Ο κ. Γ. Παπανδρέου ανεδείχθη ως μόνος υποψήφιος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, διότι υποτίθεται ότι θα έδιδε μια νέα προοπτική στο κυβερνών κόμμα, περισσότερο εκσυγχρονιστική και προσαρμοσμένη στις νέες «απαιτήσεις των καιρών», όπως θα έλεγαν κάποιοι αιθεροβάμονες.
Παρ’ ελπίδαν όμως η εκτίναξή του στο πρώτο πλάνο της πολιτικής ζωής ανέσυρε από την αφάνεια το αρχέγονο ΠΑΣΟΚ, το περιθωριοποιηθέν από την εκσυγχρονιστική ομάδα του κ. K. Σημίτη. Και ο κ. Παπανδρέου ενέδωσε στην αναβίωση του «λαϊκού» ΠΑΣΟΚ, μετέβαλε ακόμη και το όποιο πολιτικό του ιδίωμα και άρχισε να ομιλεί για τα «περήφανα γηρατειά» στη φιέστα, στο Καλέντζι. O δημιουργός της «νέας πολιτικής» μετεβλήθη απλώς, υπό την πίεση του πλήθους, σε «ερζάτς» του πατρός του, Ανδρέα Παπανδρέου.
Την Τρίτη, ο κ. Παπανδρέου συνέχισε την πορεία του προς στους βουλευτές και τα ανώτατα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, και τότε επιτέλους δημοσιοποιήθηκε ο νέος πολιτικός «λόγος» και διατυπώθηκε ο νεωτερισμός της «συμμετοχικής δημοκρατίας», αποκαλυπτικός του γεγονότος ότι η λειτουργία της δημοκρατίας εν Ελλάδι υπήρξε πλημμελής.
Περί του δημοκρατικού ελλείμματος, που υφίσταται στη χώρα, ο κ. Παπανδρέου έχει δίκιο, αν και δεν το εννοεί, διότι το πολιτικό σύστημα της Ελλάδος μπορεί να χαρακτηρίζεται «δημοκρατικό», αλλά επί της ουσίας εξέπεσε σε ολιγαρχικό, διαχειριστικό των συμφρόντων μιας μικρής αλλά ισχυρότατης οικονομικής ομάδος.
Μόνον το μεταφυσικό δέος που διακατέχει ένα διεφθαρμένο καθεστώς που ανεδείχθη επί της οκταετίας των «εκσυγχρονιστών», η προσπάθεια συγκαλύψεως πολιτικών ατασθαλιών σε βαθμό κακουργήματος, σε συνδυασμό και με την έμφυτη δειλία του κ. Σημίτη να αντιμετωπίσει το εκλογικό σώμα, έφεραν στο προσκήνιο τον κ. Παπανδρέου και υπάρχουν ζωηρότατες αμφιβολίες εάν είναι το κατάλληλο πρόσωπο να λειτουργήσει εξυγιαντικώς ακόμη και στο κόμμα του οποίου αναμένεται να ηγηθεί.
Ο εν αναμονή τελών νέος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ είναι ένα ρευστό και ασχημάτιστο πολιτικώς ον και βρίσκεται στο προσκήνιο μόνον ως σωσίβιο όχι της «Δημοκρατικής Παρατάξεως», αλλά μιας οικονομικής ολιγαρχίας, που εκμεταλλεύθηκε τον «εκσυγχρονισμό» προς ίδιον όφελος, εις βάρος της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού.
Από την ομιλία της Τρίτης απλώς προκύπτει ότι ο κ. Παπανδρέου απλώς εκπέμπει λέξεις κενού ή ασαφούς περιεχομένου, προσωπικώς μάλιστα δεν κινείται ούτε αριστερά ούτε δεξιά, και υπό την πίεση του αρχέγονου ΠΑΣΟΚ σύρεται προς τα πίσω, προς ένα παρελθόν που και ο ίδιος απεχθάνεται.
Εάν δεν είχε αμερικανική διαμόρφωση θα μπορούσε να καταφύγει ακόμη σε συνθήματα του τύπου «η εξουσία στα σοβιέτ». Αλλά προφανώς ο κ. Παπανδρέου θα χρησιμοποιήσει κάτι το περισσότερο «λαμέ», όπως «η εξουσία στα NGOs» -στις μη κυβερνητικές οργανώσεις- και αυτό θα θεωρηθεί από τους προπαγανδιστές του «εκσυγχρονισμού» ως μοναδική υπέρβαση της σημερινής Ελλάδος και η πολιτική θα έχει μεταβληθεί σε τηλεοπτικό reality show.