«H πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα…», πάνω στο φούντωμα του προεκλογικού πυρετού, για να… ευφρανθούν τα αυτιά μας, να χαμογελάσει η ψυχούλα μας, να πέσει σαν μαραμένο φύλλο η αειθαλής απαισιοδοξία μας, να μπουμπουκιάσει η ελπίδα της προοπτικής ενός καλύτερου αύριο – τώρα, που τα κόμματα και πολιτικοί είναι στα «ντουζένια» τους, υπόσχονται εκ του… περισσεύματος της καρδίας τους, «δεσμεύονται» με όρκους ειλικρινείας, ζωγραφίζουν με χαρούμενα φωτεινά χρώματα ένα μέλλον ρόδινο. Τώρα, ξαφνικά, όλοι αυτοί που διαφέντευαν τις τύχες μας τα περασμένα χρόνια και σε όλο αυτό το διάστημα όλα τα ‘καναν περίφημα κι ούτε ν’ ακούσουν για λάθη, ολιγωρίες, ανικανότητες, παραλείψεις, αδυναμίες (και όχι «αθώες» – συνήθως το εντελώς αντίθετο!) δεν ήθελαν, τώρα ως… μωραί παρθένοι ανακάλυψαν την «αυτοκριτική», βρήκαν θαμμένες στα τρίσβαθα του νου και της «πολιτικής βούλησής» τους ένα σωρό ωραίες ιδέες και προγράμματα, που μας τα πλασάρουν ως απολύτως εφικτά και αμέσου εφαρμογής και απόδοσης… Λες κι όλα αυτά τα χρόνια είχαν υποστεί ένα… ανεξήγητο «μπλακ άουτ», μια ιδιότυπη πολιτική σχιζοφρένεια, άλλα να θέλουν να κάνουν, και άλλα -τα εντελώς αντίθετα!- να πράττουν! Τώρα είδαν… το φως το αληθινό, τώρα ήπιαν από μαγικό «ματζούνι» και ως νέοι «Αστερίξ» είναι πανέτοιμοι για το ακατόρθωτο!
Από την άλλη, κι αυτοί που διεκδικούσε την εξουσία και όλο το διάστημα που ασκούσαν κριτική στους «κρατούντες» και είχαν τον χρόνο και την άνεση να εκπονούν τα δικά τους προγράμματα, κι αυτοί στον… «συμπυκνωμένο προεκλογικό χρόνο» βγαίνουν και «εκθέτουν» το δικό τους όραμα και σχέδιο δράσης, προφανώς για να «μείνει» και να «γράψει» ως εντύπωση – και βέβαια για να υπάρχει το περιθώριο σε κάθε «προσφορά» του αντιπάλου, να παρουσιάζεται η «αντιπροσφορά», δεόντως… βελτιωμένη και επαυξημένη! Για να μην… αδικούμε κανέναν, η πρακτική δεν είναι καινοφανής: πάντα, κάθε φορά στο πρόσφορο προεκλογικό «τώρα» έβγαιναν οι «πραμάτειες» στο πολιτικό παζάρι και τις διαλαλούσαν οι πωλητές τους – ίσως γιατί γνωρίζουν καλά πως ένα μεγάλο και κρίσιμο ποσοστό ψηφοφόρων αποφασίζει την τελευταία στιγμή, ακόμη και ενώπιον της κάλπης, με ποιον θα πάει και ποιον θα αφήσει, κι αυτόν θέλουν να κανακέψουν, να προσελκύσουν, να πείσουν και να τον κάνουν «δικό» τους…
Βέβαια, για τα κυβερνώντα κόμματα, αυτή η «θεσμική κοροϊδία» της τελευταίας προεκλογικής στιγμής είναι απείρως βαρύτερη – γιατί επιτέλους αυτά ΕΙΧΑκαι διαχειρίζονταν την εξουσία! Μπορούσαν να κάνουν τις «ιδέες» τους πράξεις, ήταν σε θέση να πάρουν μέτρα για τους ανέργους (ο νέος αρχηγός του ΠΑΣΟΚ εξήγγειλε «ριζοσπαστικές» λύσεις στο Λαύριο και την ίδια ώρα στη Βουλή συζητιόταν εργασιακό νομοσχέδιο στο οποίο θα μπορούσαν να ενταχθούν αυτές οι λύσεις, ε;), είχαν 8 χρόνια να τολμήσουν την (ποσοστή;) «μεταρρύθμιση» στην Παιδεία και τη λύση στο άλγος των «Πανελληνίων», μπορούσαν να «εκσυγχρονίσουν» τη δημόσια διοίκηση – τι στην ευχή, τα όσα τώρα «δεσμεύονται» να κάνουν «μετά», τα σκέφτηκαν ξαφνικά και διά της… θείας επιφωτίσεως;
