K αμιά ανάγκη δεν έχουμε εμείς εδώ, ευλογημένοι άνθρωποι, να ανακαλύψουμε κρυμμένη σε κάποιον ωκεανό τη νήσο της Ουτοπίας, που μάταια την ονειρεύτηκαν τόσοι και τόσοι, αιώνες τώρα. Γιατί τη ζούμε την Ουτοπία, είμαστε ήδη κάτοικοί της, έστω και για έναν-δυο μήνες κάθε τέσσερα χρόνια. Τόπος όπου ρέει το μέλι και το γάλα, αλλά και το κρασί, το ουίσκι και το τσίπουρο, τόπος ένθα απέδρα πάσα οδύνη, λύπη ή στεναγμός. Τόπος του «ευ» και του «πολλού» συγχρόνως, κι ας πάνε να κόψουν το λαιμό τους όσοι τάχα μετριοπαθείς επιμένουν να διαδίδουν πως «ουκ εν τω πολλώ το ευ».
Φωνάζαμε μια φορά κι έναν καιρό κάτω από τα προεκλογικά μπαλκόνια της μεταπολίτευσης, φωνάζαμε λοιπόν και απαιτούσαμε «δίφραγκα τετράγωνα», «όχι τρύπες στις δεκάρες», «τρένο για την Αμοργό», «θάλασσα στα Τρίκαλα», και άλλα πολλά που φάνταζαν δυσκολοκατόρθωτα. Και ιδού. H φωνή μας ακούστηκε και, χάρη στο λαμπρό έθιμο της πλειοδοσίας που νοστιμεύει της ζωή μας και αποδεικνύει ότι η φαντασία βρίσκεται προ πολλού στην εξουσία, όλα θα γίνουν, όλα γίνονται μάλλον, εδώ και τώρα.
-Η θητεία; -Οχτάμηνη. -Μα τι λέτε, κύριε. Γιατί οχτάμηνη; – Αμ πόσο να ‘ναι; – Πέντε μήνες και πάλι πολλοί είναι. -E, τότε να ‘ναι τρίμηνη και να γίνεται κατ’ οίκον και διά του Ιντερνετ. -Και για τις συντάξεις; Τι έχετε να πείτε για τις αγροτικές συντάξεις; -Απλά πράγματα: Εκατό ευρώ πάνω. -Μόνο εκατό; Εμείς θα δώσουμε διακόσια. -E λοιπόν, διακόσια κι αλλα διακόσια και τα ρέστα μας. -Πάσο. Αλλά με τις πανελλήνιες τι θα κάνετε; -Τις καταργούμε. Θα μπαίνουν όλοι όπου θέλουν. -Κι όταν βγαίνουν, τι θα τους περιμένει; -E, συμμετοχική δημοκρατία έχουμε, ας κάνουν κάτι κι αυτοί.
Κάτι πρέπει να δώσεις βέβαια, ή μάλλον κάτι να τάξεις, ώστε να λάβεις. Καλές είναι οι ιδέες και τα ιδανικά, όταν όμως ο άλλος, που τον αντιμετωπίζεις χρόνια και χρόνια σαν πελάτη, σού λέει ευθέως ή εμμέσως «εν τη παλάμη και ούτω βοήσωμεν», οφείλεις να του κάνεις την προσφορά σου. Θα φροντίσουν φυσικά οι υποψήφιοι του κόμματός σου να βάλουν μπροστά την παντοδύναμη μηχανή του ρουσφετιού σε κάθε πόλη και χωριό, αλλά κι εσύ, σαν αρχηγός, δεν μπορείς να μείνεις πίσω. Οφείλεις να τιμήσεις το έθιμο της γαλαντομίας, να μην αφήσεις τον αντίπαλο να σε νικήσει σ’ αυτό το πατροπαράδοτο παίγνιο. Οταν θα έρθει η ώρα της πληρωμής, ξέρεις τι θα κάνεις: Θα δηλώσεις συντετριμμένος ότι «παρέλαβες καμένη γη», οπότε η Ουτοπία πρέπει να αναβληθεί. Αν ήσουν αντιπολίτευση και μόλις τώρα θρονιάστηκες στην εξουσία, θα σε πιστέψουν οι δικοί σου. Αν πάλι το κόμμα σου κατακτά εκ νέου την εξουσία, θα θυμηθείς τον Ρεμπώ και θα πεις «εγώ ήμουν ένας άλλος». Ωσπου να καταλαγιάσει η φιλολογική έριδα που θα ξεσπάσει, θα ‘χεις εξαντλήσει τη μισή θητεία σου.