Παρά την απελπισμένη προσπάθεια που κατέβαλε ο Κώστας Σημίτης και οι στενότεροι συνεργάτες του στον σκληρό «εκσυγχρονιστικό πυρήνα» (τις πρώτες ημέρες – τώρα κι αυτοί…. αποστασιοποιούνται αιδημόνως!) να εμφανίσει την «πρωτοβουλία» του για την αλλαγή ηγεσίας στο κυβερνών Κίνημα ως «πρωτοφανή» και «μεγαλειώδη», με έντονο «θεσμικό» και παραδειγματικό για τα ήθη που πρέπει να επικρατήσουν στον «πολιτικό πολιτισμό» μας (από μοδάτους όρους, σκίζουμε αυτήν την εποχή!) χαρακτήρα, αποτελεί κοινό μυστικό πως ουδείς επείσθη από αυτό το επιχείρημα. Ολοι, κομματικά στελέχη, οπαδοί του ΠΑΣΟΚ αλλά και γενικά η κοινωνία, αντελήφθησαν ευθύς εξ αρχής, ότι ο ελιγμός αυτός του πρωθυπουργού ήταν ο ύστατος στον οποίο «πόνταρε», προκειμένου να αλλάξει το δυσμενέστατο πολιτικό κλίμα (επικοινωνιακά, έστω) για το κυβερνών σχήμα και να αποκτήσει το τελευταίο κάποια «φρεσκάδα» που θα του επέτρεπε να κατέβει στην εκλογική μάχη με περισσότερη αισιοδοξία – και πάντως όχι με την νοοτροπία (από την οποία εμφανώς… έπασχαν οι πάντες στο ΠΑΣΟΚ!) του «χαμένου από χέρι». Μια τέτοια πρωτοβουλία, θα περιείχε όντως στοιχεία μεγαλείου και σημαντικής θεσμικής πρωτοπορίας, αν ο εμπνευστής της είχε το… δικαίωμα της επιλογής μεταξύ της «πεπατημένης» και της «πρωτοπορίας», κι αν ελεύθερα και χωρίς πολιτικάντικες σκοπιμότητες επέλεγε τη δεύτερη…
Ε, τα πράγματα δεν συνέβησαν έτσι. O κ. Σημίτης, κατάλαβε ότι με αυτόν στο πηδάλιο κατά την προεκλογική μάχη, το αποτέλεσμα (το φώναζαν και οι δημοσκοπήσεις) ήταν προδιαγεγραμμένο. Το παραδέχθηκε και ο ίδιος, άλλωστε, αφού ξεκάθαρα είπε, και στον κόσμο και στα κομματικά στελέχη, ότι «αναλαμβάνει την πρωτοβουλία αυτή, για να εξασφαλίσει τη συνέχεια της πετυχημένης πολιτικής του ΠΑΣΟΚ…», που σε απλά ελληνικά σημαίνει «εγώ χάνω -ας αναλάβει κάποιο νέο και άφθαρτο πρόσωπο, μπας και κάνει την ανατροπή».
Το αν, έστω και υπό αυτές τις συνθήκες, ο κ. Σημίτης υποχρεώθηκε να πάρει την «πρωτοβουλία» του αυτοβούλως, ή κατόπιν «υποδείξεων» (που ενδεχομένως να φθάνουν και στο όριο της ασφυκτικής και απειλητικής πίεσης…), θα αποκαλυφθεί ενδεχομένως στο μέλλον, σε πιο νηφάλιες περιόδους. Είναι, όμως, απολύτως λογικό και θεμιτό να υπάρχουν υποψίες πως διόλου δεν αποκλείεται να πιέσθηκε προς την κατεύθυνση της διαδοχής, από δυνάμεις και μηχανισμούς εντός του ΠΑΣΟΚ (που ως κόμμα έχει αποδείξει και… επιδείξει πως διαθέτει σε τρομακτικό βαθμό ένστικτο αυτοσυντήρησης και επιβίωσης, που μπορεί να φθάσει μέχρι και την «πατροκτονία» προκειμένου να διατηρηθεί στην εξουσία, τον ισχυρότερο συνεκτικό του κρίκο!) που αντελήφθησαν πως με τον… τρέχοντα αρχηγό χάνουν, και τον έθεσαν προ του ασφυκτικού διλήμματος «ή φεύγεις μόνος σου και «τιμημένος» ή σε ρίχνουμε και δείχνουμε την «αναγεννητική» δύναμή μας…».
