Από τις δημοσκοπήσεις που πιστοποιούσαν την απογοήτευση πολλών πολιτών από το οικονομικο-κοινωνικό έργο της κυβέρνησης και κατέγραφαν την άνοδο της Νέας Δημοκρατίας έως τις δημοσκοπήσεις που κατέγραφαν τη δημοφιλία του κ. Γ. A. Παπανδρέου στον χώρο του ΠΑΣΟΚ, ο δρόμος δεν ήταν μακρύς για τον κ. K. Σημίτη. O πολιτικός ναρκισσισμός του δεν μπορούσε να αντέξει στην ιδέα μιας ευθείας, στο ακέραιο ανάληψης της ευθύνης για μια ενδεχόμενη εκλογική ήττα. Κι αν πάλι η περίπτωση μιας εκλογικής νίκης του κόμματός του δεν ήταν τελείως χαμένη, αν τελικώς γινόταν στην κάλπη η «έκπληξη» την τελευταία στιγμή, γιατί να απουσιάζει ο ίδιος από το τραπέζι της νίκης;
Η λύση βρέθηκε για τον άκρως ικανοποιημένο από τις πολιτικές επιδόσεις του αρχηγό: ανακοίνωσε την «γενναία» απόφασή του για «ανανέωση» της ηγεσίας του κόμματός του! Το κόλπο του δεν ήταν χωρίς ενδιαφέρον. O κ. K. Σημίτης μετατρέπει τη φυγή του σε επίδειξη «υψηλού ήθους» και σε «γενναιότητα» (με τη συμπαράσταση ουκ ολίγων MME), μένει και δεν μένει στην κορυφή του κόμματος (πρώην προέδρος του ΠΑΣΟΚ μεν, αλλά εν ενεργεία πρωθυπουργός και παρών στον εκλογικό αγώνα), αν χάσει τις εκλογές, την ήττα μοιράζεται με τον διάδοχό του, αν η μάχη κερδηθεί, θα διεκδικήσει μεγάλο μερίδιο της νίκης και θα ελέγχει ακόμη καλύτερα ίσως την «ανανέωση».
Ο κ. Σημίτης, έχοντας δημιουργήσει μια τεχνητή έκτακτη «κατάσταση» στο ΠΑΣΟΚ με τη γνωστή «πρωτοβουλία» του, μπορεί τώρα να παρακάμπτει κάθε δημοκρατική εσωκομματική διαδικασία (όλα είναι αποφασισμένα από την κορυφή και οι «από κάτω» επικυρώνουν «ενθουσιωδώς») καταργεί ουσιαστικώς την πολιτική, κρύβει τις δικές του πολιτικές ευθύνες μέσα σ’ ένα μεγάλο «επικοινωνιακό» σκηνικό και δίνει και στο κόμμα του μιαν ευκαιρία να ζήσει μιαν ατμόσφαιρα «Αλλαγής», έστω κι αν αυτή έχει κατά κάποιο τρόπο και «παπανδρεϊκό» άρωμα – το οποίο ο ίδιος ποτέ δεν μύρισε με ευχαρίστηση.
Ενα ΠΑΣΟΚ «βολικό» στον K. Σημίτη…
Το ΠΑΣΟΚ, χωρίς αμφιβολία μαράθηκε επί των ημερών του κ. K. Σημίτη. Βεβαίως, το «εκσυγχρονιστικό μπλοκ» κατάφερε να σχηματίσει μέσα στο κόμμα τις απαραίτητες για την ηγεσία πλειοψηφίες, κατάφερε να αποδυναμώσει, χωρίς μεγάλες δυσκολίες, την άνευ πολιτικού δυναμισμού «εσωκομματική αντιπολίτευση», αλλά όλα τούτα οδήγησαν σε μια «υπνηλία» τον κομματικό οργανισμό του ΠΑΣΟΚ.