«Προγράμματα» διά πάσαν νόσον και…
Πολύ σπάνια -σχεδόν ποτέ!- τα διαφημιζόμενα προεκλογικώς «κυβερνητικά προγράμματα» δεν διακρίνονταν σ’ αυτήν τη χώρα για τη λεπτομερή επεξεργασία τους, την επακριβή κοστολόγησή τους (και την παραπομπή στις πηγές χρηματοδότησης αυτού του κόστους…), την απολύτως συγκεκριμένη και σταδιακή χρονική διάσταση της εφαρμογής τους – και κυρίως: τη «συνολικότητά» τους, την αρμονική και «ιστολογική» εξάρτηση του ενός επιμέρους προγράμματος με το άλλο, της μιας πολιτικής με τις άλλες, που όλες μαζί συναπαρτίζουν το ενιαίο «κυβερνητικό πρόγραμμα»! Ολες, στο «επιμέρους», φαντάζουν ελκυστικές, «λάγνες» προ ψηφοθηρία, αλλά χωρίς βάσεις υλοποίησης, βάσεις που θα στηρίζονται κυρίαρχα στην… ύπαρξη χρημάτων για να εφαρμοσθούν!
Ακούμε… παθιασμένες διαβεβαιώσεις, όλα αυτά τα τελευταία χρόνια, για την «ισχυρή οικονομία» και τους «πρωτοφανείς ρυθμούς ανάπτυξης», που αποτελούν την ασφαλή «εγγύηση» για το μέλλον – και την ίδια στιγμή μαθαίνουμε (κυρίως από… ξένες εκθέσεις!) επίσημα, αλλά και διαπιστώνουμε στην καθημερινή πρακτική, πως όλοι οι επιμέρους τομείς αυτής της «ισχυρής οικονομίας» πάνε κατά διαόλου: εμπορικό ισοζύγιο, ανταγωνιστικότητα, βιομηχανία, γεωργία, τουρισμός, υπηρεσίες! Το δημόσιο χρέος και το έλλειμμα, κόντρα στις «δεσμεύσεις» για μείωση, αυξάνουν χρόνο με τον χρόνο, οι όποιες νέες θέσεις εργασίας δημιουργούνται, σταθερά υπολείπονται των «θέσεων ανεργίας», η Ελλάδα είναι στην τελευταία θέση στην Ευρώπη στον τομέα των (παραγωγικών και ζωογόνων – πραγματικών μοχλών ανάπτυξης!) ξένων επενδύσεων (αύξηση 500% σημείωσαν οι «άμεσες» ξένες επενδύσεις στην E.E. την τελευταία πενταετία, μόλις 3% στη χώρα μας!), έχουμε το χαμηλότερο ποσοστό «απασχόλησης» του ενεργού πληθυσμού (που σημαίνει χαμηλό βιοτικό και εισοδηματικό επίπεδο) από όλες τις άλλες χώρες – μέλη της E.E. – και όμως, μονότονα και στερεότυπα μας «κουφαίνουν» για την «ισχυρή» και «ελπιδοφόρα» οικονομία μας….
Πότε, επιτέλους, θα υπάρξει, από το όποιο κόμμα, ένα ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ, μακροπρόθεσμο και «εξασφαλισμένων πολιτικών» ουσιαστικό πρόγραμμα ανάπτυξης, με εκ βάθρων επαναπροσδιορισμό και αναδιοργάνωση των παραγωγικών δομών της χώρας; Γνωρίζαμε ΠΡΙακόμη μπούμε στην EOK, πως η χάραξη μιας τέτοιας (υπερκομματικής!) «εθνικής στρατηγικής» ήταν όρος εκ των ων ουκ άνευ – και φρόντισαν να μας το ξαναθυμίσουν οι εταίροι μας, τις παραμονές της πολυδιαφημισμένης ένταξής μας στο ενιαίο νομισματικό σύστημα, στο οποίο μέλλον και ελπίδες μπορούν να έχουν MONO όσοι χτίζουν σωστά και μεθοδικά την ανταγωνιστικότητα και την ουσιαστική – όχι… στους δείκτες, τα τσιμέντα και τους δρόμους μονάχα! – ανάπτυξή τους!
