Κάθε καλοκαίρι γίνεται ολοένα και πιο έντονη η έλλειψη δεντροστοιχιών στους στενούς και ακατάστατους δρόμους της Αθήνας. H κατάταξη του ζητήματος αυτού στα λεγόμενα «επουσιώδη» φανερώνει δυστυχώς τη χρόνια ρηχότητα της αστικής παράδοσης που σφραγίζει την πόλη. Το πρόσφατο περιστατικό της κοπής μιας δάφνης 70 ετών στην οδό Μιμνέρμου από συνεργεία του δήμου χωρίς επίσημη αυτοψία και παρά το γεγονός ότι το δέντρο ήταν υγιές, αποκαλύπτει την προβληματική σχέση μερίδας πολιτών με την αστική χλωρίδα, φαινόμενο που δημιουργεί πιέσεις και εξαρτήσεις στις ούτως ή άλλως προβληματικώς στελεχομένες υπηρεσίες πρασίνου της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.
Η Αθήνα είναι μία πόλη που δεν έχει ιεραρχήσει σωστά τη σπουδαιότητα της ύπαρξης παλαιών δέντρων. H έτοιμη λύση της «αποκατάστασης» πρασίνου (χωρίς φυσικά να υπάρχει μέριμνα για τη συντήρησή του) δείχνει ότι το δέντρο αντιμετωπίζεται ως εξάρτυμα ή επίπλωση της πόλης και όχι ως στοιχείο οργανικώς δεμένο με τη λειτουργία της αλλά και με τη μνήμη, την τοπιογραφία και τους συμβολικούς όσο και μύχιους συνειρμούς που γεννά η αστική ζωή. Πόσα δέντρα που ξεπερνούν τα 80 ή τα 100 χρόνια έχουν απομείνει στην Αθήνα; Οσα επιζούν, θα πεθάνουν πριν την ώρα τους λόγω ελλιπούς φροντίδας και κακοποίησης. H αντικατάστασή τους από ισχνά δενδρύλλια θα κριθεί τότε ικανοποιητική και σύμφωνη υποτίθεται με το πνεύμα της αστικής φροντίδας που ζητεί μία πόλη σαν την Αθήνα. H κατάντια του Εθνικού Κήπου είναι ενδεικτική. H ιστορική δεντροστοιχία της Λεωφόρου Αμαλίας, που θα έπρεπε να ξαναφυτευθεί με αγριοπιπεριές για να ενισχυθεί η μνήμη της πόλης, επιζεί και αυτή σε ένα καθεστώς τυχαιότητας.
Οταν μόλις στη δεκαετία του 1970 άρχισε να διαδίδεται στην Αθήνα η ιδέα της διατήρησης κάποιων (ελαχίστων βεβαίως) αρχιτεκτονικών τεκμηρίων του παρελθόντος, ακόμη δεν φαίνεται να έχει αρχίσει να συμβαίνει κάτι αντίστοιχο για τη χλωρίδα του παρελθόντος. H συμβολική αξία ενός αιωνόβιου δέντρου (πέρα από τη συμβολή του στη βελτίωση της ατμόσφαιρας και στη συντήρηση της πανίδας) είναι ίση με αυτή ενός παλαιού οικήματος καθώς και αυτό δημιουργεί τις συναισθηματικές γέφυρες με την ιστορία, τόσο της πόλης όσο και του κάθε ενός πολίτη χωριστά. Δεν έχουμε δει επίσης να δημιουργείται τώρα η βάση για τις ιστορικές δεντροστοιχίες του μέλλοντος. Το αντίθετο θα έλεγε κανείς. Υπάρχουν είδη δέντρων που συνδέονται με την Αθήνα και που θα μπορούσαν να επιλεγούν για να δημιουργήσουν πυκνές αλέες ως κληροδότημα στις επόμενες δεκαετίες. Θα έπρεπε να υπάρχουν και διατηρητέα δέντρα και να επιβάλονται κυρώσεις για την πλημμελή φροντίδα τους.