Κι άντε τώρα όλοι, υπεύθυνοι, ανεύθυνοι και απλοί… «καθημερινοί» ψηφοφόροι, ντάλα καλοκαίρι να τρέχουμε καθείς με τις «σημειώσεις» του υπό μάλης στις δουλειές μας, στα καφενεία, στις παραλίες να… βγάλουμε άκρη και να σκεφθούμε πιθανές «λύσεις» στο «πρόβλημα» που έβαλε (κυριολεκτικά σε «Πανελλαδικές»!) ο Κώστας Σημίτης! Ενα πρόβλημα κάθε άλλο παρά «βατό» (υποθέτουμε, τουλάχιστον, ότι ο ίδιος… έχει κατανοήσει τις «λεπτομέρειες» αυτού του νέου εκλογικού συστήματος – γρίφου…) που είναι αμφίβολο αν ακόμη και οι «φροντιστηριάκηδες» περί τον εκλογικό νόμο του κάθε κόμματος είναι σε θέση να προβλέψουν αν τεθεί σε πρακτική βάση… κάλπης, ποιες «λύσεις» θα δώσει! Κι επειδή, κατά πώς ξέρουμε όλοι από τα μαθητικά μας χρόνια, τα «ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται, τα δε δυσκόλως εννοούμενα… αγνοούνται!», γι’ αυτό προφανώς η Ν.Δ. αποφάσισε να… αγνοήσει το όλο ζήτημα, και να τηρήσει στο ακέραιο την αρχή περί σεβασμού του θεσμού «των μπάνιων του λαού»! Το μόνο καλό που άμεσα προκύπτει από αυτήν την περιπλεγμένη περιπλοκή περί «σύγχρονου εκλογικού συστήματος», είναι πως τουλάχιστον είμαστε σίγουροι πως δεν θα υποχρεωθούμε να το μελετήσουμε «εδώ και τώρα» για να αποκωδικοποιήσουμε μέσα από αυτό «πόσα – και πια!- απίδια πιάνουν… οι κάλπες», δεδομένου ότι αποκλείεται να ισχύσει από τις επόμενες εκλογές -άρα, βουρ στις παραλίες! Εχουμε καιρό…
Κάτι στο οποίο, πάντως, απεδείχθη συνεπής ο πρωθυπουργός (και ο κυβερνητικός του εκπρόσωπος, (που έλεγε «μην βιάζεσθε, όταν ανακοινωθεί η πρόταση πολλοί θα εκπλαγούν…»), είναι αυτή ακριβώς η… «έκπληξη» που άπαντες αισθανθήκαμε, όχι επειδή το προτεινόμενο «σύστημα» είναι πολύ «καλό» ή πολύ «κακό», αλλά επειδή γενικώς είναι… ακατανόητο. «Αναλογικότερο» μεν, αλλά η πριμοδότηση των δύο μεγάλων κομμάτων (και ιδίως του πρώτου – δεν το… σκέφτεται λίγο η Ν.Δ.;) παραμένει… κτηνώδης (και μάλιστα για πρώτη φορά εκ των προτέρων επακριβώς προσδιορίσιμη!), επιτρέπει τον σχηματισμό «ισχυρών κυβερνήσεων» (αν και το πιθανότερο – και σ’ αυτό μάλλον «ποντάρει» το ΠΑΣΟΚ – όχι μονοκομματικών, που στην πράξη και μέχρι να «μάθουμε» στην Ελλάδα τι σημαίνει συνεργασία και «προγραμματικές συγκλίσεις», θα γίνει το… έλα να δεις!) με την… πονηρή σκέψη πως το κυβερνών Κίνημα έχει «όμορα» κόμματα να «παίξει», ενώ η Ν.Δ. όχι…
Το μόνο πραγματικά «ριζοσπαστικό» και «ενδιαφέρον» που περιλαμβάνεται σ’ αυτήν την πρόταση είναι αυτή η ιδέα να μπορεί κανείς να ψηφίζει χωριστά κόμμα και χωριστά βουλευτές, που σημαίνει πως θα έχει ο ψηφοφόρος τη δυνατότητα να ψηφίζει, λ.χ. ΠΑΣΟΚ για κόμμα και… νεοδημοκράτες βουλευτές. Δεν ξέρουμε αν και κατά πόσο (και με δεδομένη την υφιστάμενη τουλάχιστον νοοτροπία του μέσου Ελληνα…) το μέτρο μπορεί να λειτουργήσει (ακούσαμε, πάντως, τον απολύτως ειδικό περί τα εκλογικά και σοβαρό άνθρωπο, Παρασκευά Αυγερινό να εκφράζει εντονότατες αμφιβολίες περί αυτού…), αλλά μια πρώτη προσέγγιση της πρότασης αποκαλύπτει ότι ο πρωθυπουργός, παρά τις κατά καιρούς διακηρύξεις πως «δεν επηρεάζεται από τις δημοσκοπήσεις…», αντίθετα επηρεάζεται και παραεπηρεάζεται!
