Προσπαθεί απεγνωσμένα ο πρωθυπουργός να στήσει ένα σκηνικό μέσα στο οποίο θα ήταν δυνατόν να πετύχει, σε περιορισμένο χρόνο, αυτό που αποκαλείται «αναστροφή» του δυσμενούς για την κυβέρνηση «κλίματος». O κ. K. Σημίτης μοιάζει με αρχάριο κολυμβητή που χτυπάει με δύναμη σπασμωδικά το νερό με τα χέρια του, φοβισμένος από τα κύματα που σηκώνονται γύρω του, λίγα μέτρα μόνο μακριά από την ακτή.
«Ανανέωση» στο κόμμα και μαζί εσωτερική κρίση και «ανασχηματισμός» υπό βροχήν ειρωνικών σχολίων και εκδηλώσεων απογοήτευσης, εντός και εκτός ΠΑΣΟΚ, ασυνάρτητες κινήσεις στο θέμα της κατασκευής «πολιτικού διευθυντηρίου» και βιαστικές ανακοινώσεις «πρωτοβουλιών», υποσχομένων άλλες «πρωτοβουλίες», αλλά και κάποιες «παροχές» σε περίοδο μεγάλων δημοσιονομικών προβλημάτων…
Ολα αυτά μαζί, εξαιτίας τού ότι ο πρωθυπουργός και οι πιστοί του «εκσυγχρονιστές» εξακολουθούν να διδάσκουν και να ασκούν έναν «εκσυγχρονισμό» άνευ πολιτικής. Δύο εκλογικές νίκες, δύο συνέδρια, επτά χρόνια συνεχούς διακυβερνήσεως και ακόμη δεν κατάφερε η μετα-παπανδρεϊκή ηγεσία του ΠΑΣΟΚ να εκπονήσει ένα πολιτικό σχέδιο για την Ελλάδα της «νέας Ευρώπης» που αναπτύσσεται μέσα στην Ευρωζώνη.
Παραμένοντας στο στενό χώρο του απολίτικου «εκσυγχρονισμού» του, και με «μαραμένο» πλέον το ΠΑΣΟΚ, ο κ. Σημίτης φαίνεται καταδικασμένος σε μια προσπάθεια «να γεμίσει βαρέλι δίχως πάτο», από τον Απρίλιο 2000 και πέρα. Σύγχυση, ατολμία στον τομέα των κρίσιμων αποφάσεων για ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις, κραυγαλέες αδυναμίες ακόμη και στη διαχείριση τρεχουσών υποθέσεων ή και προβλεπόμενων καταστάσεων που εκτάκτως βαπτίζονται «έκτακτες», «τρύπες» δημοσιονομικές, αδυναμία αντιμετώπισης των κυκλωμάτων διαφθοράς στην κρατική μηχανή και των «διαπλεκομένων» – όλα αυτά κάτω από μια γενικόλογη ρητορεία περί μιας «νέας» και «ισχυρής» Ελλάδας και «νέας εθνικής αυτοπεποίθησης», υποχρεωτικώς εξαιτίας της απουσίας πολιτικού σχεδίου. Και τώρα αιφνιδίως σοβαροί κυβερνητικοί προβληματισμοί για το «πόθεν έσχες» πολιτικών και το «πολιτικό χρήμα». Στο μεταξύ είναι διογκωμένα τα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα της χώρας, παρά την «ανάπτυξη» που προκύπτει από τη συνεχή ροή μεγάλων ποσοτήτων κοινοτικών πόρων.
Την περίοδο 1996-2000 η Ελλάδα είχε ανάγκη από έναν πρωθυπουργό, πρωτίστως καλό «λογιστή» και «νοικοκύρη», καθ’ οδόν προς την ONE. Από το 2000 και πέρα, όμως, η χώρα χρειαζόταν σίγουρα έναν πρωθυπουργό με ΠΟΛΙΤΙΚΑ προσόντα, πράγμα που δυστυχώς δεν συνέβη.