Χαριτωμένο είναι το να υπόσχεται κανείς την «πλέρια, συμμετοχική δημοκρατία», όπως πράττει ο κ. Γ. Παπανδρέου (έστω κι αν η λέξη «πλέρια» ακούγεται από τα χείλη του σαν καρικατούρα μιας καρικατούρας)? χαριτωμένο είναι και το να συνεχίζει να ισχυρίζεται πως θα εκλεγεί πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ με «άμεση δημοκρατία», ενώ δρα ήδη σαν απόλυτος, αυτοθεσμοθετημένος ηγεμόνας. Θα ήταν, πάντως, φρονιμότερο αν αυτός και η παράταξή του μεριμνούσαν ειλικρινέστερα για τη στερέωση αυτής της απλής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας που διαθέτουμε. Διότι η βίαιη εισαγωγή στη Βουλή της λογικής και της ηθικής των ταχυφαγείων δεν αποτελεί απλώς περιφρόνησή της, αλλά σαφή υπονόμευσή της. Κι αυτή η υπονόμευση, που αφορά το παρόν, δεν γιατρεύεται με δημαγωγικές αναφορές στην «πλέρια» ή τη «συμμετοχική» δημοκρατία του μέλλοντος, και μάλιστα ενός μέλλοντος που δεν θα ‘ρθει ποτέ.
Χαριτωμένη είναι, επίσης, η «νέα ηθική» που μονότονα και με κάμποση ασάφεια επαγγέλλεται ο κ. Γ. Παπανδρέου. Δεν θα ήταν, όμως, περιττός ο σεβασμός και της «παλιάς» ηθικής, άλλωστε τίποτε το καινούργιο και ωραίο δεν μπορεί να προκύψει αν δεν ριζώσει σε ό,τι άξιο και καλό προϋπήρξε. Αυτή η «παλιά» ηθική, λοιπόν, αν οι επιταγές της γίνονταν ακουστές και δεν προκαλούσαν τον καγχασμό των κυνικών, θα όριζε ότι κανένας κυβερνητικός δεν δικαιούται να αποχαρακτηρίζει δασικές εκτάσεις (και μάλιστα της εκλογικής του περιφέρειας) και να παραχωρεί με φωτογραφικές τροπολογίες την «αξιοποίησή» τους σε χρηματιστηριακώς πλουτίσαντες κεφαλαιούχους («επενδυτές» στην καθαρεύουσα της εξουσίας…). H ίδια «παλιά» ηθική θα υποχρέωνε τους βουλευτές να διαβάζουν τα κείμενα που υπογράφουν. Στις πλατείες δικαιούνται να λένε στους ψηφοφόρους τους ό,τι περνάει από τη γλώσσα τους χωρίς να περνάει υποχρεωτικά και από την κρησάρα του νου τους? στη Βουλή, όμως, όταν νομοθετούν, υποτίθεται ότι νομοθετούν ως αντιπρόσωποι του λαού και όχι ως επιπόλαιοι φίλοι και σύντροφοι του ενός ή του άλλου υπουργού. Με τέτοια προϊστορία, λοιπόν, τι βεβαιώνει ότι η «νέα ηθική» θα γίνει περισσότερο σεβαστή από την «παλιά»;