O Χρ. Πάχτας είπε πολλά στα κανάλια για το περιεχόμενο της επίμαχης τροπολογίας, αλλά τίποτα για τον τρόπο με τον οποίο την προώθησε. H όλη μεθόδευση προκαλεί ακόμα και στους πιο καλοπροαίρετους πολίτες δικαιολογημένες υποψίες για τα κίνητρά του. Ενας πολιτικός, που θεωρεί ότι γραφειοκρατικά εμπόδια απειλούν να τινάξουν στον αέρα μια επωφελή για την περιφέρειά του επένδυση, δεν καταφεύγει σε διάτρητα τεχνάσματα. Υπερασπίζει πολιτικά τη θέση του και προσπαθεί να πείσει τους συναδέλφους του στην κυβέρνηση και στη συνέχεια τη Βουλή.
Είναι προφανές ότι ορισμένοι εκ των εννέα βουλευτών γνώριζαν ακριβώς τι υπέγραφαν. Κάποιοι άλλοι, όμως, όπως συνηθίζεται, προσέθεσαν επιπολαίως το όνομά τους είτε για να κάνουν χάρη στον υφυπουργό είτε για να του ανταποδώσουν κάποιο ρουσφέτι. H πρακτική αυτή είναι δυστυχώς κανόνας κι όχι εξαίρεση. Απ’ αυτή την άποψη είναι άτυχοι. Υπέγραψαν τη λάθος τροπολογία στη λάθος στιγμή και βρέθηκαν χωρίς να το πολυκαταλάβουν «εκπαραθυρωμένοι» από τα ψηφοδέλτια.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο τρόπος αποκλεισμού τους ήταν αντιδεοντολογικός. Το δικαίωμα της απολογίας είναι στοιχειώδες. Το έχουν σεβασθεί ακόμα και αυταρχικά καθεστώτα. Σε συνθήκες «τηλεοπτικής δημοκρατίας», όμως, όλα αυτά φαντάζουν λεπτομέρειες. Από τη στιγμή που η ατμόσφαιρα ιονίσθηκε, κάθε δυνατότητα για νηφάλια αντιμετώπιση έσβησε. Το ποτάμι πήρε κι όσους δηλώνουν ότι πλαστογραφήθηκε η υπογραφή τους. H κοινή γνώμη, φορτισμένη και από τα «Μίντια», ζητούσε «αίμα». Είναι πεπεισμένη, άλλωστε, ότι ο πολιτικός κόσμος βρίσκεται χωμένος μέχρι τον λαιμό στη διαπλοκή και στη διαφθορά. H ισοπεδωτική αυτή εντύπωση αδικεί τους έντιμους, αλλά δεν είναι αδικαιολόγητη. Οι κυβερνήσεις Σημίτη έχουν δείξει κραυγαλέα ανοχή.
Στο πρόσφατο παρελθόν έχουν συμβεί αρκετές εξίσου σκανδαλώδεις πράξεις, χωρίς να έχει προκληθεί ο αντίστοιχος θόρυβος. H υπόθεση του «Πόρτο Καρράς» κατάφερε να εισβάλει στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας και να πάρει τέτοιες διαστάσεις, γιατί ξέφυγε από τον έλεγχο. Για να συμβεί αυτό συνήργησαν η κόντρα Χριστοδουλάκη – Πάχτα, η απουσία ενός ισχυρού πρωθυπουργού και, βεβαίως, το προεκλογικό κλίμα και οι συναφείς σκοπιμότητες.
Εάν ο Γ. Παπανδρέου είχε ακολουθήσει μία θεσμική διαδικασία για τον καταλογισμό ευθυνών στους εμπλεκόμενους βουλευτές θα βρισκόταν κατηγορούμενος για προσπάθεια συγκάλυψης ή, τουλάχιστον, για ύποπτη αδράνεια. Εάν δεν είχε αντιδράσει ακαριαία και μ’ αυτή την αυστηρότητα, θα είχε χάσει κατά κράτος τη μάχη των εντυπώσεων, που διεξάγεται από την πρώτη στιγμή στα τηλεοπτικά παράθυρα. Τώρα, θυσίασε για να διασώσει κάπως τον εαυτό του και το κόμμα του. Στην τηλεοπτική δημοκρατία, η πολιτική έχει -δυστυχώς- καταντήσει ανθρωποβόρο παιχνίδι.