O πατέρας, με τα πόδια ήδη σημαδεμένα από την ορθοστασία της δουλειάς του. H μητέρα, στην ηλικία της Αντζελίνα Τζολί, με περισσότερα κιλά και φροντίδες, το ίδιο γλυκιά και ελκυστική, τουλάχιστον για εκείνον που την πήγε στην εκκλησιά και την έκανε γυναίκα του. Τα παιδιά, ο παππούς, η γιαγιά, η ανύπαντρη αδελφή, ένα, δύο, τρία έτοιμη φωτογραφία! Ολοι αυτοί δικαιούνται να παίρνουν το δικό τους μερίδιο, από το καλοκαίρι 2003, όσο αντέχουν τα οικονομικά τους, κι ώς εκεί που φθάνουν τα ψαλλιδισμένα, άλλωστε, όνειρά τους. Ενα κομμάτι αμμουδιά και η θάλασσα είναι το δικό τους «βασίλειο», σε μια προεδρική δημοκρατία όπου τα γιότ, τις βίλες, τις ιδιωτικές πλαζ τις έχουν άλλοι, σοσιαλιστές, τεχνοκράτες, ευρωπαϊστές, τραγουδίστριες πίστας, μπαλαδόροι, διαπλεκόμενοι, «φακελωμένοι» και αφακέλωτοι. Γι’ αυτούς για να τους συναντήσει κανείς τραβά κατά τη Μύκονο, που κρατά τα σκήπτρα, ή για άλλα – Ινησιά, όπως η Ανάφη, η Φολέγανδρος, η Ελαφόνησος, τα Κύθηρα, η Αμοργός. Κατά ‘κει πλέον οι θαλαμηγοί, για απάνεμους ορμίσκους, όπου τρώνε και παίζουν το χαρτάκι τους οι συντροφιές με τα μεγάλα ή μικρά σκάφη. Στα κρυσταλλένια νερά σπάνια κολυμπάνε. Σημασία έχει το ότι είναι εκεί, είναι με τους άλλους που μετρούν…
Σκηνές, σαν αυτήν της φωτογραφίας, όμως, βλέπεις παντού στις ακτές κοντά στην Αθήνα, όπου πηγαίνουν με το αμάξι, ακόμη ανεξόφλητο, οι οικογένειες με παιδιά «για τα μπάνια τους», τη μόνη πολυτέλεια που απέμεινε στον λαό. Αν θα γίνουν «εκλογές εδώ και τώρα», που ζητεί ο οικογενειάρχης πλέον, Κώστας Καραμανλής, αν θα εξεταστεί το «πόθεν έσχες» των βουλευτών από το 1990 ή από το 1974 ή, ακόμη καλύτερα, από το 1821, αν θα μείνει ή θα φύγει ο Νίκος Χατζηνικολάου από το MEGA, και πού θα πάνε και γιατί, οι άλλοι και οι άλλες «εμπομπάρχες», ουδόλως ενδιαφέρει τις οικογένειες, με το ζευγάρι εργαζόμενο, με γονείς συνταξιούχους, με παιδιά μικρά, με υποχρεώσεις, που μπροστά στο κύμα, πρέπει να μάθουν να περιμένουν. O φωτογράφος -προσέξτε- δεν έδωσε έμφαση στα πρόσωπα αλλά στη χορογραφία της έγνοιας του ενός για τον άλλον. Τέτοιες οικογένειες, που αποτελούν το θεμέλιο της ελληνικής κοινωνίας, ευτυχώς ακόμη βλέπουμε πολλές. Χτίζουν τα δικά τους «κάστρα» και γράφουν, στην άμμο την καυτή, το όνομά τους και όχι τη λέξη Δ ι α κ ο π έ ς ! Δεν πήραν αυτοί τη ζωή τους λάθος, οι άλλοι είναι λάθος, και ίσως το ξέρουν, γι’ αυτό δεν μένουν ποτέ μόνοι αλλά μετακινούνται, κάνουν διακοπές (από τι;) ομαδικά. Σε αυτές τις οικογένειες που κάνουν το μπάνιο τους και γυρίζουν πριν σκοτεινιάσει στο σπίτι για το φαγητό, για να μην χάσουν τα παιδιά τη βολή τους, για να μη μείνουν οι λογαριασμοί απλήρωτοι «επειδή πρέπει εμείς να πάμε διακοπές» είναι αφιερωμένες αυτές οι γραμμές. Και ειδικά στην Ελληνίδα Αντζελίνα Τζολί, που είτε είναι πωλήτρια ή κομμώτρια ή πιόνι στον κόσμο της Πληροφορικής και συνδυάζει εργασία με νοικοκυριό, ο δικός της ο θησαυρός είναι ότι, ξαπλωμένη στην αγκαλιά του καλού της άνδρα, ακούει τις αναπνοές των παιδιών από την ανοιχτή πόρτα στο διπλανό δωμάτιο, στο κατάδικό τους τριάρι. Και το αεράκι σαλεύει την κεντητή, από την προίκα της μάνας της, κουρτίνα… Αυτό είναι ευτυχία, το ξέρει, γι’ αυτό είναι εκεί και την υπηρετεί, ενώ όλοι οι άλλοι μετακινούνται συνεχώς, μην και τη συναντήσουν στην πλούσια, άδεια ζωή τους. Και το «κλειδί» της ευτυχίας είναι: οικογενειακές διακοπές. Πόσες μέρες; Πού; Πώς; Δεν έχει σημασία. Αρκεί να μπορούν να γελούν και να τραγουδούν και δόξα τω Θεώ». Καλές μας διακοπές, έτσι ή αλλιώς!