Πάνω από 70.000 νομοθετήματα (νόμοι, διατάγματα, υπουργικές αποφάσεις) ισχύουν αυτήν τη στιγμή στην Ελλάδα. Αν σε αυτά προσθέσει κανείς τις ερμηνευτικές εγκυκλίους που έχουν εκδοθεί για την εφαρμογή των επιμέρους διατάξεων αυτών των νομοθετημάτων, αντιλαμβάνεται πόσο εύκολο είναι να παρανομήσει. Οι εκατοντάδες χιλιάδες διατάξεις εμποδίζουν τον πολίτη (αλλά και τον νομικό) να γνωρίζει τι ισχύει. H πολυνομία και η ασάφεια μαζί με την αναποτελεσματικότητα των υπηρεσιών, τη γραφειοκρατία και την απουσία ελέγχου, οδηγούν στην πλήρη ασυδοσία: στις παραβάσεις και υπερβάσεις κάθε τύπου, στα λαδώματα και στα φακελάκια, στις δουλειές που τελειώνουν χέρι με χέρι. Κάθε επιπλέον νόμος για την αντιμετώπιση του χάους κάνει τα πράγματα ακόμη πιο πολύπλοκα, ανοίγει νέα «παραθυράκια» στην παρέκκλιση από αυτόν, διευρύνει τα όρια της συναλλαγής, χωρίς να χτυπάει την παρανομία.
Αυτές τις μέρες, εν όψει διάλυσης της Βουλής, πέρασαν ή θα περάσουν από αυτή δεκάδες νομοσχέδια. Για το φορολογικό, για το ασφαλιστικό, για το συνταξιοδοτικό, για την αρχή της ίσης μεταχείρισης, για την πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας, για τον εκλογικό νόμο, για την ανάπτυξη του ιαματικού τουρισμού, για την παροχή νομικής βοήθειας στους οικονομικά αδύνατους, για τα αναπτυξιακά κίνητρα, για την καθιέρωση διοίκησης με στόχους, για τον ασφαλιστικό διαμεσολαβητή, για την απόκτηση ιατρικής ειδικότητας, για τη λειτουργία εμπορευματικών κέντρων, για τις συμβάσεις παραχώρησης έργων, για τα συστήματα ελέγχου των δημόσιων δαπανών…
Στη χώρα μας θεσπίζονται νόμοι (περίπου 100 κάθε χρόνο), όχι μόνο για να καλυφθούν αδυναμίες προηγούμενων διατάξεων, για να αλλάξουν ριζικά μεγάλα κοινωνικά ζητήματα, για να εναρμονιστεί η νομοθεσία μας με αυτήν της E.E., αλλά και για να βολευτούν οι ημέτεροι. Αυτό επιτυγχάνεται διά της νομοθέτησης με το σύστημα των τροπολογιών – μπορεί οι βουλευτές να μην έχουν καμιά συμμετοχή στη διαμόρφωση της κυβερνητικής πολιτικής, να μην έχουν τη δυνατότητα νομοθετικής πρωτοβουλίας, αλλά μπορούν να παρεμβαίνουν την τελευταία στιγμή, διά της προσθήκης ευνοιοκρατικών διατάξεων. Δεκάδες είναι οι ρουσφετολογικές ρυθμίσεις που καταθέτουν οι βουλευτές σε επίμαχα νομοσχέδια (στο ασφαλιστικό έχουν κατατεθεί πάνω από 100) για να εξυπηρετήσουν τ’ άνομα συμφέροντα φίλων και «πελατών»… Ευτελής και λείχουσα είναι η εξουσία μπροστά στους χρηματοδότες και τους ψηφοφόρους. Με τις συμφεροντολογικές παρεμβάσεις ένας απλός νόμος παραμορφώνεται τόσο από τις πολυάριθμες άσχετες προσθήκες που καταντά τερατώδης. Και φυσικά φαυλοκρατικός, ανήθικος και βλαπτικός για το σύνολο. Πολυδαίδαλος και διάτρητος. Σαν τον ιστό της αράχνης. Που αιχμαλωτίζει τα μικρά έντομα, αλλά αφήνει τα μεγάλα αλώβητα να τον διατρυπούν.