Θα μπορούσε κάποιος από τους παλιούς ή τους νεότερους δημιουργούς παραμυθιών να σκαρώσει και να προτείνει στο ακροατήριό του μια ιστορία όπου το ευλογημένο από τη μοίρα πριγκιπόπουλο παίρνει το δαχτυλίδι της εξουσίας από το χέρι του πατέρα του κι ύστερα αποφασίζουν από κοινού να διοργανώσουν δημοψήφισμα, ώστε η «λαϊκή βούληση» να νομιμοποιήσει τον νέο ηγέτη; Οχι, οι καλοί παραμυθάδες ήξεραν -και ξέρουν- ότι ακόμη και στη δική τους τέχνη, την τόσο ελεύθερη, υπάρχουν όρια. Ναι, τα πουλιά μιλάνε, η φασολιά ανεβαίνει ώς τον ουρανό, η ωραία κοιμωμένη ξυπνάει μ’ ένα γλυκό φιλί, ποτέ όμως ένας άρχοντας -που μόνος του αποφασίζει και πανεύκολα επιβάλλει τον αναμφίλεκτο λόγο του- δεν θα καταφύγει στο καταγέλαστο τρυκ να ζητήσει από τους υπηκόους του να υπερψηφίσουν το σκήπτρο του. Τι ανάγκη τούς έχει στο κάτω κάτω; Αφού τους εξουσιάζει, γιατί να τους εμπαίξει κι από πάνω; Στην πολιτική, το ξαναβλέπουμε τούτες τις ημέρες, δεν υπάρχουν όρια? δεν υπάρχουν επίσης αδιανόητα. Αν μάλιστα έχεις καλούς δεσμούς με τους κυριότερους διαμορφωτές της κοινής γνώμης, εύκολα μπορείς να παραστήσεις τον τυχοδιωκτισμό σαν κίνηση «πρωτόγνωρα γενναία και ηθική», και την περιφρόνηση της εσωκομματικής δημοκρατίας σαν αποθέωσή της. Το ενδοπασοκικό «δρώμενο» που παρακολουθούμε τώρα έχει ορισμένες πτυχές που ξεπερνούν κάθε μυθοπλαστική φαντασία. Ενώ, λοιπόν, ο θώκος εκχωρήθηκε από τον κ. Σημίτη στον κ. Γ. A. Παπανδρέου με ένα τρόπο ημιφεουδαρχικό, με ένα τρόπο που έχει κάτι από την κοοπτάτσια των κομμουνιστικών κομμάτων κάποιας εποχής, και ενώ είναι πρόδηλο ότι κανένα στέλεχος δεν θα τολμήσει να αμφισβητήσει τη διαδοχή, αναζητούνται οι «δημοκρατικές διαδικασίες» που θα καταστήσουν εκ των υστέρων νομιμοφανές το όλο εγχείρημα. Γελοιοποιήθηκε, δηλαδή, η ουσία και επιστρατεύονται οι έρμες οι διαδικασίες για να σωθούν κάποια προσχήματα.
Οι ηγέτες μεταχειρίζονται την κομματική βάση (στη «βούληση» της οποίας μας λένε ότι θα προσφύγουν, κινημένοι από γνήσιο δημοκρατικό πάθος) σαν ενόρκους που το μοναδικό δικαίωμά τους είναι να απαγγείλουν την απόφαση που θα τους δώσουν γραμμένη. Γιατί δεν χρειάζεται να διαθέτει κανείς τη φαντασία παραμυθά για να υποθέσει ποιο αποτέλεσμα θα προκύψει από τη σχεδιαζόμενη «καθολική ψηφοφορία». Χωρίς άλλον υποψήφιο, με τον πρωθυπουργό να τον στεφανώνει και όλα τα στελέχη να υποκλίνονται στον πρώην και στον επόμενο, κυρίως δε με τις εκλογές σε ελάχιστη απόσταση, ο Γιώργος Παπανδρέου θα αποσπάσει ποσοστό τσαουσεσκικού ύψους. Και θα το αποσπάσει όχι μονάχα δίχως κόπο και ιδρώτα αλλά και δίχως ιδέες, δίχως να χρειαστεί να πει το παραμικρό ούτε επί της ουσίας ούτε επί της διαδικασίας. Προς τι; Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια και τα λίγα εξουσία.