Ισως να φταίει και το ύφος της αίθουσας στο ξενοδοχείο όπου συγκεντρώθηκαν τα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής και της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του κυβερνητικού κόμματος. Ισως! Ισως να οφείλεται και στα ομοιόμορφα χαμόγελα. Ισως, τελικά, στην προγραμματισμένη ομοθυμία, αφού ήρκεσε μια απλή ανάταση χειρός. Οπως και να ‘ναι, η όλη διαδικασία που ακολουθεί η διαδοχή στο ΠΑΣΟΚ έχει εντονότατα στοιχεία «σταλινισμού».
Επιβεβαιώνεται ότι ο Κώστας Σημίτης είναι άνθρωπος που αγαπά την τάξη. Σίγουρα έχει προβλέψει τις λεπτομέρειες. Τυπικές, συνταγματικές, κομματικές και «μιντιακές». Με την έννοια αυτή έχει βεβαίως δίκαιο όταν λέει «εγώ σχεδίασα» -εδώ και πολύν καιρό, προσθέτουν οι «πληροφορίες»- την παράδοση της εξουσίας «μου». Δυστυχώς όμως, για όσους δεν έχουν ακόμη πάθει πολιτική τύφλωση, όλα τούτα έχουν μόνο τον μανδύα και όχι την ουσία της δημοκρατίας των κομμάτων. Γι’ αυτό άλλωστε δεν ενισχύουν το ευρωπαϊκό προφίλ της χώρας και του κόμματος, όπως ίσως θα ήθελε να πιστεύει ο «μέχρι την επομένη των εκλογών» πρωθυπουργός.
Δεν υπάρχει περίπτωση να μη θυμάται πολύ καλά ο κ. Σημίτης, την ίντριγκα που επικράτησε τις τελευταίες ημέρες του Ανδρέα Παπανδρέου. Εξίσου καλά το θυμούνται και όλοι οι άνθρωποι της οικογένειας Παπανδρέου. Ισως, μάλιστα, κάποιοι από τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ να έχουν τις δικές τους αναμνήσεις. Το σίγουρο είναι ότι όλες αυτές οι διαδικασίες επιβεβαιώνουν πως η ελληνική κομματική δημοκρατία παραμένει δέσμια των αρχηγικών παραφθορών της και της απόλυτης υποταγής των θεσμών στις επιλογές των κομματικών αρχόντων. Και, ακόμη χειρότερα, στις επιταγές του προεκλογικού αγώνα. Κρίμα! Από την άποψη αυτή, τίποτε δεν έχει αλλάξει. Ο απόλυτος στόχος είναι η εξουσία. Το «πώς» θα συμβεί αυτό έχει (αν έχει!) μικρή σημασία. Θεσμοί και πολιτειακές διαδικασίες, κομματική δημοκρατία, κατάθεση προτάσεων και διάλογος, βρίσκονται όλα σε δεύτερη μοίρα. Μέσα ενημέρωσης και, από κοντά, ένα μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης, απλώς ακολουθούν. Συχνά με το «στόμα ανοικτό», συνοδεία επιφωνημάτων για το «πόσο μεγάλος είσαι, ρε μεγάλε». Τα υπόλοιπα τα αφήνουμε στην Ιστορία.
Δυστυχώς, ακόμη και η αντιπολίτευση ελάχιστα ασχολείται με τα παραπάνω. Υποχρεωμένη να ακολουθεί την επικαιρότητα και τις «ζωντανές συνδέσεις», σπεύδει να πλασάρει τις δικές της «αντιδράσεις», αποδίδοντας έτσι φόρο τιμής στο «live» θέαμα, με έκδηλη την αγωνία να τοποθετηθεί στα τηλεοπτικά παράθυρα.
Τόσον καιρό, όσοι επέμεναν πως η χώρα χρειάζεται προσφυγή στις κάλπες, δεχόντουσαν χαρακτηρισμούς και αναθέματα από τους κυβερνητικούς εκροσώπους. Οπως και όσοι σημείωναν ότι ο «βασιλεύς είναι γυμνός» και ό,τι δείχνει «ισχυρό», όπως, για παράδειγμα η οικονομία, δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα αντέξει μέχρι τις συνταγματικώς προσδιορισμένες εκλογές στις αρχές Μαΐου. Θυμηθείτε, για παράδειγμα, την επίθεση που δέχθηκε ο πρόεδρος των βιομηχάνων, όταν σημείωσε την ανάγκη επίσπευσης των εκλογών.
Για μιαν ακόμη φορά, η Ελλάδα θα κλειστεί στο εθνικό της καβούκι. Παρακολουθώντας πώς ο μοναδικός υποψήφιος πρωθυπουργός, όπως είπε ο κ. Σημίτης, θα πάρει στα χέρια του το κόμμα-εργαλείο μέσα από ένα λουτρό λαϊκού, δηλαδή τηλεοπτικού, παραληρήματος. Κοιτώντας τις «διαδικασίες». Ξεχνώντας ότι χρειάζονται επιχειρήματα, νέες ιδέες, ρεαλιστικές δεσμεύσεις.
Η διαδοχή Σημίτη ήρθε πολύ αργά. Και ο διάδοχος Παπανδρέου έρχεται με πολύ λίγα. Η κριτική προς την κυβερνητικώς επίδοξη αξιωματική αντιπολίτευση γίνεται μπούμερανγκ. Αν στο κέντρο της προεκλογικής συζήτησης δεν είναι παρά το παιχνίδι των εντυπώσεων, για ποιαν έλλειψη προγράμματος θα ανταλλάσσονται κατηγορίες; Οι πολίτες που επιμένουν να απαιτούν δεσμεύσεις και σχέδια από τους πολιτικούς, επιστρέφουν στη μοναξιά τους. Περιμένοντας την «εκδίκηση» που φέρνουν τα γεγονότα. Εκείνα που θα μας ξυπνήσουν λίγες ημέρες μετά την εντυπωσιακή αυλαία της Ολυμπιάδας.