γι’ αυτό ο δυστυχής κ. Στ. Μπένος, τον οποίον ως γνωστόν «έστειλε» ο κ. Σημίτης, ακριβώς επειδή είχε καλά δουλέψει στον τομέα του, κατά γενική αναγνώριση.)
Το… «διάβασε»!
Τυπικό δείγμα τρέχουσας κυβερνητικής «τσαχπινιάς»: Διαδίδεις μέσω στενών συνεργατών, ότι πρόκειται να κατασκευάσεις ένα πολιτικό «διευθυντήριο», με ολίγα «εκλεκτά» μέλη, καταγράφεις τις αντιδράσεις που προκαλεί αυτή η «είδηση» και μετά εμφανίζεσαι, ήρεμος και χαμογελαστός πρωθυπουργός και δηλώνεις με αγαθότητα, ότι «διάβασες», πως προτίθεσαι να φτιάξεις «διευθυντήριο», πράγμα που βεβαίως δεν αληθεύει, διότι τέτοια ανάγκη δεν έχεις!
Πονηριές, με «επικοινωνιακά» κόλπα, που το μόνο το οποίο παράγουν αυτήν την ώρα είναι στοιχεία επιβεβαιωτικά της παραζάλης στην οποία βρίσκεται ο πρωθυπουργός.
«Σαστισμένο διαχειριστή της κρίσης» χαρακτήρισε τον κ. Σημίτη, στο κύριο άρθρο της χθες η «K», και πράγματι, ο πρωθυπουργός, εδώ και λίγες ημέρες, κάνει ό,τι ακριβώς χρειάζεται για να επιδεικνύει σαστιμάρα. Επιπλέον, όμως, ο εκσυγχρονιστής πρωθυπουργός κάνει και κάτι ακόμη: Μετατρέπει το σάστισμά του σε αυταρχισμό? ενός είδους, που βεβαίως δεν του λύνει κανένα πρόβλημα, αλλά που είναι προφανώς κομμάτι του χαρακτήρα του, το οποίο δεν μπορεί πλέον να κρύβει.