Από τη θέση αυτή αποκαλέσαμε την περασμένη Κυριακή ταχυδακτυλουργία την κίνηση του κ. Κώστα Σημίτη να παραδώσει τα ηνία του ΠΑΣΟΚ στον κ. Γιώργο Παπανδρέου εν όψει των προσεχών εκλογών. Και ο απερχόμενος πρωθυπουργός, αποκαλύπτοντας την εβδομάδα που πέρασε τους δύο «πυλώνες» του σχεδίου του, δηλαδή τη διαρχία και την επίσπευση των εκλογών, επιβεβαιώνει πλήρως τον χαρακτηρισμό της ταχυδακτυλουργίας. Δηλαδή, κατά το λεξικό, επιχειρεί «ένα απατηλό τέχνασμα, το οποίο βασίζεται σε ταχύτατες και επιδέξιες κινήσεις, που αποβλέπουν στην εξαπάτηση του κοινού, ως προς την πραγματικότητα». H διεξαγωγή των εκλογών στις αρχές Μαρτίου, αντί του Μαΐου, όπως διαβεβαίωνε μέχρι πρόσφατα η κυβέρνηση, και η εφαρμογή της διαρχίας (με τον κ. Σημίτη υπηρεσιακό πρωθυπουργό και τον κ. Γιώργο Παπανδρέου αρχηγό του ΠΑΣΟΚ), την οποία επίσης διέψευδε κατηγορηματικώς μέχρι πρότινος ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, συναποτελούν τη μοναδική ελπίδα επιτυχίας του τεχνάσματος.
Ο κ. Γιώργος Παπανδρέου, ανακηρυσσόμενος στις αρχές Φεβρουαρίου αρχηγός του κυβερνώντος κόμματος και… εντολοδόχος πρωθυπουργός, σε περίπτωση νίκης του ΠΑΣΟΚ, δεν έχει ούτε το χρόνο ούτε τη δικαιοδοσία να εκπονήσει και να εξαγγείλει κυβερνητικό πρόγραμμα. Ετσι, το όποιο πρόγραμμα αναγγελθεί δεν είναι λογικό να έχει τη σφραγίδα του ιδίου ούτε του «ανανεωμένου» επιτελείου, στο οποίο θα στηριχθεί μετεκλογικώς για να το εφαρμόσει.
Κατά τον ίδιο τρόπο, ο κ. Γιώργος Παπανδρέου απαλλάσσεται, προεκλογικώς, οποιασδήποτε υποχρεώσεως κριτικής για τα μέχρι τούδε κυβερνητικά πεπραγμένα, ώστε να στοιχειοθετηθούν πολιτικώς και οι «αλλαγές» που θα επιφέρει ως πρωθυπουργός. Ταυτοχρόνως τού παρέχεται κομματικό άλλοθι για μια ενδεχόμενη κραιπάλη παροχών, την οποία επίσης θα χρεωθεί η υπό τον κ. Σημίτη απερχόμενη παλαιά -και κυρίως εφθαρμένη- φρουρά, αφού η εικόνα του «εντολοδόχου» πρωθυπουργού πρέπει να προβάλλεται -τουλάχιστον ώς τις εκλογές- ως λευκή και άσπιλος. Τέλος, ο κ. Γ. Παπανδρέου εξαιρείται της υποχρεώσεως που έχει οποιοσδήποτε επίδοξος πρωθυπουργός να δεσμευθεί σαφώς και ρητώς για το πώς θα ανταποκριθεί στη λαϊκή εντολή, η οποία -κατά τον κ. Σημίτη και τους λοιπούς σχεδιαστάς «των εξελίξεων» – πρέπει να δοθεί (όπως συμβαίνει με όλους τους μεσσίες) εν λευκώ…
Με άλλους λόγους, η «λύση» της διαρχίας αποβλέπει αφενός στο να διατηρηθεί ο κ. Γιώργος Παπανδρέου για τους επόμενους δύο μήνες, σε μια κομματική θερμοκοιτίδα, αποφεύγοντας κάθε πολιτική υπευθυνότητα και καταλογισμό, συγχρόνως δε επιδιώκεται η «φυσική» και εν τιμαίς αποχώρηση του κ. Σημίτη. Πρόκειται περί μιας συμπεφωνημένης, τελικώς, λύσεως μεταξύ των δύο ανδρών, η οποία κρίθηκε και ως η κομματικώς συμφερότερη από την πλειοψηφία των στελεχών του ΠΑΣΟΚ.
Το γεγονός ότι αρχικώς ο κ. Γιώργος Παπανδρέου ζήτησε «καθαρή λύση», αξιώνοντας και την αρχηγία και την πρωθυπουργία προ των εκλογών, κατά πρώτο λόγο εκθέτει πρόσθετα τον ίδιο για την υπαναχώρησή του και κατά δεύτερον επιβεβαιώνει ότι η υπέρτατη αρχή στο ΠΑΣΟΚ είναι η διατήρηση της εξουσίας. Και τούτο διότι ο διάδοχος του κ. Σημίτη, υφιστάμενος ομόθυμη κομματική πίεση, επείσθη ότι αρκούσε έστω και ένας μήνας πρωθυπουργίας του, ώστε να καταρρεύσει κάθε ελπίδα αναστροφής του σημερινού κλίματος(!). Εδέχθη, δηλαδή, εμμέσως αλλά σαφώς, ότι όφειλε να συμπράξει, ως συναυτουργός, σε μια διαδικασία, η οποία δεν βασίζεται σε ουσιαστικές και ειλικρινείς προθέσεις κάποιων πολιτικών μεταβολών για την ανάκτηση της εμπιστοσύνης της πλειοψηφίας, αλλά αποβλέπει στην εξαπάτηση των ψηφοφόρων και στην υφαρπαγή της λαϊκής εντολής.
Είναι προφανές ότι όλα τα κενά, τα ερωτήματα και οι δολιότητες, που συνεπάγεται το «απατηλό τέχνασμα» της διαρχίας, επιχειρείται (πάλι κατά τον ορισμό της ταχυδακτυλουργίας) να καλυφθούν με «την επιδεξιότητα και -κυρίως- την ταχύτητα της κινήσεως»… «Στις εξήντα ημέρες που απομένουν έως τις επόμενες εκλογές», προβλέπει η πλειοψηφία των κυβερνητικών MME, «όλος ο ελληνικός λαός θα είναι απασχολημένος μόνον με τις συντελούμενες στο ΠΑΣΟΚ διεργασίες». Δηλαδή, θα εκστασιάζεται με τη διαρχία, η οποία σημαίνει την παρασκευή «ομελέτας χωρίς να σπάσουν αβγά» και θα εφησυχάζει με την προοπτική της εν λευκώ ψήφου στον κ. Γ. Παπανδρέου, που θυμίζει τους άδοντας απερισκέπτως και βλακωδώς το «πάμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα»(!!).
Αν, όμως, συμβεί το παραπάνω ανήκουστο και παρανοϊκό στις επερχόμενες εκλογές, τότε αυτοί που θα «ευθύνονται» λιγότερο για την επιτυχία του «τεχνάσματος» θα ‘ναι, πράγματι, ο «σεναριογράφος» κ. Σημίτης, ο θίασος και οι βασικοί «συντελεστές» της κομματικής παραστάσεως και -τελευταίοι απ’ όλους- οι «γνωστοί – άγνωστοι» παραγωγοί του έργου…