Θέλει… «αρετή και τόλμη» η «πρωτοβουλία»!
Οπως, πάλι, δεν στερούνται βάσεως και οι άλλες υποψίες (διατυπώνονται «κομψά» ήδη και δημόσια και ας μην δακτυλοδεικνούνται πρόσωπα και καταστάσεις…), πως συγκεκριμένα μεγάλα συμφέροντα που στήριξαν προσωπικά τον κ. Σημίτη και τον «εκσυγχρονισμό» των κυβερνήσεών του όλα αυτά τα χρόνια, όλες αυτές οι γνωστές δυνάμεις που απαρτίζουν τον πυρήνα της διαπλοκής, αντιλαμβανόμενα πως το κυβερνών ΠΑΣΟΚ κινδυνεύει εμφανέστατα να χάσει την εξουσία -επειδή ο Σημίτης «δεν τραβάει», κούρασε, απογοήτευσε- και με δεδομένο ότι υπάρχει ακόμη «πολύς απλωμένος τραχανάς» σε έργα, προμήθειες, συμβάσεις ύψους ΤΡΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΩΝ, αποφάσισαν ως «ύστατη λύση» να πιέσουν με όλες τις δυνάμεις και τις διασυνδέσεις που διαθέτουν για την «ανανέωση» προκειμένου να… παραμείνουν αλώβητες οι δικές τους «ειδικές σχέσεις» με το σύστημα.
Η μια με την άλλη «εκδοχή» δεν αλληλοσυγκρούονται κατ’ ανάγκην – αντίθετα και πέρα από τη διάθεση αυτοσυντήρησης των δυνάμεων και των μηχανισμών του ΠΑΣΟΚ μπορούν κάλλιστα και άσχετα από προθέσεις να… βρίσκουν κοινό τόπο και κοινά συμφέροντα στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, κάτω από τις συγκεκριμένες συγκυρίες, συμμαχούν (ή ακόμη και η κάθε πλευρά κινείται «παράλληλα» με την άλλη προς την ίδια κατεύθυνση…) και μετά το προσδοκώμενο γι’ αυτούς «αίσιο τέλος», οι συσχετισμοί επανεξετάζονται, συνεχίζουν ως μέχρι τώρα ίσχυαν, ή αποφασίζεται να τεθούν σε νέες βάσεις.
Κατά τρόπο πολύ εντυπωσιακό (αλλά κάθε άλλο παρά… ανεξήγητο!) το σύνολο σχεδόν του πολιτικού προσωπικού που εξαιτίας πράξεων ή… «παραλείψεών» του έχει εντονότατα κατηγορηθεί και «υποδεχθεί» ότι όχι μόνο εξυπηρετούσε αλλά μετείχε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, «ανεχόμενο» απλώς ή και επωφελούμενο ποικιλοτρόπως από τον «κύκλο της διαπλοκής» όλα αυτά τα τελευταία χρόνια επί «εκσυγχρονισμού», όλοι αυτοί… σπεύδουν να «συστρατευθούν» στο «ανανεωτικό εγχείρημα» του Γιώργου Παπανδρέου και… πρώτοι και καλύτεροι αναγνωρίζουν το «θάρρος» και την «τόλμη» του να παραδεχθεί πως «κάποιοι υπέκυψαν σε διάφορες σειρήνες περί την εξουσία»!
Αυτή η «αυτοκριτική» (για λογαριασμό του… ΠΑΣΟΚ που «μένει πίσω»!) του νέου ηγέτη του Κινήματος που πριν γίνει… κόμμα, ετοιμάζεται ήδη να ενδυθεί τον μανδύα της «παράταξης», θα είχε βεβαίως άλλη αξία και βαρύτητα, αν είχε γίνει (έστω με τον ίδιο γενικόλογο και αφηρημένο τρόπο που και σήμερα επιχειρείται…) όλο αυτό το διάστημα που ο πολιτικός κόσμος (αλλά και τα καφενεία σ’ όλη τη χώρα!) βοούσαν για τη διαπλοκή, την αδιαφάνεια, τα σκάνδαλα, τις τρομακτικές υπερκοστολογήσεις έργων και προμηθειών, τις βολικές «καθυστερήσεις» και τις κατ’ ανάθεση «παραγγελιές» στους ίδιους και τους ίδιους του κλειστού κυκλώματος που με χαριστικούς όρους εκμεταλλεύονταν το δημόσιο χρήμα και τις ιλιγγιώδεις εισροές του κοινοτικού χρήματος!
