Πολλά χρόνια χαμένα…
Λέγεται από ορισμένους στην πολιτική σκηνή και γράφεται στον Τύπο, ότι καλό και χρήσιμο είναι να αντιμετωπισθούν με θετική διάθεση τα όσα τώρα εξαγγέλλει ο πρωθυπουργός για τη διαφάνεια και την καλύτερη λειτουργία του πολιτικού συστήματος, όσο κι αν αυτό απασχολεί την πολιτική ηγεσία σήμερα, με δραματική δηλαδή, χρονική καθυστέρηση.
Πράγματι, δεν μπορεί να αρνείται κανείς ό,τι θα ήταν δυνατόν να περιορίσει έστω σε έναν βαθμό το κακό, που έχει καταστήσει αναξιόπιστο το πολιτικό προσωπικό των μεγάλων κομμάτων, λόγω των όσων συμβαίνουν ή λέγεται ότι συμβαίνουν με το λεγόμενο «πολιτικό χρήμα». Ποιος έντιμος πολίτης δεν θέλει διαφάνεια στη δράση των πολιτικών και στη λειτουργία του πολιτικού συστήματος;
Δεν μπορεί, όμως, να μην σκεφθεί κανείς το πόσο πολύ στοιχίζουν στη χώρα οι πολύ μεγάλες καθυστερήσεις στην αντιμετώπιση κρίσιμων προβλημάτων που χρονίζουν, στην κατανόηση και αντιμετώπιση καταστάσεων, που επηρεάζουν ατομικά και συλλογικά τη ζωή μας.
Είναι πολύ δύσκολο να ελπίζει κανείς, ότι η Ελλάδα θα μπορεί σε ένα ορατό μέλλον να συμπορεύεται αξιοπρεπώς με τις ανεπτυγμένες χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, όταν ΟΛΑ τα σοβαρά προβλήματα σε αυτόν τον τόπο αντιμετωπίζονται με καθυστερήσεις ΔΕΚΑΕΤΙΩΝ, κι όταν παραμένει στη θέση της η νοοτροπία που εκδηλώνεται με τη γνωστή εθνική φράση «κάλλιο αργά παρά ποτέ».
Χάθηκε μια δεκαετία, έως ότου γίνει κατανοητό από πολιτικές ηγεσίες και μια κοινωνική πλειοψηφία στην Ελλάδα, τι ακριβώς σήμαινε και τι αποτελέσματα επρόκειτο να έχει η είσοδος της χώρας στην EOK, το 1981. Χάθηκε μία και πλέον δεκαετία έως ότου γίνει κατανοητό, ότι η χώρα δεν μπορεί να ζει διαρκώς με δανεικά και ξένες χορηγίες, και ότι χωρίς την παραγωγή απαραίτητων εθνικών πόρων, και με υπερτροφικό και αναιτίως πολυδάπανο κράτος, το «φαλήρισμα» πρέπει να θεωρείται δεδομένο. Χάθηκε μια δεκαετία, έως ότου γίνει αντιληπτό, το τι ακριβώς σήμαινε και για τη χώρα και το διεθνές περιβάλλον της η πτώση των κομμουνιστικών καθεστώτων το 1989-1990 και παραλλήλως τι σήμαινε για την ελληνική οικονομία και κοινωνία το περιβόητο «Μάαστριχτ».
Χρειάστηκε να «πνίγεται» πια η Αθήνα από το κυκλοφοριακό και να υποχρεωθεί η ηγεσία σε μια σειρά ολυμπιακών έργων, για να επιχειρηθεί με καθυστέρηση δεκαετιών η κατασκευή ενός νέου οδικού δικτύου στο Λεκανοπέδιο με τον πληθυσμό να πλησιάζει πλέον εκεί τα 5 εκατομμύρια. Και με καθυστέρηση μισού περίπου αιώνα επιχειρείται ως γνωστόν ο εκσυγχρονισμός της διοίκησης, η ανεύρεση σωστού φορολογικού συστήματος, ο σχεδιασμός (κάθε τόσο) αλλαγών στον χώρο της εκπαίδευσης.
