Δ εν υπάρχει αμφιβολία ότι οι πιέσεις που ασκούνται στη Ν.Δ. και στο ΠΑΣΟΚ για την αποχώρηση των «βαρώνων», της «παλαιάς φρουράς» κ.λπ., προέρχονται από την εκλογική βάση. Και θεωρείται ότι εκφράζουν το αίτημα της ανανεώσεως του πολιτικού δυναμικού της χώρας. Ωστόσο, εκ των πραγμάτων, το παραπάνω «λαϊκό αίτημα» είναι συχνότατα συγκεχυμένο και αμφιλεγόμενο. Οπως, δισυπόστατη είναι και η έννοια του ανανεώνω. Κατά το λεξικό σημαίνει ανακαινίζω, μεταρρυθμίζω, αντικαθιστώ το παλαιό με το νέο. Ταυτόχρονα, όμως, έχει και τη σημασία του επαναλαμβάνω και του παρατείνω. Π.χ. ανανεώνω την (παλιά) πρότασή μου, ανανεώνω το (ισχύον) συμβόλαιο…
Ακριβώς μ’ αυτήν τη δισυπόστατη -και εν πολλοίς αντιφατική- μορφή εμφανίζεται στις ημέρες μας το αίτημα της ανανεώσεως της πολιτικής μας σκηνής. Οι «βαρώνοι» της Ν.Δ. και η παλαιά φρουρά του ΠΑΣΟΚ «οφείλουν» να αποχωρήσουν, προκειμένου να αντικατασταθούν από «νέους, άφθαρτους και σφριγηλούς» πολιτικούς. Αυτό, σύμφωνα με την πρώτη έννοια του ρήματος ανανεώνω. Εχουμε όμως και την περίπτωση του κ. Γιώργου Παπανδρέου, ο οποίος γίνεται δεκτός ως μεσσίας από το κυβερνών κόμμα, προκειμένου να ανανεώσει, δηλαδή να αναστηλώσει -και πιο σωστά να αναστήσει- την εικόνα του πάλαι ποτέ παπανδρεϊσμού. Περί τούτου ουδεμία αμφιβολία υπάρχει. O ίδιος, από τη θέση του επίδοξου αρχηγού του ΠΑΣΟΚ, εμφανίζεται ως γνήσιο αντίτυπο του ιδρυτού του κόμματος, ανανεώνοντας (δηλαδή, επαναλαμβάνοντας) τις κινήσεις, το λεξιλόγιο, την επιχειρηματολογία και τη συνθηματολογία του πατέρα του.
Σκόπιμο είναι, επίσης, να προστεθεί ότι στο πολιτικό μας στερέωμα, στο οποίο κάθε άλλο παρά σπανίζουν οι γόνοι πολιτικών οικογενειών, ο κ. Γιώργος Παπανδρέου είναι ο πρώτος και ο μοναδικός εκπρόσωπος της τρίτης γενεάς που προωθείται στα ύπατα πολιτικά αξιώματα. Αυτός είναι ένας πρόσθετος λόγος για τον οποίο ό ίδιος όφειλε να υποβαθμίζει δημοσίως τις πατρογονικές του καταβολές και τα κληρονομικά κομματικά του στοιχεία, επιδιώκοντας να προβάλει την εικόνα ενός αυτόνομου, καινοτόμου και αναμορφωτού πολιτικού. Κυρίως, δε, θα ‘πρεπε τώρα να διερωτάται ποιον πείθει όταν εμφανίζεται, από τη μια πλευρά ως επιτυχών συνδιαχειριστής της διακυβερνήσεως Σημίτη και από την άλλη ως νοσταλγός και αναπαραγωγός της παπανδρεϊκής περιόδου του ΠΑΣΟΚ.
Κατά τ’ άλλα και εμείς οι «απλοί πολίτες» πρέπει να αποσαφηνίσουμε τι ακριβώς εννοούμε, όταν απαιτούμε ανανέωση. Κυρίως, δε, οφείλουμε να αντιμετωπίζουμε με συνέπεια τους «υπό ανανέωσιν» ηλικιωμένους, κουρασμένους ή και εφθαρμένους πολιτικούς μας, δίνοντας την ίδια ή και μεγαλύτερη σημασία στον κίνδυνο να «ανανεωθούν» παρωχημένες, παρηκμασμένες και αποδοκιμασμένες πολιτικές…