Η κατάσταση αυτή ικανοποίησε τον κ. K. Σημίτη, που πάντοτε θεώρησε, ότι το κόμμα που έφτιαξε ο Ανδρέας Παπανδρέου, ήταν έξω απ’ τις πεποιθήσεις και τα γούστα ενός «ευρωπαϊστή» πολιτικού όπως αυτός. Στη διάρκεια της ηγετικής θητείας του κ. K. Σημίτη ό,τι υφίστατο ως ΠΑΣΟΚ πριν από αυτόν περιφρονήθηκε και δυσφημίστηκε απ’ τους κυβερνώντες «εκσυγχρονιστές». Και επιπλέον αυτό το πολιτικό «μπλοκ» χρέωσε και χρέωνε έως πρότινος, στις δυνάμεις κάποιων «αναχρονιστικών» και «συντεχνιακών» κύκλων του κόμματος κάθε αδυναμία, κάθε καθυστέρηση που σημειωνόταν στο κυβερνητικό έργο. Ηταν πάντοτε το ΠΑΣΟΚ η κύρια, κατά βάθος, αιτία κάθε κακού στην πορεία για πολιτικό και οικονομικό εκσυγχρονισμό της χώρας. Ενα ΠΑΣΟΚ πολιτικά και οργανωτικά μαραμένο και «απο-παπανδρεοποιημένο», ένα ΠΑΣΟΚ πάντοτε στο «σκαμνί» κατηγορούμενο για όλα τα κακά και αναχρονιστικά και πολιτικά πρωτόγονα που έβρισκε στον δρόμο της η ηγεσία των «εκσυγχρονιστών», ήταν ό,τι καλύτερο και πιο βολικό ήθελε να έχει ο κ. K. Σημίτης στη διάθεσή του από το 1996 έως προσφάτως.
Προ ολίγων μηνών η κατάσταση αυτή φάνηκε να αλλάζει δραματικά. Παρά την πολύτιμη στήριξη που εξακολουθούσαν να παρέχουν στον κ. K. Σημίτη τα γνωστά «απαραίτητα» στο σύστημα εξουσίας του MME, κατέστη αδύνατον να αποκρυβεί κάτι σημαντικό:
Οι οικονομικές πολιτικές του κ. K. Σημίτη, οι συμπεριφορές της «ελίτ» των λεγόμενων «εκσυγχρονιστών», και η αναίδεια των ολοένα και πιο πλούσιων «διαπλεκομένων» είχαν βαθύτατα απογοητεύσει μεγάλο μέρος της κοινωνίας, είχαν μπλοκάρει κάθε αληθινά παραγωγική διαδικασία στη χώρα. Και ο ηγέτης του «εκσυγχρονισμού» είχε καταστεί πολιτικά αντιπαθής σε μεγάλη μερίδα της κοινής γνώμης – τόσο πολύ μάλιστα, ώστε να θεωρείται πλέον δεδομένο εντός και εκτός ΠΑΣΟΚ, ότι η παραμονή του στην ηγεσία του κόμματος αποτελούσε σίγουρη «συνταγή» εκλογικής ήττας…
Με απλά λόγια, το μείζον πρόβλημα για το κυβερνών κόμμα δεν ήταν το ΠΑΣΟΚ, αλλά ο αρχηγός του. Το περιβόητο «μεγάλο πλεονέκτημα» του ΠΑΣΟΚ, ο αρχηγός του, καλόν ήταν, λοιπόν να κάνει στην άκρη…
Προ αυτής της καταστάσεως, ο κ. K. Σημίτης όχι μόνο υποχρεώθηκε από το «σύστημα ΠΑΣΟΚ» που ο ίδιος είχε κατασκευάσει, να κάνει στην άκρη, αλλά αναγκάστηκε, επιπλέον, να κάνει και κάτι άλλο: να αναζητήσει -κατόπιν και κάποιων υποδείξεων, ίσως- τη λύση για μια αναζωογόνηση του κόμματος, με τη μεταφορά της ηγεσίας σε έναν Παπανδρέου!
