Παράδοξο, ίσως και στα όρια της δημοκρατικής τάξης, ο τρόπος που εξελίχθηκε το παίγνιο της πολιτικής. Οι δημοσκοπήσεις, φανερές και, ακόμη περισσότερο, οι «εμπιστευτικές», πήραν τη θέση της κάλπης. Πολύν καιρό πριν φθάσουμε στην περίφημη συνταγματική ημερομηνία των αρχών Μαΐου, ένας μικρός κύκλος ανθρώπων, όχι παραπάνω απ’ όσα τα δάχτυλα του ενός χεριού, αποφάσισε την πτώση της κυβέρνησης.
Ο Κώστας Σημίτης, καθοδηγητής του πολιτικού «πραξικοπήματος», χρησιμοποίησε τη συνταγματική δύναμη του πρωθυπουργού ώστε κανείς να μην αμφισβητήσει τα όσα εξυφάνθηκαν πριν από την εορτή των Φώτων. Με την «Μπρυμέρ», που εμπνεύστηκε και εκτέλεσε ο κ. Σημίτης, διαστρέφεται το νόημα της λαϊκής ψήφου. Αποκορύφωμα της υποκριτικής δημοκρατίας που διαπερνά χωρίς αιδώ τις οθόνες όπου αποχαυνώνεται ο Πολίτης, η ψήφος εμπιστοσύνης που είχε λάβει, μόλις πριν από τις γιορτές, η κυβέρνηση.
Παιχνίδια εξουσίας, στο παραπέτασμα της δημοκρατίας, κομματικής και κοινοβουλετικής, ο Γιώργος Παπανδρέου έβαλε το μήνυμα Σημίτη στα μπαγκάζια του και πήγε να το συζητήσει περπατώντας στις όχθες του Σηκουάνα μαζί με το στενό συνεργάτη του και κομιστή. Για να διαπιστώσει το αυτονόητο. H κυβέρνηση της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας είχε φθάσει στα πρόθυρα… νευρικής κρίσης. Τα μηνύματα -προφανώς όχι μόνον οι δημοσκοπήσεις- ήταν οριστικά. «Παραιτήσου τώρα, όσο ακόμη μπορείς να ελέγξεις το παιχνίδι της υστεροφημίας σου»! Πολύ αργά!
Ο Γιώργος Παπανδρέου δεν είχε άλλη επιλογή. Οταν μάλιστα δεν κατόρθωσε να πείσει τον «σύντροφο πρόεδρο» ούτε για το αυτονόητο, δηλαδή την άμεση προσφυγή στις κάλπες, υποχρεώθηκε να αρχίσει τους αυτοχεδιασμούς. Παράδειγμα, η εκλογή του μοναδικού υποψηφίου προέδρου από έναν απροσδιόριστο αριθμό οπαδών.
Το σημαντικό πλεονέκτημα του κ. Παπανδρέου ήταν η παταγώδης, ανομολόγητη και μη επιβεβαιωμένη στις κάλπες ήττα του «εκσυγχρονιστικού σημιτισμού». Κάτι που φρόντισε αμέσως να καταστήσει απολύτως σαφές. Το «θα είμαι παρών» του κ. Σημίτη, γρήγορα μετατράπηκε σε ένα τραγικό «θα είμαι μόνος». Τα μετά την απομάκρυνση Λαλιώτη επιτελεία διαλύθηκαν σε μερικά εικοσιτετράωρα. H μόνη συνεκτική ύλη ήταν ο συφερτός των τρομαγμένων υπηρετών του καθεστώτος που έσπευσε να υποκλιθεί στο νέο άρχοντα.
Η νέα κατάσταση ευνοούσε τον Παπανδρέου. Μπορεί ο Καραμανλής να «έριξε» την κυβέρνηση. Μπορεί όλες οι δημοσκοπήσεις να επιβεβαιώνουν αυτό που κανείς δεν ήθελε να ακούσει για την πολιτική Σημίτη -ιδιαίτερα στα δύο τελευταία χρόνια- ότι, δηλαδή, την απορρίπτουν όχι μόνον όσοι θέλουν τη Νέα Δημοκρατία αλλά και εκείνοι που «βλέπουν» Γιωργάκη, καθώς μόνον ένα 6% του ζητάει να συνεχίσει την πολιτική του προκατόχου του. H κυβέρνηση, όμως, παραμένει στα χέρια του ΠΑΣΟΚ. Και μαζί της, ο μηχανισμός εξουσίας. Προφανώς και τα ταμεία που τη συνοδεύουν.
Ο Καραμανλής βρέθηκε, έτσι, υποχρεωμένος να δώσει μια νέα και πρόσθετη μάχη. Πρέπει να κερδίσει στην κάλπη της 7ης Μαρτίου το μελλοντικό του αντίπαλο. Αντί να αναμετρηθεί με τα προβλήματα που έχει να αντιμετωπίσει η χώρα και οι πολίτες της, έπρεπε να αντιμετωπίσει τη «Μπρυμέρ» Σημίτη. Αντί να ανταλλάσσονται επιχειρήματα, κριτική και προτάσεις, αντί να προταχθεί ο Λόγος, τα πάντα διαλύθηκαν σε μια Εικόνα. Εξέλιξη ανατρεπική όταν χειριστές της εικόνας είναι εκείνοι που έχουν κάθε λόγο να αποκρύψουν τα συμφέροντά τους και το πραγματικό διακύβευμα των εκλογών.
Κάπως έτσι, λοιπόν, το αποτέλεσμα θα κριθεί τελικώς από τον τρόπο με τον οποίο βλέπουν οι πολίτες τη ψήφο τους. Αν οι περισσότεροι κρίνουν την ψήφο τους αναλογιζόμενοι τα προβλήματα και τις προκλήσεις των αμέσως επόμενων ετών, ο Καραμανλής θα πάρει την εκλογή. Αν πάλι περισσότεροι είναι εκείνοι που αναζητούν τη συντροφιά μιας φιλικής εικόνας, ανεξαρτήτως των δεσμεύσεων που θα έχει αναλάβει απέναντί τους, τότε, ο Παπανδρέου διατηρεί τις ελπίδες του.