Τι θα συνέβαινε, άραγε, αν όλοι οι υπουργοί έκαναν όσα κάνει ο «επί των τιμών» υφυπουργός; Η απάντηση του πολλαπλώς προβαλλόμενου κ. Κίμωνα Κουλούρη είναι παραινετική: «Κι εγώ ΠΑΣΟΚ είμαι», σημειώνει. Προφανώς γιατί, τους (πάρα) πολλούς μήνες που βρέθηκε εκτός κυβέρνησης, είχε την άποψη πως τα όσα έπρατταν οι υπουργοί του κυβερνητικού κόμματος δεν έπειθαν ότι το πασοκικό «πνεύμα» ήταν εκείνο που ενέπνεε τις δραστηριότητες της κυβέρνησης του κ. Κώστα Σημίτη.
Τι, άραγε, θα σκέφτεται ο πρωθυπουργός όταν παρακολουθεί την τηλεοπτική εικόνα του νέου μέλους της κυβέρνησης να γυρνά στις λαϊκές αγορές, να μεγαλοπιάνεται στη λαχαναγορά, να «απειλεί» χωρίς να φοβίζει κανέναν, να αγοράζει «δαντελωτά» χωρίς αποδείξεις;
Σε μια πρώτη ματιά, η κυβέρνηση δείχνει να διχάζεται. Ποιο από τα δύο είναι το στίγμα της: εκείνο που αναδεικνύει η συγκρατημένη στάση του κ. Σημίτη ή το άλλο, που σκορπά απλόχερα ο κ. Κουλούρης;
Προφανώς είναι και τα δύο! Ο κ. Σημίτης «βολεύεται» όχι μόνον με τις αμετροέπειες του κ. Κουλούρη, αλλά και με κάθε άλλη διαφοροποίηση που ξεπηδά μέσα από το Κίνημα στο οποίο προεδρεύει. Απορροφά χωρίς δισταγμό τους κραδασμούς που δημιουργούν οπαδοί, στελέχη και βουλευτές «του», είτε κυοφορούνται σε ταβερνίστικες παρέες είτε καταγράφονται στις σελίδες των εφημερίδων ή εκπέμπονται στα ερτζιανά κύματα. Ο εκλογικός στόχος συγχωρεί τα πάντα, αρκεί να απολήγουν στον ύπατο σκοπό: τη διατήρηση της εξουσίας και την αταραξία του καθεστώτος.
Στο ΠΑΣΟΚ αποφεύγουν να μπουν στην ουσία των διαφωνιών? εκείνων που, λογικά, εξέφρασαν οι βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος για τον εκλογικό νόμο. Των άλλων που, δικαιολογημένα, αντέταξαν στην υβριστική εντολή αποκάλυψης των ήδη γνωστών χρηματιστηριακών συναλλαγών τους.
Με απλά λόγια, «κάνουν το παγώνι!». Γιατί αυτό που με πείσμα αποφεύγουν, είναι ο πραγματικός πολιτικός διάλογος. Ολοι γνωρίζουν πού κατασκευάζονται οι πρωτοβουλίες Σημίτη; Οι ίδιοι υπογραμμίζουν ότι ποτέ δεν συζητήθηκαν. Παρατηρούν ότι όλα τούτα δεν συνάδουν με τη στοιχειώδη εσωτερική δημοκρατική λειτουργία την οποία θα έπρεπε να εγγυάται το κόμμα που κυβερνά στο εσωτερικό του, ώστε να πείθει και τους πολίτες για τα όσα θα συμβούν στη διαχείριση του κράτους;
Ομως, ο «αγιασμός των μέσων» στον κοινό αγώνα για την πολιτική επικράτηση, οδηγεί τον μεταρρυθμιστή πολιτικό, που θέλει να είναι ο Κώστας Σημίτης, σε νέες παγίδες. Οι εξελίξεις στο τηλεοπτικό πεδίο επιβεβαιώνουν πόσο πολύ τα πράγματα εξελίσσονται στη χειρότερη κατεύθυνση για την υγεία της Δημοκρατίας μας. Το «νέο» δελτίο του Mega δείχνει να θέλει να ανταγωνιστεί εκείνο της πάντοτε κρατικής ΝΕΤ. Τα έργα, μεγαλύτερα και μικρότερα, προβάλλονται όχι ως εθνική προσπάθεια αλλά ως «χάρισμα» της κυβέρνησης στον «φτωχοπρόδρομο» ελληνικό λαό. Σε άψογο λαϊκίστικο στυλ, η δημοσιογραφική δουλειά μετατρέπεται σε επιφωνήματα. Οι κραυγές «Τι μεγάλη πρόοδος! Τι όμορφα είναι όλα!» δίπλα στους μεγάλους άτυχους της ζωής, το καθημερινό έγκλημα, τις αρρώστιες και τον ανθρώπινο πόνο. Ολα στο καρότσι του μικροπωλητή των δήθεν ειδήσεων και του εξωνημένου πολιτικού λόγου.
Πράγματα, στάσεις και καταστάσεις οι οποίες πολύ δύσκολα μπορούν να κρύψουν τις συμφωνίες που τις συνοδεύουν. Εκείνες που εξαργυρώνουν οι μεγαλοπαράγοντες με τους οποίους ποτέ δεν έπαυσε να συναλλάσσεται η κυβέρνηση. «Εμείς την προπαγάνδα, εσείς τα μάτια σας στις μπίζνες», μοιάζουν με το «σύνθημα-παρασύνθημα» επί του οποίου στηρίζεται η τρέχουσα οικονομική δραστηριότητα.
Μόνο, που με τις φιλοκυβερνητικές μιντιακές ορδές, δεν βάφονται τ’ αβγά, που έχουν στο πανέρι τους τα νοικοκυριά. Η σύγκρουση ανάμεσα στις τιμές των προϊόντων και υπηρεσιών, που «απαιτεί» το σημερινό καταναλωτικό πρότυπο, και των εισοδημάτων που διατίθενται για τη συντήρησή του, είναι πολύ βαθύτερη απ’ όσο έχει, μέχρι στιγμής, αποκαλυφθεί. Τα επεισόδια της τραγωδίας στην οποία κάποιοι θέλουν να παραμένουμε (απλοί) θεατές, βρίσκονται μπροστά μας.