Ετσι όπως είχε διαχειρισθεί τα κομματικά πράγματα ο κ. K. Σημίτης, έτσι όπως είχε πολιτευθεί μετά το 2000, το άνευ πνοής υπναλέο ΠΑΣΟΚ μπορούσε στη φάση αυτή να αναζητήσει μια θεραπεία του, μόνο διά κάποιας «παπανδρεϊκής» οδού. Το μαραμένο ΠΑΣΟΚ δεν έχει γλιτώσει ακόμη την εκλογική ήττα, αλλά μπορεί να χαμογελάει, φαντασιώνοντας ένα καλύτερο μέλλον του με αρχηγό έναν Παπανδρέου. O άτυχος K. Σημίτης υποχρεώνεται τώρα να παρακολουθεί έναν Παπανδρέου επευφημούμενο ενθουσιωδώς ως νέος αρχηγός από τα κομματικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ. O ηττημένος των δημοσκοπήσεων κ. Σημίτης υποχρεώνεται τώρα να παραδεχθεί, ότι το μόνο σημαντικό πολιτικό «προϊόν» του «εκσυγχρονισμού» του σε επίπεδο πολιτικού προσωπικού είναι ο υιός Παπανδρέου. Ολα τα «χρυσά παιδιά» του Μεγάρου Μαξίμου καλούνται τώρα να υπηρετήσουν τη νέα ηγεσία, την οποίαν μάλιστα έχει προτείνει στον κόσμο του ΠΑΣΟΚ ο ίδιος ο πρωθυπουργός.
Για να σπάσει η ακεφιά…
Πίσω λοιπόν στο καλό, σίγουρο, παραδοσιακό όνομα, ύστερα από την εμπειρία μιας κατάστασης την οποίαν ο «εκσυγχρονιστής» Κ.Σημίτης δημιούργησε με την φιλοδοξία για μια οριστική «απο-παπανδρεοποίηση» του ΠΑΣΟΚ. Το άκεφο, «ξενέρωτο» ΠΑΣΟΚ βλέπει τώρα στο πρόσωπο του υιού του μακαρίτη Ανδρέα Παπανδρέου, όχι έναν σπουδαίο πολιτικό, αλλά τη δυνατότητα για απαλλαγή του από τη «χρυσή παρέα» που έφτιαξαν οι αλαζόνες «εκσυγχρονιστές» του K. Σημίτη. H κομματική βάση έχει κάθε λόγο να χειροκροτεί τον συμπαθή «Γιωργάκη», κι ας μην αμφιβάλλει κανείς στο ΠΑΣΟΚ, ότι «το παιδί της Αλλαγής» θα φτιάξει με τον καιρό τη δική του πολιτική «παρέα». Είναι προφανές, ότι στο κυβερνών κόμμα πολλοί είχαν «σκάσει» κάτω απ’ την ηγεσία του K. Σημίτη και των κορδωμένων «εκσυγχρονιστών» του.
«Αλλαγή» δεν γίνεται χωρίς ΜΜΕ…
Μπορεί η ηγεσία K. Σημίτη με τα δικά της «έργα» να έφερε τελικώς τα πράγματα προς το μέρος του υιού Παπανδρέου, αλλά αυτή η μεταβίβαση της ηγεσίας έχει ανάγκη από ένα δυνατό διαφημιστικό πρόγραμμα. O κομματικός μηχανισμός του ΠΑΣΟΚ μπορεί να χαίρεται για την άνοδο του «Γιωργάκη», αλλά το μέγα ζητούμενο είναι να τον προτιμήσουν έναντι του προέδρου της Ν.