Την περασμένη εβδομάδα, με αφορμή την τροπολογία Πάχτα, η στήλη είχε υποστηρίξει ότι η ανίχνευση αδιαφανών σχέσεων και μεθοδεύσεων πίσω από μία νομοθετική πρόταση δεν είναι επαρκής δικαιολογία για τη με συνοπτικές διαδικασίες αποπομπή όσων βουλευτών την προσυπέγραψαν. Τέτοιες θεαματικές, αν όχι θεατρικές κινήσεις εξυπηρετούν τον αγώνα των εντυπώσεων, σπανίως όμως την κοινοβουλευτική σοβαρότητα. Και ακόμη, οι κινήσεις του είδους ελάχιστα συμβάλλουν στη νηφάλια εξέταση του ίδιου του εκάστοτε ζητήματος, που πολλές φορές είναι υπαρκτό και δυσεπίλυτο.
Για να το διατυπώσει κανείς διαφορετικά, το γεγονός ότι ένα μέτρο προωθείται με φωτογραφική, εσπευσμένη τροπολογία μαρτυρεί μεν σκοτεινές γνωριμίες, δεν αποτελεί όμως και αμάχητο τεκμήριο ότι η επιδιωκόμενη ρύθμιση είναι σκανδαλώδης. Και όχι μόνον αυτό: ακόμη και αν η συγκεκριμένη ρύθμιση είναι σκανδαλώδης, η διαπίστωση δεν στηρίζει οπωσδήποτε το συμπέρασμα ότι, άρα, ουδέν ζήτημα υφίσταται και κάθε νομοθετική παρέμβαση περιττεύει. H τηλεοπτική (και σε κάποιο βαθμό η εν γένει δημοσιογραφική) δημοσιότητα, ιδίως όταν εκκινεί από κάποιο σκάνδαλο και εστιάζεται σ’ αυτό, τείνει να συσκοτίζει παρά να αναδεικνύει την ουσία των προβλημάτων ή διλημμάτων. Γιατί τελικώς προβλήματα υπάρχουν. Και δεν είναι μόνο το τι πρέπει να κτισθεί στο Πόρτο Καρράς ή το αν πρέπει να (ξανα)γίνει ξενοδοχείο στην Εκάλη, αλλά και τα γενικότερα ερωτήματα πίσω από τις μεμονωμένες περιπτώσεις. Ερωτήματα που σχετίζονται με την ισορροπία μεταξύ οικολογικής προστασίας και ανάπτυξης, τους ορισμούς των χρήσεων γης, τις επιλογές του πώς και πόσο το ανθρώπινο στοιχείο θα εμπλέκεται και θα χαίρεται το περιβάλλον, φυσικό και οικιστικό.
Το ότι αυτά τα ερωτήματα τώρα παραμερίζονται είναι, βέβαια, φυσικό επακόλουθο των μεθόδων που επέλεξε να ακολουθήσει η κυβέρνηση. Νυχτερινές τροπολογίες, όπως η της Χαλκιδικής, δεν περίμενε βέβαια κανείς να πυροδοτήσουν. … νηφάλιο διάλογο περί το περιβάλλον, αλλά σάλο. Και αν η Ν.Δ. ρίχνει λάδι στη φωτιά, πάλι εύλογο είναι (το ΠΑΣΟΚ στη θέση της θα ήταν πιθανότατα πολύ δριμύτερο). Το «εαυτούς ας αιτιώνται», όμως, οσοδήποτε δίκαιο, εξακολουθεί να μην παρέχει απάντηση στα ουσιαστικά ζητήματα. Ούτε, πάλι, μπορεί να αποφανθεί κανείς για τα τελευταία με μόνη την τυπική διάκριση του τι θεσπίστηκε με «κανονικό» νόμο και τι με «δολιχοειδή» τροπολογία, αφού πολλοί νόμοι είναι εξίσου με τις τροπολογίες πρόχειροι ή φωτογραφικοί ή αποστάγματα επιρροών και συμφερόντων, ενώ πολλοί άλλοι έχουν αποδειχθεί άστοχοι ή έχουν ξεπεραστεί από τα πράγματα.
Στο ζήτημα του περιβάλλοντος, π.χ., συνυπαίτιες για τη σημερινή ελληνική κατάσταση είναι, κοντά στην έλλειψη ρυθμίσεων ή τη διαφθορά, και η πολυνομία ή η υπερβολική αυστηρότητα ορισμένων διατάξεων, λόγω των οποίων η τήρηση των νομίμων προσλαμβάνεται από τους πολίτες ως υπέρμετρα επαχθής και περιοριστική. Παντού στον κόσμο, όπου τουλάχιστον ζηλεύουμε την τουριστική ανάπτυξη, υπάρχουν μεν απαραβίαστοι δρυμοί, απαντούν όμως και ουκ ολίγα ξενοδοχεία και εγκαταστάσεις μέσα σε περιοχές εξαιρετικού κάλλους, αφού για να χαρεί ο άνθρωπος τις τελευταίες πρέπει να υπάρχουν κάποιες εγκαταστάσεις σ’ αυτές. Αναλόγως, υπάρχουν πεζόδρομοι όπως η Διονυσίου Αρεοπαγίτου, δεν είναι όμως νεκροί και αποστειρωμένοι, χωρίς ένα σημείο για την αναψυχή και ανάπαυση του διαβάτη. Στην Ελλάδα έχει κανείς την αίσθηση ότι προ της δυσκολίας να είναι οι ανθρώπινες παρεμβάσεις καλαίσθητες και προσαρμοσμένες στη φύση, προτιμούμε να τις απαγορεύουμε εντελώς. Το αποτέλεσμα δεν είναι να μη γίνονται. Είναι να γίνονται τέρατα.