Οι ενδείξεις για την ύπαρξη του αμαρτωλού καταδυναστευτικού συστήματος που κρατά τη χώρα δεσμευμένη είναι πολλές και από καιρό προσδιορισμένες. Αποκαλύπτεται από την εξέλιξη της ελληνικής οικονομίας, από τον τρόπο διανομής των δημοσίων έργων και των προμηθειών, από τα έργα και τις ημέρες της Ολυμπιάδας.
Δεν χρειάζονται άλλωστε πολλές αποδείξεις. Αρκεί να να δει κανείς τι και πώς έγινε τα τελευταία αυτά χρόνια με τις υψηλές κρατικές δαπάνες και με τις εισροές από την E.E., χάρη στο Γ΄ ΚΠΣ. Πώς διατέθηκαν αυτά τα τεράστια κεφάλαια, με πόση μέριμνα για το μελλοντικό παραγωγικό αποτέλεσμα; Και πώς διανεμήθηκαν, με πόσο ενδιαφέρον για την ισονομία και την αναδιανομή εισοδήματος;
Τα συμπεράσματα βρίσκονται, δυστυχώς, μπροστά στα μάτιά μας. Εργα βιτρίνας, δαπάνες με ελάχιστη ή μηδενική αναπτυξιακή συμβολή, κατασκευές που έγιναν «ολυμπιακά έργα»… από το παράθυρο. Ως προς δε τη διανομή, απευθείας αναθέσεις και επεκτάσεις, ανοχές στην εκτίναξη του κόστους, παραμερισμός νομοθετικών εγγυήσεων λόγω «επείγοντος» – ενός επείγοντος που προέκυψε από την καθυστέρηση στον προγραμματισμό. Στο δε «ζουμί της υπόθεσης», αποδέκτες όλων αυτών των εκτάκτων και γενναιόδωρων αναθέσεων οι «συνήθεις ύποπτοι» του επιχειρηματικού κόσμου, αυτήν τη φορά με την εντύπωση της «υπόθεσης ολίγων» να εκπορεύεται από την ίδια την οργανωτική κεφαλή των Αγώνων.
Η εικόνα δεν είναι τυχαία. Τα συμπτώματα δεν είναι έκτακτα. Πίσω από τη βιτρίνα της τυπικής νομιμότητας και της λειτουργίας των δημοκρατικών θεσμών, έχει στη χώρα μας εμπεδωθεί ένα πυκνό παρασκηνιακό δίχτυ άδηλων σχέσεων, το οποίο -αυτό και όχι οι τυπικοί μηχανισμοί της πολιτείας- στην ουσία κυβερνά και υπαγορεύει τις βασικές κατευθύνσεις και διανομές. Αν κάποτε μιλώντας για «σύστημα» εννοούσε κανείς στο ένα καθεστώς το κεφάλαιο και στο άλλο το κομμουνιστικό κόμμα, σήμερα σύστημα στη χώρα μας είναι μια σφιχταγκαλιασμένη μειοψηφία της οικονομίας και της πολιτικής, που διανέμει τα κρατικά κεφάλαια φροντίζοντας για τον πλουτισμό της εις βάρος της όποιας «παραγωγής», η οποία χαρακτηρίζεται από την κακοτεχνία, το εξωφρενικό κόστος και την αμφισβητούμενη χρησιμότητα.
Οσο το σύστημα αυτό επιζεί άθικτο, ούτε το υστέρημα του Ελληνα φορολογούμενου ούτε τα ξένα κεφάλαια μπορούν να πιάσουν τόπο, αλλά ούτε και η δημοκρατική αντιπροσώπευση του πολίτη μπορεί να βρει γνήσια έκφραση. Γι’ αυτό και όχι για την υπερβολή μεμονωμένων περιπτώσεων επιμένει τόσο στο θέμα η «K». Γιατί αυτό το σύστημα εμποδίζει κάθε γνήσια οικονομική και πολιτική λειτουργία. Αν δεν υποστεί έναν κλονισμό, αν παραμείνει ενεργό πίσω από τη βιτρίνα της «προόδου», θα καταδικασθούμε στη θέση του ουραγού της Ευρώπης – και όχι μόνον εκείνης των 15.