Δυο κορίτσια, γύρω στα 15, αποφάσισαν, να επισκεφθούν Κυριακή μεσημέρι την έκθεση της Εθνικής Πινακοθήκης. Δύο η ώρα, και η είσοδος είχε κλείσει. H έξοδος, γεμάτη κόσμο. Ορισμένοι διαμαρτύρονταν, εμφανώς εκνευρισμένοι. «Μα, για όνομα του Θεού δεν μπορείτε να παρατείνετε λίγο το ωράριο»; Οι κοπέλες, απογοητεύτηκαν αλλά αντέδρασαν θετικά. Πήραν το μετρό για να πάνε μια βόλτα στην Ακρόπολη. Εφτασαν γύρω στις 2.30. O φύλακας τις ενημερώνει ότι δεν μπορούν να περάσουν γιατί ο αρχαιολογικός χώρος κλείνει στις 3 και ο χρόνος δεν επαρκεί…
Επιστροφή στο σπίτι, με το ηθικό όχι και τόσο ακμαίο. H μία, μάλιστα, ήταν φιλοξενούμενη στην Αθήνα και θα αναχωρούσε την επομένη για τη γενέθλια πόλη της. H πρώτη και τελευταία ευκαιρία της, για να επισκεφθεί δύο από τα βασικά αξιοθέατα της πρωτεύουσας, ναυάγησε στους σκοπέλους των ωραρίων και στην απουσία τουριστικής συνείδησης. Γιατί, ένας συνεπής τουρίστας ενημερώνεται από τους οδηγούς και ξεκινάει τη μέρα οργανωμένος, όχι σκόρπιος και με περιπατητική διάθεση. Παρηγορήθηκε, κάπως, με το προσεγμένο και εμπεριστατωμένο αφιέρωμα των «Επτά Ημερών» στην «Αναγέννηση και Ελλάδα», που αναφέρεται στην έκθεση της Εθνικής Πινακοθήκης. Αλλά πώς να παρηγορήσεις μιαν έφηβη που καρφώνει τα μάτια με θλίψη στον τυπωμένο Τιτσιάνο, ενώ φιλοδοξούσε να τον δει από κοντά, «ζωντανό», να βυθιστεί στην αισθησιακή νωχέλεια της γυμνής Αφροδίτης του; Ή να αφεθεί στη γαλήνη και στοχαστικότητα μιας άλλης δημοφιλούς Αφροδίτης, εκείνης του Μποτιτσέλι; Πόσες φορές θα έχει την ευκαιρία μια 15χρονη μαθήτρια από άλλη περιοχή της Ελλάδος να έρθει σε επαφή με αριστουργήματα μεγάλων ζωγράφων της Αναγέννησης;
Ας πρόσεχε, θα πείτε. Αφού επιθυμούσε να περιηγηθεί στην πολιτιστική Αθήνα όφειλε να γνωρίζει ότι η Εθνική Πινακοθήκη της χώρας δεν αντέχει τη δαπάνη της παράτασης του ωράριου, παρά τη μεγάλη προσέλευση κόσμου, ενώ και οι αρχαιολογικοί χώροι υποφέρουν από παρόμοια ασθένεια. Οι αρχαιοφύλακες απεργούν ξανά και ξανά. Προσπαθούν να πείσουν, μεταξύ άλλων, και για την ελλιπή φύλαξη των μνημείων, τον ανεπαρκή αριθμό φυλάκων, που έχει ως άμεση συνέπεια την περιορισμένη λειτουργία μουσείων και χώρων.
Τώρα, η μικρή επισκέπτρια της πρωτεύουσας γνωρίζει ότι δεν υπάρχει αργία σε αυτήν την πόλη. Αν είσαι εργαζόμενος ή μαθητής με φιλότεχνες βλέψεις ή απλή περιέργεια και διάθεση ενημέρωσης, πρέπει να βάλεις το ξυπνητήρι και την Κυριακή. Να σηκωθείς εγκαίρως, να σπεύσεις στον προορισμό σου με άγχος. O χρόνος τρέχει. Αν μάλιστα υπάρχει και κοσμοσυρροή, οι πιθανότητες να επιστρέψεις άπραγος πολλαπλασιάζονται. Εκτός εάν διαθέτεις μεγάλη υπομονή. Και πάλι… Οσο για εναλλακτικές λύσεις, ό,τι προλάβει κανείς μέχρι της τρεις. Μετά, η πόλη κλειδώνει. Πρέπει να αρκεστείς στις όψεις των κτιρίων, στην περιπλάνηση στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, στην ενατένιση του Ιερού Βράχου. Εν ολίγοις, στη θέα. Στο κοίταγμα.
Ετσι, πέρασε και την, πρώτη και τελευταία, Κυριακή της στην ολυμπιακή Αθήνα η 15χρονη έφηβη. Με τη ματαίωση της προσμονής. Υστερα, διοχέτευσε αλλού την ενέργεια και τα ενδιαφέροντά της. Συνάντησε την παρέα της, πήγε σινεμά για να δει την «Αβάσταχτη γοητεία», τριγύρισε σε δημοφιλή στέκια. Πέρασε καλά, ευχαριστήθηκε. Απέσπασε από την πόλη αυτό που μπορούσε να προσφέρει, «δωρεάν» και χωρίς κόπο. Ο,τι, ενδεχομένως, γεύεται και στον δικό της τόπο.
Το τριήμερο της παραμονής της στην πρωτεύουσα, αναζήτησε το πάρκο αναψυχής «Allou» στο Ρέντη. Και ασφαλώς το βρήκε ανοιχτό. Θα ήταν, εξάλλου, δύσκολο να αποτύχει καθώς το «FuPark» κλείνει στις 3 το πρωί… Διασκέδασε και εκεί? η εμπειρία πρωτόγνωρη, πληθωρική.
Η επισκέπτρια αναχώρησε με τη γεύση μιας Αθήνας καταναλωτικής, ψυχαγωγικής, μεγάλης και ταυτόχρονα περιορισμένης, μονοδιάστατης. Ο,τι θα ποίκιλε τις αισθήσεις της το βρήκε κλειστό και απροσπέλαστο.