Σε τι ποντάρει άραγε μια ρεκλάμα; Στη χοντροκομμένη υπερβολή ή στην αληθοφάνεια; Και από πού αντλεί τους ήρωές της; Από το χώρο των παραμυθιών ή από το καθημερινό ανθρώπινο περιβάλλον; H απάντηση δεν είναι μία και μόνη, όπως καταλαβαίνουμε καταναλώνοντας άπειρα διαφημιστικά μηνύματα καθ’ εκάστην, εικαστικά και λεκτικά. Υπάρχουν βέβαια κάποιες σταθερές που τις σέβονται απολύτως όλοι οι κατασκευαστές διαφημίσεων (ο άντρας είναι πάντοτε ένας επιτυχημένος αλλά και πάντοτε πεινασμένος κυνηγός, ενώ η γυναίκα είναι καθηλωμένη στην κατάσταση του φυτού, γι’ αυτό κι όταν ξεμένει από βενζίνη στη μέση του πελάγου, το μόνο που τη νοιάζει είναι που δεν της βρίσκεται πρόχειρο το σεσουάρ της), η επεξεργασία ωστόσο ποικίλλει και τα αποτελέσματα καλύπτουν όλη την γκάμα, από το χαριτωμένο ώς το ημιπορνογραφικό.
Τα διαφημιστικά σποτ πολιτικού χαρακτήρα κατασκευάζονται με βάση τον κανόνα της μεσότητας: Οσα βλέπουμε κι ακούμε είναι ένα κράμα υπερβολής και αληθοφάνειας, αχαλίνωτης φαντασίας και (πλαστής) αυθεντικότητας. Στο τηλεοπτικό «μονόπρακτο» με το οποίο διαφημίζεται το τραμ, επί παραδείγματι, βλέπουμε έναν παππού να πληροφορείται από τρεις πιτσιρικάδες ότι «έ-έ-έρχεται» το νέο μέσο μεταφοράς, και να δείχνει τόσο εμβρόντητος όσο κι αν μάθαινε ότι μισή ώρα πριν προσγειώθηκαν στον Λυκαβηττό τέσσερα ουφόπλοια, γεμάτα δικέφαλους εξωγήινους, οι οποίοι ζήτησαν -σε άπταιστα ελληνικά- να τους πάνε να παίξουν μπιλιάρδο γιατί πολύ τους έλειψε στο μακρύ ταξίδι τους. Ποιος παππούς, σε ποια Αθήνα, μπορεί να μην έχει ακούσει τίποτε για το τραμ; Εντάξει, δεν διαβάζει εφημερίδα. Αλλά ούτε καν τηλεόραση δεν ανοίγει; Ούτε στο καφενείο δεν πάει, για καμιά ξερή και λίγη κουβέντα με τους συνομηλίκους του; Μήπως αυτός είναι τελικά ο εξωγήινος;
Η επιλογή ως πρωταγωνιστή ενός παντελώς ανενημέρωτου γέροντα δεν είναι άστοχη, εν σχέσει με το μήνυμα του σποτ. Αν ο παππούς ήτανε του κόσμου τούτου, δεν θα αποδεχόταν εύκολα κι αμάσητα ότι το τραμ είναι «αθόρυβο, οικονομικό και οικολογικό», κι όλο και κάποια ερώτηση θα έκανε στους ενθουσιασμένους νεαρούς. Θα τους ρωτούσε λ.χ. αν η Αθήνα αντέχει κι άλλα επίγεια μέσα συγκοινωνίας, αν η καταστροφή εκατοντάδων δέντρων (στην καρδιά της Καλλιρρόης, όπου το πάλαι ποτέ «πάρκο των Ολυμπιονικών», ή στη Νέα Σμύρνη) είναι ο καταλληλότερος τρόπος για να διαδηλώνει κανείς τα οικολογικά του αισθήματα, κ.τ.λ. Αλλα είπαμε. O παππούς διαλέχτηκε έτσι ώστε να φαίνεται λαϊκός, λαϊκότατος, αλλά με την έννοια του αφελούς και του εύπιστου που αποδίδουν στις λέξεις «λαός/λαϊκός» οι αριστοκράτες. Δεν είδατε πόσο εύπιστοι και αγαθοί εμφανίζονται οι αγρότες στις διαφημίσεις που προπαγανδίζουν τη θεϊκή γενναιοδωρία κάποιας τράπεζας;