Δ., K. Καραμανλή, στις εκλογές αύριο, όσο γίνεται περισσότεροι καλοί αστοί «μεσαίοι» ψηφοφόροι. Πρέπει να προβληθεί το νέο, το ωραίο, το ελπιδοφόρο, το μοντέρνο, το αθλητικό που φέρνει στη δημόσια σκηνή ο κ. Γεώργιος Ανδρέου Παπανδρέου. Πρέπει να δημιουργηθεί ένα «κλίμα νίκης» που θα κάλυπτε τον ευρύτερο δυνατό «δημοκρατικό χώρο» (αυτός στον οποίον όλοι μπορεί να χωρούν γενικώς και αορίστως). Πρέπει να διαφημιστεί η «φρεσκάδα» του νέου αρχηγού, η ευγένεια, η καλωσύνη του, η νεανικότητα και η απλότητα της συμπεριφοράς του, πρέπει και να αποκρυβούν και αδυναμίες του, όπως είναι πριν απ’ όλα η απειρία του σε χειρισμούς προβλημάτων οικονομικών και κοινωνικών που βασανίζουν καιρό τώρα πολιτικούς και πολίτες. Πρέπει ακόμη να εμφανισθεί ενώπιον της κοινής γνώμης ο κ. Παπανδρέου ως μη συνδεδεμένος με «αμαρτίες» διάφορων «εκσυγχρονιστών» συναδέλφων του, ως μην έχων καμία ιδιαίτερη στενή σχέση με «διαπλεκόμενα». Ομως πρέπει παραλλήλως να μην «τσαλακωθεί» και το σημιτικό «έργο» και να προφυλαχθεί κατά το δυνατόν το όλο «σύστημα», το οποίο στήριξε επί έτη την ηγεσία K. Σημίτη.
Παρελάσεις θαυμαστών
Ολα τούτα έχουν ήδη αναλάβει να προωθήσουν «επικοινωνιακώς» οι δυνάμεις που επί των ημερών του «εκσυγχρονισμού» καλοπέρασαν (και ορισμένες καλοκέρδισαν) και οι οποίες αποτελούν μέρος του συστήματος εξουσίας που κυβερνά χωρίς διακοπή επί μια δεκαετία.
Ηδη μια σειρά MME δεν κρύβουν τον μεγάλο «ενθουσιασμό» τους για την «γενναία» απόφαση του K. Σημίτη να «ανανεώσει» πολιτικά το ΠΑΣΟΚ μέσω του κ. Γ. A. Παπανδρέου. Ηδη γράφονται ενθουσιώδη κείμενα στον Τύπο για τα μεγάλα και σπουδαία που πρόκειται να παραχθούν στο εξής, λόγω της «αλλαγής» που συμβαίνει στο κυβερνητικό στρατόπεδο. Ηδη παρελαύνουν σε τηλεοπτικά κανάλια διαφόρων κατηγοριών «αναλυτές» που επαινούν θερμά τον K. Σημίτη για την σημαντική «πρωτοβουλία» του και σπεύδουν να εκτιμήσουν πόσο πολλές είναι οι αρετές και οι πολιτικές δυνατότητες του διαδόχου Γ. A. Παπανδρέου. Και ήδη κάποιοι δημοσιογράφοι χαμογελούν δουλοπρεπώς προς τη νέα «κατάσταση» που έχει δρομολογηθεί στο κυβερνών κόμμα. Είναι πολλοί τώρα εκείνοι που σε χώρους των MME βρίσκουν συμπαθέστατο το ΠΑΣΟΚ, το οποίο ως δουλοπρεπείς θαυμαστές και φανατικοί υποστηρικτές του σημιτικού «εκσυγχρονισμού» αποδοκίμαζαν ως οργανισμό αναχρονιστικό, ως εμπόδιο μέγα στο κυβερνητικό έργο. Τώρα ο «επικοινωνιακός» μηχανισμός των «εκσυγχρονιστών» δουλεύει για την προβολή του νέου «κόλπου». Εχοντας φυσικά απόλυτη συνείδηση της νέας «κατάστασης», τα μέλη της μικρής ομάδας των «δελφίνων» που κάποτε ονειρεύτηκαν ηγεσία, τώρα κρύβουν την πίκρα τους και συγκινημένοι χειροκροτούν τον σύντροφό τους Γ. A. Παπανδρέου, τον νέο αρχηγό τους, τον αδιαμφισβήτητο πρωταθλητή των δημοσκοπήσεων, άρα και εκλεκτό της «κοινωνίας» του ΠΑΣΟΚ.