Ακούω όλους τους εκπροσώπους του ΠΑΣΟΚ που αυτόν τον καιρό συχνάζουν στα τηλεοπτικά πορτοπαράθυρα να επικαλούνται τη «δημοκρατική παράταξη» και να μιλούν εκ μέρους της και για λογαριασμό της. Επικαλούνται επίσης την «προοδευτική παράταξη» την οποία επίσης θεωρούν κτήμα τους. Σιωπηρώς, μάλιστα και τεχνηέντως αφήνουν να εννοηθεί ότι σ’ αυτήν την παράταξη, τη «δημοκρατική» και «προοδευτική» ανήκει και η Αριστερά, άρα μιλούν και για λογαριασμό της. O νέος ηγέτης του ΠΑΣΟΚ, ο Γιώργος Παπανδρέου, άκουσα να αναφέρεται στην «παράταξη» γενικώς, αποφεύγοντας να την εξειδικεύσει και ελπίζω να το αποφύγει και στο μέλλον.
Ασφαλώς θα αναρωτηθήκατε κι εσείς τι ακριβώς εννοούν και αν αυτοί οι όροι έχουν κάποια αντιστοιχία με την πολιτική πραγματικότητα. Ή αν είναι όροι πολιτικού φορμαλισμού, ο οποίος διέπει την πολιτική ζωή.
Για να υπάρχει στην πολιτική πραγματικότητα «δημοκρατική παράταξη» θα πρέπει να υπάρχει και μια «αντιδημοκρατική», χωρίς αυτήν την αντιπαράθεση εξαφανίζεται αυτομάτως η δυνατότητα ορισμού της πρώτης. Αν αναφέρονται στις δεκαετίες του ’50 και του ’60 ή ακόμη παλαιότερα να υπενθυμίσουμε ευσεβάστως ότι θεωρούμενος γενάρχης της «δημοκρατικής παράταξης», ο Γεώργιος Παπανδρέου, ήταν από τους πρωταγωνιστές των διώξεων εναντίον της Αριστεράς και «βαμμένος» αντικομμουνιστής. Αν οι σημερινοί επίγονοι και νομείς εκείνης της «δημοκρατικής παράταξης» πιστεύουν ότι η ιστορία δικαίωσε τον αντικομμουνισμό ως πρόσχημα αντιδημοκρατικής συμπεριφοράς και τις διώξεις εναντίον της Αριστεράς, οφείλουν να το διακηρύξουν και μάλιστα να επαίρονται! Το προχθεσινό προσκύνημα του Γιώργου Παπανδρέου στο χωριό του παππού του και «γενάρχη της δημοκρατικής παράταξης», αν θέλουμε να είμαστε συνεπείς με την ιστορία, ήταν απότιση φόρου τιμής προς τον πολιτικό που ο ίδιος επαίρετο ότι «έβαλε την Αριστερά στο τσουβάλι» και έσωσε την Ελλάδα από τον κομμουνισμό.
Πιθανόν όμως οι επικαλούμενοι τη «δημοκρατική παράταξη» να αναφέρονται στη μετά το 1974 περίοδο. Τότε ο όρος είναι ακόμη περισσότερο ψευδής. Μετά το 1974 όλες οι παρατάξεις «αμνηστεύθηκαν» για το παρελθόν τους και με αυτή την «αμνήστευση» ως αναγκαία αφετηρία, οι κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας και του Κωνσταντίνου Καραμανλή επιχείρησαν και αναίμακτα πέτυχαν την πιο ριζική ανασύνταξη των πολιτικών δυνάμεων σε ενιαίο δημοκρατικό πλαίσιο που επιχειρήθηκε ποτέ στη χώρα. Από αυτό ακριβώς το πλαίσιο αναδείχθηκε το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου ισχυρή πολιτική δύναμη, που κυβερνάει τη χώρα επί είκοσι χρόνια.
Σε αυτά τα είκοσι χρόνια δεν ήταν το κυβερνών ΠΑΣΟΚ η «δημοκρατική παράταξη» και η αντιπολιτευόμενη Νέα Δημοκρατία η «αντιδημοκρατική» όπως θέλησε να επιβάλει ο πράγματι επιδέξιος πολιτικός φορμαλισμός του Ανδρέα Παπανδρέου. Συνέβη ακριβώς το αντίθετο.
Πρώτα πρώτα, αρκετά νωρίς η Αριστερά έκανε σαφές ότι δεν ανήκει σε αυτή τη φανταστική παράταξη και η κριτική της προς το ΠΑΣΟΚ σχεδόν ταυτίζεται ή ταυτίζεται σε πολλά σημεία με την κριτική της Ν.Δ. Είναι άλλο θέμα αν η Αριστερά δεν κατόρθωσε να αφαιρέσει από το ΠΑΣΟΚ το «δημοκρατικό τεκμήριο», με το οποίο και η ίδια συμπεριλαμβάνεται (και αγρίως λεηλατείται) στη «δημοκρατική παράταξη».
Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι αυτά τα είκοσι χρόνια το μεν ΠΑΣΟΚ επιδίδεται συστηματικά σε έναν αυθαίρετο, εξουσιαστικό και βαθύτατα αντιδημοκρατικό χειρισμό των δημοκρατικών θεσμών με καθεστωτική νοοτροπία και συμπεριφορά, η δε Νέα Δημοκρατία και η Αριστερά αναδείχθηκαν σε δυνάμεις δημοκρατικού ελέγχου και οπωσδήποτε αντικαθεστωτικές.
Η «δημοκρατική παράταξη» είναι ένα κατά συνθήκην ψεύδος και βασικό στοιχείο του πολιτικού φορμαλισμού που καλλιεργεί το ΠΑΣΟΚ. Αν ο Γιώργος Παπανδρέου φιλοδοξεί ειλικρινά να εγκαινιάσει για το κόμμα του περίοδο με νέο ύφος, οφείλει να αρχίσει από την κατάλυση της ψεύτικης πολιτικής γλώσσας και των παραπλανητικών συνθημάτων.