Οχι μεμψιμοιρίες, παρακαλώ. Στην αρχή της χρονιάς είμαστε, πρέπει να έχουμε αισιοδοξία και όνειρα. Και ποιας χρονιάς! Του 2004 – έτους της Ολυμπιάδας, έτους που θα αρχίσουμε να πληρώνουμε για τη μεγαλύτερη δεξίωση, που έχουμε ποτέ διοργανώσει. Και μόνο για να μη χαλάσουμε τη χαρά των λίγων συμπολιτών μας, που από τη δεξίωση αυτή άντλησαν πλούτο, πρέπει να είμαστε χαμογελαστοί. Δεν είναι μικρό πράγμα να έχει γίνει (ακόμη πιο) πλούσιος ο γείτονάς σου – έστω από δικά σου χρήματα.
Αλλωστε, για να δούμε το πράγμα θετικά (βλέπετε με τι positive thinking υποδέχεται η στήλη το 2004), πρέπει να ξεφύγουμε από το οικονομικό. Μιλάμε πολύ για χρήματα και είναι μικροπρέπεια. Πρέπει να αντλήσουμε από τη μεγαλοσύνη εκείνων που δεν μιλούν για το χρήμα. Και οι λίγοι συμπολίτες μας, που λέγαμε προηγουμένως, δεν μιλούν για «λεφτά». Μιλούν μόνο για όνειρα. Λεφτά απλώς βγάζουν (πολλά). Ονειρα, λοιπόν. Θα αποδείξουμε, ελπίζει κανείς, ότι είμαστε ικανοί να διοργανώσουμε μια άψογη Ολυμπιάδα – με πολλούς αθλητές, ιδέες και χαφιέδες. Σ’ αυτό πρέπει να σταθούμε, στο για πόσα πράγματα είμαστε ικανοί. Και να συνειδητοποιήσουμε ότι μπορούμε και να «πάμε γι’ άλλα», υψηλότερα. Να αποδείξουμε, φερ’ ειπείν, ότι η Ελλάδα είναι η φυσική πατρίδα της γενετικής – και δη ενός νέου κλάδου της, του πιο σύνθετου: θα μπορούσαμε, ίσως, να τον πούμε «πολιτική γενετική» ή «βιολογική πολιτειολογία».
Η πρόκληση δεν είναι άλλη από την οριστική επίλυση του ζητήματος αν ο άνθρωπος γεννιέται ή διαμορφώνεται. Αντί άλλης διευκρίνισης του ζητήματος θυμίζω παλαιό ανέκδοτο: Διεξάγεται έρευνα με θέμα «γεννιέται κάποιος ομοφυλόφιλος ή γίνεται;». Μεταξύ άλλων, ερωτώνται άτομα που δεν κρύβουν ότι έλκονται από το ίδιο φύλο. «Γίνεται!», απαντά με σιγουριά ένας 25άρης: «Να, εγώ θυμάμαι ότι όταν ήμουν έφηβος είχα πάει στο χωριό των γονιών μου και εκεί ένας ηλικιωμένος, στα χωράφια, με κυνήγησε και ασέλγησε. Και από τότε σιγά-σιγά διαμορφώθηκα έτσι». «Μα καλά», αντιτείνει ο ερευνητής, «πώς ένας μεγάλος άνθρωπος έπιασε στο τρέξιμο έναν έφηβο;». «Ε,», εξηγεί αφοπλιστικά ο ερωτώμενος, «πώς να έτρεχα μέσα στα χωράφια με το φουστάνι και τα τακούνια;».
Διαβλέπετε τη μείξη των παραγόντων και τη δυσκολία της απάντησης. Πόσο δυσκολότερο το ειδικό ζήτημα, στο οποίο καλούνται να θαμπώσουν την υφήλιο οι ελληνικές βιολογικές – πολιτικές επιστήμες: Γεννιέται, κύριοι, ο πρόεδρος μεγάλου κόμματος ή γίνεται; Γεννιέται ο πρωθυπουργός ή γίνεται; Ή μήπως γίνεται μεν, αλλά για να γίνει πρέπει να είναι καταλλήλως γεννημένος;
Μην, παρακαλώ, υποτιμήσετε τη δυσκολία του ζητήματος, προσφεύγοντας σε εξηγήσεις νεποτισμού, αναξιοκρατίας κ.λπ. Πρώτον, επειδή η αξιοκρατία και η ισότητα ευκαιριών στη δημοκρατία μας είναι δεδομένες, τα δε αντίθετα τα λέει ο Κουφοντίνας – και οι εκάστοτε αρχηγοί κομμάτων της αντιπολίτευσης αλλά μόνο χάριν έμφασης. Δεύτερον, επειδή και πάλι δεν εξηγείται το ζήτημα. Γιατί μία έστω αναξιοκρατική κοινωνία θα προωθούσε ως διεκδικούντες την πρωθυπουργία τον ανιψιό και τον γιο πρώην πρωθυπουργών, αν δεν άξιζαν; Η αναξιοκρατία δεν έχει, δηλαδή, κάποια εσωτερική αξιοκρατία; Δεν στέκει. Το ερώτημα παραμένει.
Οι επιστήμονες που θα ασχοληθούν, παρακαλούνται να μην υποτιμήσουν τα ειδικότερα ερωτήματα. Αν ο πρώην πρόεδρος κόμματος – πρωθυπουργός έχει παιδιά, μπορούν να γεννηθούν ή να γίνουν πρόεδροι – πρωθυπουργοί τα ανίψιά του ή η ύπαρξη τέκνου εκτοπίζει τον απώτερο συγγενή; Αν τα παιδιά είναι κόρες, τότε μήπως τα ανίψια έχουν μεγαλύτερη ελπίδα; Και αν υπάρχουν και τα δύο φύλα – γιοι και κόρες, ανιψιοί και ανιψιές; Η ύπαρξη π.χ. του Κυριάκου αποκλείει την Ντόρα; Και στα ανίψια, το επώνυμο βαραίνει (αξιοκρατικώς, πάντοτε); Εχει σημασία που ο Κωστάκης λέγεται Καραμανλής και όχι Λιάπης;
Κλείνω με το δυσκολότερο. Στη Ν.Δ., από τότε που ήταν πρόεδρος του κόμματος ο θείος, χρειάστηκε μέχρι να γίνει ο ανιψιός να περάσουν τέσσερις άλλοι. Στο ΠΑΣΟΚ, από τον πατέρα μέχρι τον γιο θα χρειασθεί κατά τα φαινόμενα μόνον ένας εμβόλιμος. Ο ανιψιός με τον θείο είναι, αν θυμάμαι καλά, τρίτος βαθμός συγγενείας. Ο γιος με τον πατέρα πρώτος βαθμός. Ιδού, αμέσως, το μαθηματικό ερώτημα: Πρώτος βαθμός συγγενείας, ένας ενδιάμεσος πρόεδρος. Τρίτος βαθμός συγγενείας, τέσσερις ενδιάμεσοι. Στον τέταρτο βαθμό συγγενείας (πρώτα ξαδέλφια), πόσοι θα είναι οι ενδιάμεσοι; Αλλά ξέχασα. Οταν δεν υπάρχει διαθήκη, οι πρωτεξάδελφοι δεν κληρονομούν.