Κάθησε ο άνθρωπος, και τις μελέτησε όλες, είδε πως στις περισσότερες από αυτές οι ερωτώμενοι στην πλειοψηφία τους θέλουν «Ν.Δ. κυβέρνηση», αλλά… «Σημίτη» πρωθυπουργό, και αποφάσισε να ανοίξει τον δρόμο για ένα «εκσυγχρονιστικό» εκλογικό σύστημα, που στην… εξέλιξή του δεν αποκλείεται να δίνει σε άλλο κόμμμα την εξουσία, και στον αρχηγό… άλλου κόμματος την πρωθυπουργία – με 39 βαθμούς Κελσίου κατακέφαλα, και με την αγωνία των κυβερνώντων να επινοήσουν μια «ρετσέτα» που θα τους κρατάει στους διαδρόμους της εξουσίας, μην αποκλείουμε μια τέτοια «προωθημένη» πρόταση να πέσει στο τραπέζι του «διαλόγου»…
Το προφανές από αυτήν την πρόταση για νέο εκλογικό σύστημα είναι πως στο ΠΑΣΟΚ μάλλον τείνουν να αποδεχθούν ότι τις επόμενες εκλογές τις χάνουν και οδηγούνται σε λύσεις προσαρμοσμένες στο σενάριο της «δεξιάς παρένθεσης», της κατ’ ανάγκην, δηλαδή, πρόωρης προσφυγής στις κάλπες, τον Μάρτιο του 2005, λόγω αδυναμίας (στην οποία μόνο το ΠΑΣΟΚ μπορεί να οδηγήσει…) εκλογής Προέδρου Δημοκρατίας. Ουκ ολίγα κυβερνητικά στελέχη, άλλωστε, διατύπωσαν την άποψη ότι με αυτήν την πρόταση σε τέτοια συμπεράσματα οδηγείται το εκλογικό σώμα – και αξίζει να σημειωθεί πως είναι από τις λίγες φορές που κομματικοκυβερνητική πρόταση του ΠΑΣΟΚ γίνεται δεκτή από τα στελέχη του με τόση επιφυλακτικότητα και παγωμάρα…
Αν, τώρα, σκεφθεί κανείς πως ο κ. Σημίτης, για να διαλύσει τις υποψίες περί πορείας του με βάση το σενάριο αυτό της «δεξιάς παρένθεσης», προτείνει στη Ν.Δ. να πάρει μέρος στον διάλογο για την αλλαγή του εκλογικού συστήματος, και να υπάρξει δέσμευση ότι το νέο σύστημα θα ισχύσει META το 2006, και αν δεν συναινέσει σε αυτό η αξιωματική αντιπολίτευση τότε θα προχωρήσει με την κυβερνητική πλειοψηφία στην ψήφιση του νέου νόμου, ο οποίος, όμως, σε αυτήν την περίπτωση θα εφαρμοστεί όπως ακριβώς ορίζει το Σύνταγμα, δηλαδή από τις ΜΕΘΕΠΟΜΕΝΕΣ εκλογές (πιθανότατα, δηλαδή, αρχές του 2005…) ίσως η Ν.Δ. να πρέπει να το ξανασκεφτεί, να εξασφαλίσει, αν μη τι άλλο, πως αν κερδίσει τις επόμενες εκλογές, και αν προκύψει αδυναμία εκλογής Προέδρου το 2005, τουλάχιστον τότε, δεν θα πάει στις πρόωρες εκλογές, με την ίδια λίγους μόνο μήνες στην κυβέρνηση, με ένα νόμο που όλα δείχνουν πως είναι κομμένος και ραμμένος στα (γενικά και απώτερα…) σχέδια του ΠΑΣΟΚ…