Εχουν σημασία το «πότε» και το «πώς»…
Δεν επιχειρήθηκε ποτέ -κι αυτό αναγκαστικά βάζει σε σκέψεις. Και για τις προθέσεις του νέου αρχηγού, αλλά και για την ικανότητα και την αποτελεσματικότητα που μπορεί να επιδείξει στον νέο του ρόλο, αρετές που έχουν ήδη αρχίσει να «αγιογραφούνται» από τους μηχανισμούς του Κινήματος και των «άλλων δυνάμεων» που ποντάρουν στο να «παραμείνει ο Μανωλιός…», έστω και αν «βάλει τα ρούχα του αλλιώς…»!
Ο κ. Παπανδρέου, προς το παρόν τουλάχιστον, δείχνει να στηρίζει τις ελπίδες του στην «εντύπωση» και τον επικοινωνιακό τομέα. Αυτό νομοτελειακά θα ξεφουσκώσει (κι ας ακούσαμε τον κ. Πρωτόπαπα αφελώς -αλλά ειλικρινώς!- να μας προτρέπει «να μη βιαζόμαστε, γιατί ο Παπανδρέου μέχρι τις εκλογές θα είναι «πρώτο θέμα», τη μια με τις περιοδείες και τις λαϊκές εκδηλώσεις, την άλλη με το Συνέδριο…» -αυτά είναι το… περιτύλιγμα, όχι η ουσία της πολιτικής!), και θα ξεφουσκώσει πιο γρήγορα, ακριβώς εξαιτίας του λίγου χρόνου που απομένει μέχρι τις κάλπες. Αργά ή γρήγορα θα πρέπει να μιλήσει για την ΟΥΣΙΑ, για τα προβλήματα, για τις λύσεις που προτείνει, για το πρόγραμμα που θα ακολουθήσει αν ο κόσμος τον εμπιστευθεί – και ο πολύς κόσμος πέραν των ήδη… «πεπεισμένων» δεν θα τον εμπιστευθεί για το «φαίνεσθαι».
Θα πρέπει να πει τι θέλει, «πού το πάει», ποια είναι τα ΑΜΕΣΑ σχέδιά του – δηλώνει «έτοιμος» να κυβερνήσει τη χώρα και… ταυτόχρονα ομολογεί πως ΔΕέχει πρόγραμμα, και θα το «συνδιαμορφώσει» με τον «λαό» κατά τις ανά την Ελλάδα περιοδείες του -μπορεί να ακούγονται «ωραία» αυτά (όπως και τα περί… συνεχών δημοψηφισμάτων με τα οποία θα καθιερώσει την «συμμετοχική δημοκρατία»), αλλά δεν πείθουν, γιατί απλώς δεν είναι σοβαρά.
Θέλει όντως και εννοεί τη «ρήξη», το «νέο», το «πρωτόγνωρο» ο κ. Παπανδρέου; Ας τα τολμήσει, με πραγματικές πρωτοπορίες και υπερβάσεις: ας απαιτήσει (δεν είναι «αργά» – εδώ έχει χρόνο να… «συνδιαμορφώσει» μέσα σε 50 μέρες «πρόγραμμα», γι’ αυτό δεν προφθαίνει τώρα;) την επανακατάρτιση των λιστών με τις υποψηφιότητες του κόμματος, ας αφήσει ΕΞΩ (χωρίς έστω να τους καταγγείλει επωνύμως…) όλους αυτούς για τους οποίους υπάρχουν («αποχρώσες, έστω…) υπόνοιες για διαφθορά, διαπλοκή, αδιαφάνεια! Ας γίνει επιτέλους κάπου «συγκεκριμένος» και τολμηρός, στέλνοντας το μήνυμα πως «δεν δεσμεύεται» και δεν αποτελεί απλώς μια… επιστρατευθείσα «ανάγκη συνέχειας» μιας πραγματικότητος που όταν η εντύπωση ξεφουσκώσει, θα θυμίζει τα λόγια της αείμνηστης Μελίνας: «δεν αρέσουμε πια…»!