Σ ε ποιους απευθύνονται τα κομματικά στελέχη που εμφανίζονται στα τηλεοπτικά «παράθυρα»; Προφανώς λιγότερο στους αποφασισμένους ψηφοφόρους, αυτούς που ψηφίζουν «δαγκωτό». Αυτοί είναι οι δεδομένοι. Αρα τα κομματικά στελέχη απευθύνονται (ή θα έπρεπε) στους αναποφάσιστους, τους ευμετάβλητους ψηφοφόρους και προς αυτούς που δεν θεωρούν ότι απεμπολούν το δημοκρατικό τους δικαίωμα ρίχνοντας στην κάλπη «λευκό».
Και ποια είναι τα μέσα που χρησιμοποιούν για να κερδίσουν την προτίμηση αυτής της δεύτερης κατηγορίας ψηφοφόρων, η πολιτική ετυμηγορία της οποίας ίσως αποβεί καθοριστική για το αποτέλεσμα της αναμέτρησης;
Είναι ο νηφάλιος πολιτικός λόγος και η παράθεση πειστικών επιχειρημάτων; O σεβασμός στο λόγο (και στο χρόνο) του αντιπάλου; H ευπρέπεια;
Κατά κανόνα όχι. Οι αγχωμένοι υποψήφιοι βουλευτές στην αρχή εμφανίζονται με ένα χαμόγελο μικρού παιδιού -«καλησπέρα σας, ευχαριστώ για την πρόσκληση», λένε στον παρουσιαστή-, τούτο όμως δεν κρατάει πολύ. H συνέχεια είναι απογοητευτική, οι τόνοι ανεβαίνουν, οι φωνές γίνονται κραυγές, τα μάτια σκληραίνουν, χειρονομίες, μιλάνε όλοι μαζί και ουδείς ακούγεται, ο παρουσιαστής για το θεαθήναι επιχειρεί να βάλει τάξη, αλλά οι άνθρωποι έχουν ξεφύγει.
Γιατί βεβαίως το «δείγμα» καλεσμένων έχει προεπιλεγεί με γνώμονα ότι θα μετατραπεί γρήγορα σε εκρηκτικό μίγμα προς τέρψιν των τηλεθεατών – ψηφοφόρων, αφού το θέαμα πολιτικών αντιπάλων που τσακώνονται εκτοξεύοντας ειρωνείες και λόγια όχι πολιτισμένων ανθρώπων έχει ξεχωριστό «χαβαλέ».
Εντάξει, πρόοδος έχει συντελεσθεί, κάποτε στη Βουλή έπεφταν μαγκουριές και ξύλο, η Δημοκρατία είναι η χαρά της πολυφωνίας και της αντίθεσης, αλλά κακά τα ψέματα, ο ξύλινος λόγος, η κενολογία, η έπαρση και κυρίως η πολυλογία είναι κυρίαρχα συστατικά των αντιπαραθέσεων. Σε αυτό το παζλ -σε αυτήν την προεκλογική περίοδο «βγάζει μάτι»- προκαλεί ο ρόλος κάποιων δημοσιογράφων – καλεσμένων. Μιλάμε γι’ αυτούς που δεν αρκούνται στη συμπεριφορά που οροθετείται από τη φύση του επαγγέλματος, αλλά ορμώμενοι από την πολιτική τοποθέτηση γίνονται βασιλικότεροι του βασιλέως, τόσο που ένας αγνός τηλεθεατής ευλόγως αναρωτιέται: Μα καλά, ο κύριος (ή η κυρία) δημοσιογράφος δεν εργάζονται μόνον στο τάδε κανάλι ή στη δείνα εφημερίδα που φαίνεται ότι εκπροσωπούν; Δεν θα έπρεπε να είναι (ή να φαίνονται) ανεξάρτητοι; Επιτρέπεται να επιτίθενται με τέτοιο φανατισμό σαν να είναι ήδη κομματικά στελέχη, εναντίον δύσμοιρων πολιτικών που… απλώς πάνε να βγάλουν την ψήφο τους;
Ευτυχώς για το καλό όλων, υπάρχουν σε όλα τα κόμματα, όπως και σε όλα τα επαγγέλματα, άνθρωποι ευγενείς, χαμηλών τόνων, που υπερασπίζονται τις θέσεις τους χωρίς να μας τρυπάνε τα αυτιά, χωρίς μπαρούφες και πυροτεχνήματα, όμως στην τηλεοπτική δημοκρατία τα «παράθυρα» είναι πιο στενά γι’ αυτούς. Τιμώντας αυτούς, η επέλαση του «λάιφ στάιλ» θα έχει δεχθεί αποφασιστικό πλήγμα.