«Μιαν άσπρη μέρα και για μας…»

«Κανείς δεν ξέρει», λένε οι απαιδιόδοξοι, «τι μέρα σου ξημερώνει». «Να δούμε μιαν άσπρη ημέρα», λένε και οι αισιόδοξοι… Ανοίξαμε χθες, το παράθυρό μας, σε μια ολόλευκη ημέρα, με τις νιφάδες του χιονιού να πέφτουν, σεντόνι κι όχι πεταλουδίτσες! Ασπρες οι στέγες, φορτωμένα τα κλαδιά των δέντρων, με φορτίο πάγου και τα ακινητοποιημένα αυτοκίνητα στα βόρεια προάστια. Και μετά το μεσημέρι, στα γραφεία μας, στο Νέο Φάληρο μπροστά, στο απέραντο εργοτάξιο από τις εκβολές του Κηφισού ώς «τα Βοτσαλάκια» το χιόνι έστρωνε γέφυρα μεταξύ του ατσάλινου ουρανού και της ανατριχιασμένης θάλασσας, στο βάθος. Οι συντάκτες μπροστά στο πρωτόφαντο αυτό θέαμα, αφήναμε τα γραφεία μας και ρίχναμε μια ματιά έξω από τα παράθυρα. Και τα τηλεφωνήματα μας έλεγαν «αδιάβατοι οι δρόμοι στη Δροσιά», «χιονοθύελλα στην Αρδηττού και Βουλιαγμένης», «το στρώνει στην Καλλιτεχνούπολη», «άσπρισαν στη Βασιλίσσης Σοφίας τα δέντρα». Και ο Παρθενώνας πάλλευκος ο ίδιος, δεχόταν τις λευκές θωπείες του χιονιού, τόσο σπάνιου επισκέπτη στην Αθήνα…