Τα είδωλα είναι για να γκρεμίζονται, οι θρησκείες για να βρίσκουν οπαδούς και να τους χάνουν και οι θεοί για να εναλλάσσονται στο θώκο που στήνουν οι πιστοί. Θρησκείες, είδωλα και θεοί ακμάζουν και παρακμάζουν σε κάθε χώρο της ανθρώπινης δραστηριότητας και όχι μόνο στην επικράτεια της κανονικής θεολογίας. Στο πάλκο, στη σκηνή του θεάτρου, στον Ελικώνα των γραμμάτων και των τεχνών, στην οθόνη της τηλεόρασης, και βέβαια στα γήπεδα, τις μοντέρνες αρένες. Στα στάδια μάλιστα οι πιστοί δεν διστάζουν να πανηγυρίσουν την ειδωλολατρία τους, να την υψώσουν σε πανό, να την κραυγάσουν. Το σύνθημα «Θρύλε, Θεέ μου, Ολυμπιακέ μου», λ.χ., ή «ΠΑΟ, θρησκεία, Θύρα δεκατρία» δεν είναι ανώδυνες παραδρομές της γλώσσας ή θυσίες διογκωμένου συναισθήματος στο βωμό της ομοιοκαταληξίας. Για όσους τα λένε και τα γράφουν, βρίσκονται πολύ κοντά στην ψυχική τους αλήθεια και την αποτυπώνουν με ευθύτητα που ηχεί προκλητική στα αυτιά των εξωγηπεδικών. Το να θρησκεύεσαι σε μια φανέλα, το να λατρεύεις σαν θεό κάποιον που αριστεύει στις ντρίμπλες, δεν είναι ό,τι πνευματικότερο. Ενας θρήσκος αυτής της κατηγορίας πάντως θα αντέλεγε ότι και οι κανονικές θρησκείες δεν διασώζουν ακέραιη την πνευματικότητα για την οποία καυχώνται.
Στις γηπεδικές θρησκείες ο ρυθμός κατανάλωσης ειδώλων είναι υψηλότατος. Αρκεί μια στραβοκλοτσιά του λατρεμένου παίκτη, ένα χαμένο γκολ, για να γίνει θρύψαλα το είδωλό του από τους ίδιους που μισό λεπτό πριν τον αποθέωναν? ο Νίκος Λυμπερόπουλος ήδη κατάλαβε ότι το ζενίθ και το ναδίρ δεν είναι διαφορετικά σημεία. H αλλαγή φανέλας εισπράττεται σαν προδοσία από τους φανατικούς, που γρήγορα αντικαθιστούν τους αίνους με λίθους, τα άνθη με αναθέματα. O Ντούσαν Μπάγεβιτς ακόμα υβρίζεται σαν προδότης από τους «οριτζιναλίστες», που δεν αναγνωρίζουν καν ότι χάρη στην παρουσία του η κατά τα λοιπά διαλυμένη AEK δεν έβαλε λουκέτο.
Αλλά για τους φανατικούς είναι προδότης ακόμη και ο παίκτης που διεκδικεί -έστω άκομψα ή σαν υπάκουος γιος του πατέρα-μάνατζερ- τα δεδουλευμένα ή τα συμπεφωνημένα. Σε όλα τα παιχνίδια του Ολυμπιακού που έχω δει τα τελευταία χρόνια, η κερκίδα δεν παρέλειπε να φωνάξει «Λάμπρος Χούτος οέ-οέ-οέ!», είτε έπαιζε ο Χούτος (οπότε αποθεωνόταν) είτε όχι (οπότε το όνομά του χρησιμοποιούνταν νοσταλγικά ή για να πιεστεί ο προπονητής). Το τελευταίο δεκαήμερο, κι αν κρίνω από τα πρωτοσέλιδα των ερυθρόλευκων εφημερίδων και τα τηλεφωνήματα των οπαδών στις εκπομπές του «θρυλικού» καναλιού, ο παίκτης είναι κάτι ανάμεσα σε Πηλιογούση και Εφιάλτη. Ποιο το δραματάκι; Οτι αν οι ιδιοκτήτες του Ολυμπιακού αλλάξουν άποψη για τον Χούτο, τότε, αυτόματα, θα αλλάξουν γνώμη και οι «βαμμένοι» αθλητικογράφοι και η οπαδική μάζα. Και θα ξαναρχίσουν τους ύμνους.