Αν και έχουμε την εντύπωση, πως σε μεγάλο βαθμό τα «σχέδια επί χάρτου» ίσως να γίνονται και… ερήμην της κοινωνίας: αν η Ν.Δ. στις προσεχείς εκλογές (που θα γίνουν με τον υπάρχοντα νόμο…) κερδίσει την εξουσία και υποχρεωθεί το 2005 λόγω αδυναμίας εκλογής Προέδρου (που ξαναλέμε σε μια τέτοια περίπτωση μπορεί να προκύψει μόνο με πρωτοβουλία του ΠΑΣΟΚ…) να προσφύγει σε πρόωρες εκλογές με έναν νόμο που δεν θα τη «συμφέρει», το πιθανότερο είναι το εκλογικό σώμα (ακόμη και μη οπαδοί της Ν.Δ…) να ενοχληθούν από αυτές τις μικροκομματικές ίντριγκες πολιτικής σκοπιμότητος, και άσχετα με εκλογικό σύστημα, να δώσουν, τότε, στη Ν.Δ. μια πλειοψηφία που θα κάνει τους «σεναριογράφους» του Κινήματος να κόψουν τις φλέβες τους!
Ο λαός εκλέγει κόμματα στην εξουσία, με την προσδοκία να «κάνουν κάτι» και να λύσουν προβλήματα – και τα εκλέγει για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, το οποίο σε γενικές γραμμές είναι αρκετό για να υπάρξει έργο, να προκύψουν «λύσεις» – ή έστω να αποδειχθεί πως η συγκεκριμένη κυβέρνηση κινείται προς την επιθυμητή κατεύθυνση. Και οι κυβερνήσεις ΔΙΚΑΙΟΥΝΤΑΙ να έχουν αυτόν τον απαραίτητο και κρίσιμο χρόνο στη διάθεσή τους, και να μην… απειλούνται με «έξωση» με βάση τερτίπια και διαδικαστικές τυπικότητες, όπως σε μεγάλο βαθμό είναι αυτή της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας, ένας θεσμός που, «αποψιλωμένος» από ουσιαστικές αρμοδιότητες, δεν διαδραματίζει και τόσο αποφασιστικό ρόλο – για να μην πούμε πως είναι σχεδόν αποκλειστικά… «διακοσμητικός»…
Μήπως σήμερα, και με όλες αυτές τις προοπτικές μπροστά μας, όλοι εκείνοι (και στα δύο κόμματα εξουσίας…) που επέμεναν να διατηρηθεί ως έχει η διαδικασία εκλογής Προέδρου με «τέλος» της σε περίπτωση αδιεξόδου την προσφυγή σε πρόωρες εκλογές, πρέπει να κάνουν την… αυτοκριτική τους και να παραδεχθούν πως τα όσα έλεγαν τότε, στις συζητήσεις για τη συνταγματική αναθεώρηση, τα έλεγαν εκ του πονηρού και του μικροπολιτικού καιροσκοπισμού;