Οτι η διαβόητη πλέον «τροπολογία Πάχτα» υπήρξε κρούσμα διαφθοράς είναι μάλλον οφθαλμοφανές. Το αν το κρούσμα ήταν «συγκλονιστικό» υπό τα δεδομένα αυτού του κράτους και του τρόπου, που λειτουργεί πολλές δεκαετίες τώρα, δεν φαίνεται το ίδιο βέβαιο. Και πάντως όχι τόσο, ώστε να μην προβληματίζουν όσα ακολούθησαν.
Η μεθόδευση του κ. Πάχτα προδίδει συναλλαγή και αδιαφανείς σχέσεις με επιχειρηματικά συμφέροντα. Τίποτα λιγότερο δεν θα αρκούσε να ερμηνεύσει τη σπουδή και τον «ελιγμό». Οι τροπολογίες της νύχτας δεν είναι, άλλωστε, ποτέ αθώες? στην καλύτερη περίπτωση είναι διακομματικώς συμφωνημένες. Από αυτήν, όμως, τη διαπίστωση μέχρι τον διά συνοπτικής διαδικασίας εξιλασμό με συλλήβδην αποπομπή όσων προσυπέγραψαν υπάρχει μεγάλη απόσταση, την οποία μάλλον δεν θα είχε «διανύσει» το ΠΑΣΟΚ, αν δεν υπήρχαν οι προεκλογικές ανάγκες και η τηλεοπτική καταγγελτική δημοσιότητα. H τελευταία βρήκε εδώ πρόσφορο έδαφος όχι μόνο στις κατάδηλες ενδείξεις διαφθοράς, αλλά και στην οικολογική ευαισθησία, αφού θύμα της όλης συναλλαγής δεν εμφανίστηκε μιά οιαδήποτε «αξία», αλλά αυτό το δάσος.
Και όμως, αν ο τρόπος προώθησης της τροπολογίας δεν αφήνει περιθώρια κανενός «άλλοθι» για τον έχοντα την ευθύνη της, ορισμένοι από τους προσυπογράψαντες δεν αποκλείεται να έχουν κάποια ελαφρυντικά, ιδίως αν λάβει κανείς υπόψη του ότι τέτοιου είδους τροπολογίες είναι δυστυχώς συνηθισμένες (τόσο, ώστε επιτυχημένος δικηγόρος εμφανίζει σε πρόσφατο βιβλίο ως «προληπτική νομική» τη θέσπιση… φωτογραφικών νόμων από «πελάτες» με πολιτική ισχύ). Οι πολίτες έχουμε δίκαιο να αξιώνουμε την εξάλειψη κάθε διαφθοράς και ευτελισμού, η «διαβάθμιση» του ατοπήματος δεν μπορεί όμως να είναι αδιάφορη για την ένταση της κύρωσης.
Με άλλα λόγια, το ότι στη Βουλή έγινε ένα ατόπημα δεν νομιμοποιεί οπωσδήποτε την αποπομπή των βουλευτών που προσυπέγραψαν. Οχι μόνον επειδή στην προκειμένη περίπτωση η αποπομπή αυτή διατάχθηκε από πρόσωπο που ακόμη δεν κατέχει επισήμως το προεδρικό αξίωμα, αλλά κυρίως επειδή το Σύνταγμα θέλει τη γνώμη του βουλευτή ελεύθερη. Ωστε, αν ένας βουλευτής δηλώνει ότι πίστευε αυτό που υπέγραψε, είναι τουλάχιστον προβληματικό να κολάζεται για την «πεποίθησή» του χωρίς απόφαση αρμοδίου κομματικού οργάνου. Και όταν οι εκλογές επίκεινται, θα έπρεπε να αναμένεται η κρίση του ίδιου του λαού. Θα είχε ενδιαφέρον να δει κανείς πόσοι Βορειοελλαδίτες θα ψήφιζαν τα «μαύρα πρόβατα» της τροπολογίας.
Οτι τα ερωτήματα αυτά παραμερίστηκαν δεν οφείλεται στο γεγονός ότι η τροπολογία κρίθηκε τόσο βαρύ ατόπημα, όσο στην προεκλογική προτεραιότητα να περιορίσει το ΠΑΣΟΚ τον αντίκτυπο από τις αρνητικές αναφορές των μέσων ενημέρωσης – και δη της τηλεόρασης. Για πολλούς το γεγονός είναι αδιάφορο. Δεν νομίζω, όμως, ότι είμαστε λίγοι όσοι δυσπιστούμε έντονα προς τον τηλεοπτικό διάλογο ως αιτία αποκεφαλισμού βουλευτών.
Ανάλογη δυσπιστία, θα προσθέσω, είναι καλό να μας διαπνέει, όποτε ως μείζων αξία, ικανή να δαιμονοποιήσει πάντα «αντίπαλο», προβάλλεται το περιβάλλον. Δεν τρέφω καμία συμπάθεια προς τους εργολήπτες ούτε προς τις θηριώδεις τουριστικές εγκαταστάσεις, είναι όμως κατάδηλο ότι τα δέντρα από μόνα τους δεν παρέχουν ιδιαίτερες θέσεις εργασίας και ότι οι εταιρείες δεν αγοράζουν χιλιάδες στρέμματα γης για να τα αποθαυμάζουν. Το ότι κάποιοι πολιτικοί και επιχειρηματίες είναι διεφθαρμένοι είναι λόγος για να τιμωρηθούν. Οχι για να υποκρινόμαστε ότι θα βρούμε επενδυτή να δασώσει το Πόρτο Καρράς.