«Διακόπτουμε το πρόγραμμά μας για να σας πληροφορήσουμε ότι αυτήν τη στιγμή φτάνει στο ραδιομέγαρο της Αγίας Παρασκευής». «Περπάτησε πενήντα μέτρα χωρίς φρουρά». «Οδήγησε ο ίδιος το αυτοκίνητό του στην εθνική». «Πλήρωσε μόνος του στα διόδια». «Αυτό δεν είναι προσκύνημα, είναι κίνημα». «Σήκω, Αντρέα, για να δεις το παιδί της Αλλαγής». «Ανοίγεται μια νέα Ελλάδα μπροστά μας». «Νέο Συμβόλαιο Τιμής». «Διακόπτουμε και πάλι για να σας πληροφορήσουμε ότι εδώ τον βλέπουμε στο γυμναστήριο στη δέκατη κάμψη». «Θα οργώσει με πούλμαν την Ελλάδα». Κι άλλα πολλά, πάμπολλα στοιχεία μιας νέας ειδωλολατρίας, «προσφορά» στην κοινή γνώμη από μια ηλεκτρονική δημοσιογραφία ανακτορικού τύπου, σαν εκείνη που καλύπτει τις κινήσεις βασιλέων και πριγκίπων. Εξίσου απολίτικα όλα αυτά τα στοιχεία, δηλαδή πολιτικά, πολιτικότατα, αφού αποφασίστηκε ότι η πολιτική που μας ταιριάζει πια είναι η λάιτ, η «ανθρώπινη», ένας κλιντονισμός προσαρμοσμένος στις ανάγκες μιας βαλκανικής χώρας.
Ο Γιώργος Παπανδρέου συνιστά την τρίτη εκδοχή παπανδρεϊκού λαϊκισμού στην ιστορία της Ελλάδας, την πιο σοφιστικέ. Από το «είμεθα και με τη λαοκρατία» του παππού του στο «O λαός στην εξουσία» του πατέρα του, κι από εκεί στη δική του «άμεση δημοκρατία», στο «ανοιχτό κόμμα», και βέβαια, για μια φορά ακόμη, στη «νέα Ελλάδα»… Θαρρείς και δεν υπήρξε μια εικοσαετία πασοκικού θριάμβου. Θαρρείς και δεν συμμετείχε και ο ίδιος ο νέος αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, από πολύ νωρίς και από κρίσιμα αξιώματα, στην εμπέδωση της «Αλλαγής», αλλά αφίχθη μόλις τώρα, άμωμος, πανάγαθος και πανίσχυρος, ο νέος Παράκλητος, ένα επιπλέον μέλος της απογοητευτικής χορείας των μεσσιών.
Τον «εκσυγχρονισμό» οι αγιογράφοι μάς τον παράστησαν σαν μια κοσμογονία που θα απαγκίστρωνε επιτέλους την Ελλάδα από την ανωριμότητα της προσωπολατρίας. Και ιδού που, για να αποσοβήσει την κατάρρευσή του, επανακάμπτει σε ό,τι υποτίθεται πως απεχθανόταν και καταπολεμούσε: στην κατασκευή σωτήρων. «Συνέπεια και συνέχεια», έλεγαν τόσα χρόνια. Εννοούσαν απλώς ότι για να υπάρξει συνέχεια πρέπει να σφαγιαστεί η συνέπεια.