Αν πάμε έτσι…
Αυτή η αργή κίνηση, αυτό το «ρελαντί» της εθνικής μηχανής πόσο ακόμη θα κρατάει άραγε; Και για πόσο καιρό ακόμη θα αποδέχονται πολίτες και πολιτικοί -έως και οι πλέον ενθουσιώδεις «εκσυγχρονιστές» σήμερα- αυτήν τη στάση που μεταφράζεται σε «φράσεις» του τύπου «μωρέ δεν λέτε πάλι καλά που έχουμε έστω λίγα χιλιόμετρα μετρό» ή «εντάξει, έχουμε προβλήματα, αλλά για θυμηθείτε πώς ήμασταν μετά τη λήξη του B΄ Πολέμου» ή «ας είναι καλά τα «πακέτα» της κοινότητας» ή «εντάξει, αργούν πολύ τα έργα και αγρίως ταλαιπωρούμεθα, αλλά τι θέλετε, να μην γίνουν τα έργα;». Και τώρα «ε, πάλι καλά που ο Σημίτης αποφάσισε έστω και αργά να ασχοληθεί με τη διαφάνεια».
Αν μας παίρνει σ’ αυτήν τη χώρα από μια δεκαετία για να γίνονται σωστά τρία πράγματα, αν οι πολιτικές ηγεσίες συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν κρίσιμα, χρόνια, προβλήματα, σαν να βγήκε χθες μόλις η χώρα από τον B΄ Πόλεμο και τον Εμφύλιο, και να ξεκινάει τώρα την εκπόνηση προγραμμάτων οικονομικών, διοικητικών, κοινωνικών, εκπαιδευτικών, φορολογικών, συγκοινωνιακών, την κατασκευή απαραίτητων θεσμικών οργάνων για την καλή λειτουργία του πολιτικού συστήματος και μηχανισμών εξουδετέρωσης φθαρμένων και διεφθαρμένων τμημάτων του δημόσιου τομέα, αν με πιο λίγα λόγια δεν περάσει ο πολιτικός κόσμος της χώρας σε μιαν άλλη, νέα ΣΧΕΣΗ με το XPONO, τότε η χώρα και καθυστερημένη μονίμως θα είναι, λαχανιάζοντας πίσω από τους εταίρους τους στην Ευρώπη και το όλον εθνικό οικοδόμημα θα παραμένει μια «μουντζούρα».
Ο ΜΕGΑλος πόλεμος
Μα, γιατί τα έβαλαν κάποιοι στο MEGA με τον κ. Νίκο Χατζηνικολάου, επειδή το δελτίο ειδήσεων του σταθμού έχασε σε θεαματικότητα απέναντι σ’ αυτό το ANT1; Ενα δελτίο ειδήσεων, ίδιο με αυτό του αντίπαλου καναλιού (κάπως λιγότερο «λαϊκό») έφτιαχνε και ο παραιτηθείς. Καμιά φορά και καλύτερο. Αλλά, νομίζω, ως απλός τηλεθεατής, ότι είναι σαφώς πιο ευχάριστη η εικόνα και το ύφος της τηλεπαρουσιάστριας του ANT1 κ. Στάη, απέναντι σ’ αυτήν του κ. Χατζηνικολάου. H κ. Στάη είναι πιο χαλαρή και με το ανεπαισθήτως ειρωνικό ύφος που υιοθετεί παρουσιάζοντας ειδήσεις παίρνει, κατά κάποιον τρόπο, και μιαν «απόσταση» από αυτές, όταν αυτό της χρειάζεται. Απέναντί της, την ίδια ώρα ο κ. Χατζηνικολάου κουράζει με το «στυλωμένο», αγχώδες βλέμμα του, σε μια προσπάθεια να δείξει ότι παίρνει και προσωπικώς πολύ στα σοβαρά τα όσα μεταδίδει.
Αυτά για τα δελτία ειδήσεων. Οσο για τα άλλα που συμβαίνουν στον παραιτηθέντα διευθυντή ειδήσεων – ενημέρωσης είμαστε αναρμόδιοι να μεταδώσουμε από αυτήν τη στήλη ειδήσεις. Λέμε μόνο πως «όποιος έχει τα γένια έχει και τα χτένια». Δεν υπάρχουν ποτέ «αθώοι» σε «μάχες» όπως αυτή που διεξάγεται στο κανάλι MEGA. Σε μια τέτοια υπόθεση δεν έχουν θέση οι ηθικολογίες, οι προσωπικές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, «πικρίας» κ.λπ. Για παιχνίδι εξουσιών πρόκειται. Και πολύ σκληρή θα είναι η επόμενη εκλογική μάχη, όπως καλά γνωρίζουν όλοι οι πολεμιστές εκεί στο MEGA (και οι «εκσυγχρονιστές» πρώτοι απ’ όλους, βεβαίως).