Την ώρα που η κυβέρνηση ενδοσκοπεί, ασχολούμενη με το αν ο κ. Χρυσοχοΐδης είναι καλύτερος από τον κ. Λαλιώτη στην κομματική ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, ή αν ο κ. Μπίστης αποτελεί λαμπρή εναλλακτική λύση για τον τόπο, η ελληνική κοινωνία αδιάφορη για όλα αυτά τα ασήμαντα, προβληματίζεται με θέματα, τα οποία ο πρωθυπουργός και το επιτελείο του θεωρούν περιττό να προσεγγίσουν.
Αυτόν τον καιρό, δεκάδες χιλιάδες οικογένειες, που τα παιδιά τους κατάφεραν να εισαχθούν στα Ανώτατα Ιδρύματα, επιχειρούν να λύσουν το γρίφο για το ποια σχολή θα ήταν ενδεχομένως η καταλληλότερη, ποια θα ήταν αυτή που θα μπορούσε να εξασφαλίσει κατά ένα τρόπο μια θέση εργασίας στον νεόκοπο φοιτητή, όταν αυτός ολοκληρώσει τις σπουδές του.
Ο προβληματισμός αυτός δεν αφορά φυσικά μόνον τα ελληνόπουλα ή τα εγχώρια πανεπιστήμια, καθώς είναι ένα θέμα που και η Ευρώπη εξετάζει, αναζητώντας καλύτερους τρόπους διασύνδεσης των Ιδρυμάτων με την αγορά εργασίας. H Βρετανία, για παράδειγμα, έχει κάνει άλματα στον τομέα αυτό. Δημιουργώντας ένα πολυσύνθετο δίκτυο πανεπιστημίων, προσφέρει στους νέους της αλλά και στους εκατοντάδες χιλιάδες σπουδαστές, που φθάνουν εκεί απ’ όλον τον κόσμο, εναλλακτικές λύσεις, οι οποίες καλύπτουν όλες τις ανάγκες. Από τριετείς σύντομες σπουδές, που σε οδηγούν γρήγορα στην εξειδικευμένη εργασία, έως «βαριές» σχολές πολυετούς φοίτησης σε διάσημα Ιδρύματα, για ακαδημαϊκή καριέρα. Επίσης, το σύστημα δεν αποκλείει σε έναν καλό φοιτητή που ξεκίνησε από χαμηλών προσδοκιών σχολή, να μεταπηδήσει σε καλύτερη και με υποτροφία ή ακόμα σε άλλο πανεπιστήμιο, αν επιδείξει εκείνο το ταλέντο που ο καθηγητής θα κρίνει ότι πρέπει να καλλιεργηθεί περαιτέρω.
Στη Γερμανία, αντιθέτως, όπου το σύστημα των πανεπιστημίων είναι πιο δυσκίνητο, βρίσκεται σε εξέλιξη μεγάλη συζήτηση, στην οποία συμμετέχει η ακαδημαϊκή κοινότητα, τα υπουργεία Παιδείας των κρατιδίων αλλά και το υπουργείο Εξωτερικών. Ζητούμενο και εκεί η ευελιξία, κάτι άλλωστε που προβλέπει και η Διακήρυξη της Μπολόνια για όλην την Ευρώπη. Μεγάλη είναι η πίεση να χαλαρώσει η πενταετής κατ’ ελάχιστον φοίτηση και να μην αντιμετωπίζεται κάθε φοιτητής σαν ένας μικρός διδάκτωρ. Το καθηγητικό κατεστημένο αντιδράει, καθώς θεωρεί ότι οποιαδήποτε χαλάρωση υποβαθμίζει το δικό τους έργο και την ποιότητα σπουδών, όμως η διεθνής θέση της χώρας, πιθανώς, στο τέλος θα επιβάλει λύσεις που θα ικανοποιούν την ευρωπαϊκή τάση για σπουδές πολλών ταχυτήτων.
Στην Ελλάδα, η συζήτηση αυτή άνοιξε εντός της πανεπιστημιακής κοινότητας, για να κλείσει γρήγορα με τη διαπίστωση ότι δεν πρέπει να αλλάξει τίποτα. Στη διαδικασία η πολιτική ηγεσία ήταν ουσιαστικά απούσα, παρ’ όλο που ο χαρακτήρας της Ανώτατης Εκπαίδευσης αφορά το πιο κρίσιμο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, ενώ ταυτόχρονα η μετεξέλιξή του πιθανώς να βοηθούσε στην προσέλκυση Βαλκάνιων φοιτητών στη χώρα.