Ανάπτυξη με… «παρθενογένεση»;
«Η Ελλάδα δεν είναι πια η Ψωροκώσταινα», καμώνονται αυτοί που διαχειρίζονται την εξουσία και τις τύχες ενός ολόκληρου λαού τα τελευταία είκοσι χρόνια – σιγά τη… διαπίστωση! Αυτό έλειπε όλα αυτά τα χρόνια (και με τον TPOMAKTIKO ΠΑΚΤΩΛΟ πιστώσεων, ύψους εκατοντάδων ΤΡΙΣ. που έκτοτε έχουν εισρεύσει από την E.E.!) να μην έχουν γίνει «κάποια βήματα» προς τα εμπρός – το ζητούμενο είναι πού θα ΜΠΟΡΟΥΣΑΜΕ να έχουμε φθάσει με όλη αυτήν την εξωτερική βοήθεια αυτών των χρόνων, αν τη διοχετεύαμε σε επεξεργασμένα αναπτυξιακά προγράμματα ουσίας και δεν την κατασπαταλούσαμε σε μη αναπτυξιακά στην ουσία έργα, και δη με αδιαφανέστατες και διαπλεκόμενες διαδικασίες!
Για ποια «εθνική ανάπτυξη» μπορούμε σήμερα να κάνουμε λόγο, όταν όλα αυτά τα χρόνια δεν έχει υπάρξει OYTE ΕΝΑΣ ρεαλιστικός και ουσιαστικός αναπτυξιακός προγραμματισμός που να… υπερβαίνει το όριο μιας κυβερνητικής τετραετίας; Ποιος σοβαρός άνθρωπος θα μιλήσει για προοπτική «εθνικής ανάπτυξης» σε μια χώρα καταδικασμένη να «αναπτύσσεται» με το 50% του πληθυσμού της στριμωγμένο στο Λεκανοπέδιο, με την περιφέρεια να μαραζώνει; Πώς, έτσι, στο τυχαίο, θα επιτευχθεί η απαραίτητη (οικονομικά και εθνικά) ισόρροπη παραγωγική κατανομή από τη μια άκρη της πατρίδας στην άλλη, δημιουργώντας ευκαιρίες απασχόλησης «επιτόπιες»; Ποιες κεντρικές και «προωθούμενες» (πολιτικά και οικονομικά) πολιτικές αναδιάρθρωσης, εκσυγχρονισμού και ανταγωνιστικότητας της αγροτικής παραγωγής εκπονήθηκαν και εφαρμόσθηκαν;
Σκέφθηκε κανείς να προωθήσει και να χρηματοδοτήσει τομείς οικονομικής ανάπτυξης, στους οποίους η Ελλάδα διαθέτει «συγκριτικό πλεονέκτημα» (τουρισμό, συνεδριακό τουρισμό, κέντρα πολιτιστικής μετεκπαίδευσης, παρεμφερείς υπηρεσίες, μονάδες προσέλκυσης ενδιαφέροντος υψηλών εισοδηματικών μονάδων, όπως λ.χ. αυτοκινητοδρόμια, μαρίνες κ.λπ. που θα συνέβαλλαν στη διατήρηση των πλεονεκτημάτων από τη διεξαγωγή της Ολυμπιάδας); Εγινε ποτέ σοβαρή μελέτη για την απόκτηση σύγχρονου σιδηροδρομικού δικτύου, που αποτελεί τον βασικότερο παράγοντα (η ταχεία και ασφαλής μεταφορά προσώπων και προϊόντων) για τον μη μαρασμό περιοχών της περιφέρειας; Επενδύσαμε «πάση δυνάμει» και προγραμματισμένα στην παιδεία (ανώτατη και τεχνική) ώστε να βγάλουμε στρατιές ειδικευμένου εργατικού δυναμικού, που σε συνδυασμό με μια γενναία (τύπου Ιρλανδίας) φορολογική πολιτική και τη δημιουργία λειτουργικών υποδομών να αποτελέσει ουσιαστικό κίνητρο για ξένες επενδύσεις;
Μάλλον… πολλά ζητάμε! Στη χώρα των… «Μαυρογυαλούρων», αρκούν τα συνήθη προεκλογικά, «θα σας κάνουμε σχολεία!» «μα, δεν έχουμε παιδιά…» – «δεν πειράζει, θα… σας κάνουμε και παιδιά!».