Οι ενενήντα στις εκατό εικόνες που βλέπουμε από το Ιράκ έχουν αμερικανικό πομπό. Λογικό μοιάζει. Οι Αμερικανοί κατέχουν τη χώρα, αυτοί ορίζουν, αυτοί διαθέτουν «ενσωματωμένους» δημοσιογράφους, αυτοί έχουν αναλάβει σχεδόν μονοπωλιακά την «εικονοδοσία» των καναλιών τους, και δι’ αυτών όλου του κόσμου. Κάθε τόσο λοιπόν φτάνουν και στη δική μας μικρή οθόνη φιλμάκια που καλύπτουν τη δράση των αμερικανικών στρατευμάτων, φιλμάκια που μπορεί να μην προσφέρουν πολλά στους ιστοριογράφους, είναι πάντως χρήσιμα για τους σεναριογράφους του Χόλιγουντ, που σίγουρα θα ετοιμάζουν τώρα τις νέες «απελευθερωτικές» ταινίες. Το «στόρι» των περισσότερων φιλμ αυτού του είδους είναι στερεότυπο: Πάνοπλοι Αμερικανοί στρατιώτες εισβάλλουν, πάντοτε νύχτα και παντοτε ουρλιάζοντας μονοσύλλαβες διαταγές, σε «ύποπτα» σπίτια. Αδιάφοροι για την ηλικία ή το φύλο των ενοίκων, τους ελέγχουν με την άμετρη βαναυσότητα αυτού που κατά βάθος ξέρει ότι αδικοπραγεί.
Με δεδομένο ότι στιγμιότυπα σαν αυτά κάθε άλλο παρά τιμή περιποιούν στους Αμερικανούς, αφού τίποτε το ηρωικό δεν καταγράφουν, το ερώτημα είναι γιατί τα δίνουν μόνοι τους στη δημοσιότητα. Από τον πολύ έρωτά τους προς την ενημέρωση και τη διαφάνεια άραγε; Ή για «παιδαγωγικούς» λόγους, για να αντιληφθούν δηλαδή όλοι οι επί γης καταναλωτές τέτοιων εικόνων ότι το καλύτερο που έχουν να κάνουν είναι να βρουν μια γωνιά της Ιστορίας και να τρυπώσουν, και να μην ενοχλούν τον ισχυρό;
Τα ίδια ερωτήματα, οξύτερα τούτη τη φορά, πέρασαν από το μυαλό όσων είδαν τούτες τις προεκλογικά παραζαλισμένες ημέρες, ένα άλλο φιλμάκι, διαφορετικού περιεχομένου, σφηνωμένο ανάμεσα στις κραυγές της κομματικής αντιπαράθεσης. Και πάλι Αμερικανοί στρατιώτες πρωταγωνιστούν, και πάλι οι ίδιοι έδωσαν στη δημοσιότητα το ωμότατο φιλμάκι, με σκηνές τραβηγμένες από την κάμερα ενός ελικοπτέρου «Απάτσι». Είδαμε λοιπόν τον πιλότο και τους πολυβολητές να ενημερώνουν το κέντρο των επιχειρήσεων ότι εντόπισαν τρεις ύποπτους Ιρακινούς. «Χτυπήστε τους», ακούγεται η εντολή του αξιωματικού, που δεν είχε λόγους να κουραστεί με δεύτερες σκέψεις για το αν οι ύποπτοι είναι όντως κακούργοι ή ανθρωπάκια του Θεού. Οι «Απάτσι» χτυπούν. Και σκοτώνουν τους δύο υπόπτους. «O τρίτος είναι τραυματίας», ενημερώνουν και πάλι τον αξιωματικό. «Χτυπήστε τον», ακούγεται αρράγιστη η φωνή του. Και τον χτυπούν. Χτυπούν έναν τραυματία. Και τον σκοτώνουν κι αυτόν. Τον απανθρακώνουν. Με δεδομένα τα ανθρωπιστικά αισθήματα των απελευθερωτών, το μόνο που μπορούμε να εικάσουμε είναι ότι σκότωσαν τον τραυματισμένο επειδή γνώριζαν ότι, με την άθλια κατάσταση των νοσοκομείων στο Ιράκ, ούτως ή άλλως θα πέθαινε αφού πριν θα ταλανιζόταν αδίκως. Ναι, έτσι πρέπει να σκέφτηκαν? έτσι αισθάνθηκαν.