Ηοικονομία, έστω υπό την επίδραση των προεκλογικών σκοπιμοτήτων, επιδεικνύει διάθεση αναγέννησης και δημιουργεί την εντύπωση πως διεκδικεί καλύτερη επίδοση στο ορατό μέλλον. Το μαρτυρούν κάποιες αναλαμπές ενίσχυσης της οικονομικής δραστηριότητας, φαίνεται σε ορισμένους κρίσιμους δείκτες όπως η καταγραφόμενη από τη Στατιστική Υπηρεσία αυξημένη κατανάλωση και η διατηρούμενη σε υψηλά επίπεδα οικοδομική δραστηριότητα, η οποία αυξήθηκε με ρυθμό υψηλότερο του 19% στο πρώτο τρίμηνο του τρέχοντος έτους. Προκύπτει επίσης από τις αναγεννηθείσες προσδοκίες της χρηματιστηριακής αγοράς κατά τους τελευταίους τρεις μήνες, η οποία, όση αναξιοπιστία κι αν ενσωματώνει, διαθέτει κεραίες και μπορεί να διαβάζει τα σημάδια και τα μηνύματα της οικονομίας.
Το ερώτημα που τίθεται είναι αν και άλλοι παράγοντες, κυρίως εξωγενείς, θα έλθουν να στηρίξουν αυτήν τη διαγραφόμενη ενίσχυση της δραστηριότητας. Εκ πρώτης όψεως, η διεθνής οικονομία εκπέμπει αισιοδοξία. Παγκοσμίως,σύμφωνα με τις προβλέψεις των διεθνών οργανισμών, η ανάπτυξη θα προσεγγίσει φέτος το 3% και του χρόνου το 4%, επηρεαζόμενη κυρίως από τη διαγραφόμενη ανάκαμψη στις ΗΠΑ και τον δυναμισμό που παρουσιάζουν οι οικονομίες της Ασίας. H αμερικανική οικονομία, όπως όλα δείχνουν, θα κινηθεί δυναμικά στο δεύτερο εξάμηνο του τρέχοντος έτους και θα επιτύχει μεγέθυνση της τάξης του 3%. Φαίνεται πως η αμερικανική οικονομία, πιο ευαίσθητη και περισσότερο ευέλικτη, αντιδρά θετικά στα φορολογικά μέτρα Μπους και επανέρχεται σε αναπτυξιακή τροχιά.
Η περιοχή, όμως, που σώζει την παγκόσμια οικονομία και ενισχύει περαιτέρω τις προσδοκίες είναι η Ασία. H Κίνα επιμένει σε ρυθμό ανάπτυξης 8%, ενώ οι υπόλοιπες χώρες κυρίως της Νοτιοανατολικής Ασίας αναπτύσσονται με ρυθμούς κοντά στο 4%. Εκτιμάται ότι θα συνεχίσουν με τον αυτό δυναμισμό και σε λίγα χρόνια θα έχουν διπλασιάσει το προϊόν τους, μεταβάλλοντας πλήρως το παιγνίδι στην παγκόσμια οικονομία. H Ασία είναι ο μεγάλος παίκτης των επόμενων χρόνων στη διεθνή οικονομία, συμφωνούν όλοι οι αναλυτές.
Σ’ αυτό το διεθνές κλίμα η Ευρώπη, παρ’ ότι βραδυκίνητη, με τη Γερμανία κυρίως να δοκιμάζεται από τις προοπτικές ύφεσης, δείχνει και αυτή να κινείται. Οι περισσότερες κυβερνήσεις εισήλθαν σε μια διαδικασία διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, η νομισματική πολιτική της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, παρ’ ότι επικρίνεται, παίζει τον ρόλο της και ουδείς μπορεί να αγνοήσει το γεγονός ότι τα επιτόκια στη Γηραιά Ηπειρο έχουν υποχωρήσει στα χαμηλότερα επίπεδα των τελευταίων 50 χρόνων. Από τα μεταπολεμικά χρόνια έχει να δει τέτοια επιτόκια. Και στην Ευρώπη, λοιπόν, υπάρχουν σημάδια έστω βραδύτερης ανάπτυξης και αυτά προσδιορίζουν τη στάση των αγορών το τελευταίο διάστημα, οι οποίες κινούνται σε περιβάλλον καλύτερων προσδοκιών. Σύμφωνα με τον αντιπρόεδρο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας κ. Λ. Παπαδήμο, η ανάπτυξη θα είναι βραδεία μεν, αλλά πάντως ανάπτυξη. Με άλλους λόγους, η Ευρώπη μάλλον ξεφεύγει και αυτή από τον κίνδυνο της ύφεσης και πιθανώς στο τρέχον δεύτερο εξάμηνο του έτους να υπάρξουν ισχυρότερες ενδείξεις καλυτέρευσης των οικονομικών συνθηκών και προοπτικών.
Δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότερες κυβερνήσεις που αγωνιούν για την τύχη των οικονομιών των κρατών-μελών πήραν πρωτοβουλίες και θα πάρουν και άλλες στο άμεσο μέλλον.
Είναι χαρακτηριστικό προς τούτο το σχέδιο πανευρωπαϊκής ανάπτυξης που παρουσίασε την περασμένη εβδομάδα στην έδρα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας ο προεδρεύων του Εcofiυπουργός Οικονομίας της Ιταλίας κ. Τζούλιο Τρεμόντι και το οποίο θα αξιολογηθεί από το Συμβούλιο των Υπουργών Οικονομίας την προσεχή Τρίτη στις Βρυξέλλες. H ιταλική πρόταση περιλαμβάνει ένα νέο πανευρωπαϊκό σχέδιο μεγάλων έργων, ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ, τα οποίο προτείνεται να χρηματοδοτηθεί από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, ώστε να παρακαμφθούν οι δημοσιονομικοί περιορισμοί του προγράμματος σταθερότητας. Επίσης, η ιταλική προεδρία προτείνει νέο Μάαστριχτ για το ασφαλιστικό, ώστε η ασφαλιστική μεταρρύθμιση να αποτελέσει κεντρική ευρωπαϊκή επιλογή και να διευκολύνει τις κυβερνήσεις οι οποίες αντιμετωπίζουν εντονότατες αντιδράσεις.
Ολα τα παραπάνω καταδεικνύουν ότι η ελληνική οικονομία θα βρεθεί σε διαφορετικό περιβάλλον το προσεχές διάστημα, πιθανώς ευνοϊκότερο. Στον βαθμό που έτσι εξελιχθούν τα πράγματα, το ζήτημα που εγείρεται για την ελληνική οικονομία είναι πως από ‘δω και πέρα πρέπει να βαδίσει σταθερά στη γραμμή της αναδιάρθρωσης και της επιτάχυνσης των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, ώστε να είναι ικανή να παρακολουθήσει το επερχόμενο κύμα ανάπτυξης και να ωφεληθεί τα μέγιστα τούτη τη φορά. Δεν έχει την πολυτέλεια να περιμένει ακόμη μία πενταετία. Είναι κάτι που οφείλουν να κατανοήσουν οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις.