Σε ασκήσεις ανακτήσεως του απολεσθέντος θάρρους επιδίδεται το κυβερνητικό κόμμα, με τον πρωθυπουργό κ. K. Σημίτη να περιοδεύει στο Ηράκλειο, το ισχυρό φρούριο του ΠΑΣΟΚ εδώ και δεκαετίες, και τον εν αναμονή τελούντα πρόεδρο του Σοσιαλιστικού Κινήματος κ. Γ. Παπανδρέου να περιδιαβάζει -μετά την προσκυνηματική επίσκεψή του στο Καλέντζι- στη Θράκη, όπου προσβλέπει στην ευμενή αντιμετώπιση της μουσουλμανικής μειονότητος ως γέρας για την πολιτική του έναντι της Τουρκίας.
Βεβαίως, ο κ. Παπανδρέου αγνοεί -όχι όμως και οι Ελληνες μουσουλμάνοι- ότι η πολιτική των ανοικτών οριζόντων και των ίσων ευκαιριών για τον χριστιανικό και μουσουλμανικό πληθυσμό της Θράκης προωθήθηκε από τον πρώην πρωθυπουργό κ. K. Μητοστάκη και η προσέγγιση της κυβερνήσεως της Ν.Δ. με την Τουρκία θα είχε αποδώσει πολύ θετικότερα και ασφαλέστερα αποτελέσματα, εάν δεν συναντούσε την λυσσαλέα αντίδραση του ΠΑΣΟΚ, με τον κ. Σημίτη να βρίσκεται στο περιθώριο την εποχή εκείνη και τον κ. Γ. Παπανδρέου να εντρυφεί στη χρήση του ηλεκτρονικού του υπολογιστού, απέχοντα από την ενεργό πολιτική, παρ’ ότι βουλευτής.
Ο κ. Παπανδρέου παρουσιάζεται από τους θαυμαστές του ως νέος Ταλλεϋράνδος στον τομέα των διεθνών σχέσεων, ενώ στην πραγματικότητα είναι ο διαχειριστής της πολιτικής του κ. Σημίτη. Παράλληλα, λησμονούν την κυβερνητική πολιτική στην κρίση των Ιμίων, που οδήγησε στην αναγνώριση «νομίμων συμφερόντων» της Τουρκίας στο Αιγαίο και στην κρίση του Οτσαλάν, που επέβαλε την ελληνοτουρκική προσέγγιση με όρους σαφώς δυσμενέστερους από ό,τι την εποχή που αγωνιζόταν για την επίλυση των ελληνοτουρκικών διαφορών η Ν.Δ.
Ο καταλυτικός ρόλος των ΗΠΑ στις δύο προαναφερθείσες κρίσεις υπήγαγαν την πολιτική των κυβερνήσεων του κ. Σημίτη στην επιρροή της Ουάσιγκτον και, παρά την ισχυρότατη αντιαμερικανική τάση του ΠΑΣΟΚ, η Ελλάς όχι απλώς συνεργάσθηκε αψόγως στον πόλεμο του NATO εναντίον της Γιουγκοσλαβίας, αλλά ειδικός σύμβουλος του κ. Παπανδρέου μετείχε των διεργασιών για την ανατροπή του κ. Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, δίχως κανένα όφελος από το διάδοχο καθεστώς.
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι η μεταστροφή υπέρ των αμερικανικών θέσων ήταν ορθή επιλογή, εάν η χώρα είχε εξασφαλίσει κάποια ανταλλάγματα, πέρα από τις εύφημες μνείες. Το αντίθετο συνέβη όμως και η Ελλάς, μέλος του σκληρού πυρήνος της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, κατά τον κ. Σημίτη, δεν κατάφερε να παρέμβει αποτελεσματικώς, ώστε το σχέδιο λύσεως του Κυπριακού να λαμβάνει υπ’ όψιν τουλάχιστον το κοινοτικό κεκτημένο.
Ωσάν να μην αρκούσε αυτό, ο κ. Σημίτης και ο κ. Παπανδρέου ενεφανίσθησαν ως οι πλέον ένθερμοι προπαγανδιστές του σχεδίου Ανάν, και εν ολίγοις υπέσκαψαν τη διαπραγματευτική δυνατότητα της ελληνοκυπριακής πλευράς. Τώρα, ο κ. Παπαδόπουλος, που αφικνείται σήμερα στην Αθήνα για συνομιλίες, μετά τους τελευταίους επιτυχείς τακτικούς ελιγμούς της Τουρκίας, αγωνίζεται να διασώσει ό,τι είναι δυνατόν από τη στρεβλή διαχείρηση του Κυπριακού, για την οποία βαρύτατες είναι οι ευθύνες των Αθηνών.
Ο κ. Σημίτης και ο στενός του συνεργάτης κ. Παπανδρέου δεν αντελήφθησαν προφανώς ποτέ ότι στόχος της εξωτερικής πολιτικής δεν είναι να «κλείνει θέματα», πράγμα ευκολότατο ούτως ή άλλως, αλλά να επιτυγχάνει λύσεις, εξυπηρετούσες τα ίδια συμφέροντα της Ελλάδος και όχι την ευκολία τρίτων -έστω και κοινοτικών- κυβερνήσεων.