Μας είχαν τάξει ότι τα περισσότερα θα είναι έτοιμα για τους Ολυμπιακούς. Ομως, λίγους μήνες πριν, λίγοι έχουν την αισιοδοξία του υπουργείου Πολιτισμού για το τι θα έχουμε έτοιμο για τους Αγώνες. Λιγότερες σκαλωσιές διατυμπάνιζαν για την Ακρόπολη. Ομως οι απρόβλεπτοι παράγοντες τους πρόλαβαν. Οποιος λόγος κι αν εμπόδισε τις φιλοδοξίες του ΥΠΠΟ -εκτός αν οι υποσχέσεις ήταν για τα μάτια του κόσμου, γιατί σίγουρα οι επιστήμονες ήταν πιο μετρημένοι- οι ελπίδες για Ολυμπιακούς Αγώνες και περιορισμένες σκαλωσιές στο κορυφαίο μνημείο της χώρας, διαψεύδονται.
Να ‘ταν μόνο αυτές το πρόβλημα: Από τον Ιερό Βράχο θα απουσιάζουν και μνημεία σημαντικά, όπως ο ναός της Αθηνάς Νίκης, που αποσυναρμολογήθηκε προκειμένου να «θεραπευθούν» τα «άρρωστα» αρχιτεκτονικά του μέλη. Και σ’ αυτήν την περίπτωση, οι αισιόδοξες προβλέψεις διεψεύδονται, καθώς στην περίοδο των Αγώνων ο ναός θα ‘χει υψωθεί μόλις κατά το ήμισυ. Αν έχει φτάσει ώς εκεί…
Θα ‘ταν κανείς στενόμυαλος να περίμενε ένα τόσο μεγάλο αναστηλωτικό έργο σαν αυτό που πραγματοποιείται στα μνημεία του Ιερού Βράχου να έχει ολοκληρωθεί στην περίοδο αυτή, μόνο και μόνο γιατί στη χώρα μας θα στραφούν τα μάτια όλου του κόσμου. Το κακό της ιστορίας δεν είναι ότι δεν τελειώνουν οι εργασίες (απαιτούνται πολλά χρόνια ακόμη για κάτι τέτοιο), αλλά ότι το ΥΠΠΟ τόσον καιρό καλλιεργούσε την εντύπωση ότι την περίοδο αυτή πολλά θα φτιάξουν.
Το ρεκόρ των υποσχέσεων, πάντως, το σημείωσε στην υπόθεση της ανέγερσης του Νέου Μουσείου της Ακρόπολης στο οικόπεδο Μακρυγιάννη. Εχασε μάλιστα και κάθε δίκιο εξ αιτίας αυτής της κοντόφθαλμης επιμονής ότι το μουσείο ντε και καλά θα είναι έτοιμο στους Ο.Α. Ούτε οι προσφυγές πτόησαν αυτές τις υποσχέσεις ούτε τα αλλεπάλληλα, άδικα στις περισσότερες περιπτώσεις, εμπόδια. Ακόμη κι όταν συνέβαιναν όλα αυτά, τα επίσημα χείλη διαβεβαίωναν ότι θα ‘ναι έτοιμο το 2004. Υστερα περιορίστηκαν στην αίθουσα των γλυπτών. Ηρθε το σωτήριον έτος. Είδε κανείς τίποτα;
Το λυπηρό είναι ότι ο επισκέπτης των Ολυμπιακών Αγώνων δεν θα δει ολοκληρωμένο ούτε το πρώτο μουσείο της χώρας. Πολλά χρόνια τώρα γίνεται λόγος για τη στενότητα του χώρου, την πεπαλαιωμένη αντίληψη των συλλογών που ταλανίζουν το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο. Κανείς όμως δεν πήρε την υπόθεση στα σοβαρά. Ούτε όταν ο Εγκέλαδος άφησε τα ίχνη του. Το 1997 έγινε η ανάληψη των Ολυμπιακών Αγώνων, κι όμως η ανακαίνιση του μουσείου άρχισε μόλις το 2002. Τέτοια σπουδή… Το έργο της αναβάθμισης ξεκίνησε, όμως να ‘ναι έτοιμο την άνοιξη όλο το μουσείο ούτε λόγος. Η προσφυγή -στην Ελλάδα ζούμε μην το ξεχνάμε- κατασκευαστικής εταιρείας στα δικαστήρια επειδή απορρίφθηκε η προσφορά της, είχε ως αποτέλεσμα μια επιπλέον οκτάμηνη καθυστέρηση του έργου. Και ποιος φταίει γι’ αυτό;
Το υπουργείο Πολιτισμού ως υπεύθυνο όφειλε να προβλέψει το αυτονόητο (κάθε απρόοπτο) αλλά κυρίως να φροντίσει ώστε όλα αυτά να έχουν γίνει νωρίτερα. Η διεύθυνση του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου δεν υπόσχεται τίποτα -και καλά κάνει- για την υλοποίηση της συνολικής επανέκθεσης. Οσο για τα σχέδια να δούμε τον όροφο επιτέλους ανοιχτό, όπως δείχνουν τα πράγματα μετατίθενται κι αυτά στο μέλλον. Για να ‘μαστε δίκαιοι, θα δούμε την έκθεση «Αγών» που θα ‘ναι στο κλίμα των ημερών. Περίπου 280 αρχαία έργα από την Ελλάδα και το εξωτερικό που πραγματεύονται την έννοια του αγώνα σε κάθε επίπεδο και σε κάθε τομέα της ζωής των Ελλήνων. Μια τέτοια όμως ιδέα και διοργάνωση δεν άξιζε ένα έτοιμο (ολόκληρο) μουσείο τις ημέρες αυτές; Ολα μισά θα ‘ναι σε αυτή τη χώρα; Καλύτερα να ξέρεις ότι δεν έχεις να περιμένεις και πολλά, παρά να σου υπόσχονται με τη συνηθισμένη προεκλογική πονηριά λαγούς με πετραχήλια. Οταν είσαι ικανός για το λίγο, μην τάζεις το πολύ.