Εχουν άραγε εθνικότητα και υπηκοότητα τα δαιμόνια, αν βέβαια υποθέσουμε πως υπάρχουν; Εχουν προτιμήσεις ως προς τον τόπο κατοικίας τους; Δεν είναι εύκολο να βρούμε τον Σωκράτη και να τον ρωτήσουμε, εκμεταλλευόμενοι την πείρα του με το προσωπικό του δαιμόνιο, ούτε και τον Αγιο Γεράσιμο, τον προστάτη της Κεφαλονιάς, ειδικευμένο, σύμφωνα με τη λαϊκή πίστη, στην εκρίζωση των δαιμονίων από την ψυχή των «αμαρτωλών». Αν κρίνουμε, πάντως, από τις αναρίθμητες, πατροπαράδοτες δοξαστικές αναφορές στο «ελληνικό δαιμόνιο», φαίνεται πως είναι κοινός τόπος ότι και τα δαιμόνια, τα αγαθά εννοείται και τα ευφυή, έχουν εθνικότητα: την ελληνική. Για τους άλλους λαούς απομένουν οι διαβόλοι κι οι τριβόλοι, παρότι πολλοί εξ αυτών είναι πιθανό να πιστεύουν πως είναι επίσης ευλογημένοι των θεών.
Στα δοξαστικά μας, λοιπόν, το «ελληνικό δαιμόνιο», δημιουργικό και ακαταπόνητο, κατακτά όλον τον κόσμο, πρωτεύει στη ναυτιλία, στα γράμματα και στις τέχνες, ανοίγει επιχειρήσεις σε όλες τις ηπείρους. Κι εμείς -ή, τέλος πάντων, οι αυτόκλητοι «εκφραστές» της γνώμης μας- καμαρώνουμε ακόμη κι όταν μαθαίνουμε ότι ένα αστεράκι του Χόλιγουντ είναι τρίτης γενιάς Ελληνας. Γιατί το θεωρούμε αυτονόητο ότι όλος ο υπόλοιπος κόσμος πρέπει να λειτουργεί σαν φιλόξενος, αν όχι ταπεινός υποδοχέας της δεξιοσύνης ή της καπατσοσύνης μας, σαν ένα ανθρώπινο πεδίο που οφείλει να αναγνωρίσει την ανωτερότητά μας και να διασφαλίσει την προκοπή μας.
Κι έρχεται λοιπόν κάποια στιγμή που τα πράγματα συμβαίνουν ανάποδα, δηλαδή κάποιοι ξένοι προκόβουν στη δική μας πατρίδα, στην «έδρα μας», κι αντί να είναι στη δούλεψή μας, γίνονται εργοδότες μας. Και παίρνουμε τότε τις ανάποδές μας, ιδίως αν είναι Αλβανοί αυτοί οι ξένοι που καταφέρνουν να ξεπεράσουν τα όρια που τους έχουμε θέσει ως κοινωνία και ως πολιτεία, καταφέρνουν δηλαδή να ξεφύγουν από το στερεότυπο. Και βγαίνουμε στα ελαφροκάναλα (είτε στα δελτία ειδήσεων είτε στις μεσημεριάτικες εκπομπές «κοινωνικές κριτικής», δηλαδή κατακίτρινου κουτσομπολιού), και οδυρόμαστε για την «κατάντια μας». Και ειρωνευόμαστε τους Ελληνες που δουλεύουν σε επιχείρηση ξένων, αν δεν τους χαρακτηρίζουμε προδότες. Και αντί να χαρούμε που η λογική του αποκλεισμού υφίσταται πού και πού κάποια ήττα περισσότερο συμβολική παρά πραγματική, ξαναπιάνουμε το αγριεμένο τροπάριο για τους Αλβανούς που «μας τρώνε τις δουλειές μας» κι είναι «εγκληματίες από τη φύτρα τους» και «αχάριστοι». Γιατί; Μα γιατί κάνουν ή θέλουν να κάνουν ό,τι έκαναν ή ό,τι ήθελαν να κάνουν οι Ελληνες μετανάστες στη Γερμανία, την Αυστραλία, το Βέλγιο: βλέπουν ήλιο μοίρα, έστω τόση δα, ένα σουβλατζίδικο, ένα ψιλικατζίδικο. Αλλά είπαμε? το δαιμόνιο της προκοπής είναι αποκλειστικά ελληνικό.