Παράτην πανοπλία του Χριστιανισμού, του ελέους και του πόνου, φοράμε ακόμη κατάσαρκα τους άσπλαχνους Ελληνες θεούς που δεν γερνάνε ποτέ: Αφροδίτες και Απόλλωνες κατοικούν ακόμη στο μυαλό μας όταν επισκεπτόμαστε ινστιτούτα αδυνατίσματος για να κάνουμε δίαιτες-αστραπή και να αποβάλουμε τις τοξίνες της κρεοφαγίας. Αυτές οι «επαναστατικές» τακτικές του Ιανουαρίου θα επαναληφθούν πάλι την άνοιξη και λίγο πριν από το καλοκαίρι με τις διαφημίσεις ινστιτούτων αισθητικής και τον Σεπτέμβρη ασφαλώς με κρέμες «αναδόμησης» των μαλλιών και εντατικές ενυδατώσεις. Σύμφωνα με το Κέντρο Προστασίας Καταναλωτών, τα ινστιτούτα αδυνατίσματος κρατούν την πρώτη θέση στον κατάλογο των παραπόνων (δηλαδή των υποσχέσεων χωρίς αντίκρισμα) μ’ ένα ποσοστό 21,39% επί του συνόλου καταγγελιών που έφτασαν το 2003 στο ΚΕΚΠΑ.
Το μήνυμα ανανέωσης του ΠΑΣΟΚ θυμίζει αρκετά αυτήν τη γλυκιά εξαπάτηση των ινστιτούτων αισθητικής που υπόσχονται ριζική αποτρίχωση σε δύο επισκέψεις, ριζική αλλαγή σε πέντε. Οι περίφημες παλιομοδίτικες φωτογραφίες «πριν» και «μετά» είναι σαφώς αποτέλεσμα του photoshop, των ηλεκτρονικών κοπιδιών που προσδίδουν στην εικόνα λειτουργίες παραμυθιών, αλλά ποιος νοιάζεται; H ριζική αλλαγή ακριβοπληρώνεται κυρίως ως όνειρο, όχι ως πραγματικότητα.
Οσα μέχρι τώρα ακούστηκαν για κοινωνικές προοπτικές και πρωτοποριακές ιδέες στο κυβερνών κόμμα διέπονται από τη λογική των διαφημίσεων. Στον χώρο της πολιτικής, οι λέξεις δεν ανταποκρίνονται πλέον στο νόημά τους. Φράσεις όπως «προτεραιότητα είναι η κοινωνική προοπτική στις εξελίξεις» είναι το αντίστοιχο της κακής ποίησης. Προοπτική, εξελίξεις, μεταρρυθμίσεις, ανοιχτό κόμμα: λέξεις που θρυμματίζονται από το βάρος της μελλοντολογικής τους ισχύος, του τόκου που υποτίθεται ότι θα αποφέρουν.
Πάλι το κοπίδι του photoshop σχεδιάζει το περίγραμμα μιας νέας Ελλάδας, σύγχρονης κ.λπ., μιας νεοτερικής πολιτικής, μεταρρυθμιστικής κ.λπ., με λέξεις που δεν έχουν πια αξία και δύναμη, με λέξεις που έπαθαν υπερκόπωση από την κακή χρήση. Ποιος μπορεί πλέον να πιστέψει στην παραμυθητική χρήση των πολιτικών όρων;
Διαβάζουμε για τον κοινωνικό χαρακτήρα της πολιτικής, που θα ασκηθεί σύμφωνα με το σκανδιναβικό μοντέλο, και το μυαλό μας πάει δυστυχώς μόνο στις ντιζαϊνάτες σκανδιναβικές πολυθρόνες τελευταίας μόδας. Είναι σαφές ότι η άσκηση της πολιτικής, οι δεσμεύσεις της, ανταποκρίνονται κατά καιρούς στις συλλογικές μας νευρώσεις. Πριν ήταν το όραμα του εκσυγχρονισμού, η «ευρωπαϊκή» Ελλάδα, έπειτα η επιστροφή στην «ολυμπιακή» Ελλάδα. Τώρα θα πάμε βορειότερα για να μιμηθούμε κοινωνίες πρόνοιας. Μόνο που η πολιτική δεν είναι, δεν θα ‘πρεπε να είναι, προσαρμογή επιτυχημένων μοντέλων, εντολή «ράβε-ξήλωνε» στον υπολογιστή, αλλά απάντηση στις συγκεκριμένες ερωτήσεις μιας κοινωνίας που είναι σήμερα περισσότερες από ποτέ.