Ισως επειδή βρισκόμαστε ακόμη σε άτυπη προεκλογική περίοδο, τα κρατικά κανάλια («η δημόσια τηλεόραση», σύμφωνα με το κυβερνητικής κοπής ψευδώνυμο) δεν πολυνοιάζονται να κρατήσουν τους τύπους. Και, είτε κατ’ εντολήν των πολιτικών προϊσταμένων είτε αυθορμήτως, φροντίζουν να προλαβαίνουν τις επιθυμίες των κυβερνητικών και να τις ικανοποιούν πλήρως. Χρησιμοποιούν προς τούτο κάθε λογής τεχνάσματα, άλλα ευφάνταστα και άλλα ωμά, βεβαρημένα από καθεστωτική αλαζονεία. H μεγάλη τους ευκαιρία είναι σίγουρα η διαρχία Σημίτη-Παπανδρέου, η οποία τους δίνει το άλλοθι να παρακολουθούν ευλαβικά και χωρίς περιορισμό χρόνου τις κινήσεις και των δύο ανδρών, με τη δράση των οποίων (εγκαίνια επί εγκαινίων, δηλώσεις, «ανθρώπινες στιγμές») καλύπτουν περί το ένα τρίτο του δελτίου ειδήσεων.
Υστερα, όταν παρουσιάζουν στιγμιότυπα από ομιλίες του κ. Παπανδρέου, δείχνουν πάντοτε πρόσωπα φωτεινά και ενθουσιασμένα. Αντίθετα, όταν δείχνουν εικόνες από εκδηλώσεις των αντιπολιτευόμενων κομμάτων, ο φακός, κατά τύχην μάλλον, εστιάζει σε πρόσωπα σκεπτικά ή και συνοφρυωμένα. Μια πιο ειδική φροντίδα τους αφορά τον Συνασπισμό: όταν ομιλητής είναι ο Μανόλης Γλέζος ή ο Γιάννης Μπανιάς, τα πλάνα είναι μακρινά, για να μη φαίνεται το πρόσωπό τους, που προφανώς κάτι σημαίνει, και όχι μονάχα για τους αριστερούς πολίτες. Πώς ακριβώς είναι το παλιό δόγμα; «Το μέσον είναι το μήνυμα»;
Ενα δείγμα ισονομίας: Στα προχθεσινά δελτία ειδήσεων, ο χρόνος που δαπάνησαν τα κομματικώς κρατικά κανάλια για να παρουσιάσουν την προεκλογική δραστηριότητα τεσσάρων κομμάτων, του KKE, του Συνασπισμού, του ΔΗΚΚΙ και του ΛΑΟΣ, ήταν-δεν ήταν ο μισός του χρόνου που αφειδώλευτα προσφέρθηκε στην εκδήλωση που οργάνωσε η Μαρία Δαμανάκη για να διαδηλώσει την πεποίθησή της ότι εγεννήθη «η νέα μεγάλη ελπίδα», δηλαδή το υπό τον Γ. Παπανδρέου ΠΑΣΟΚ. Ηταν άραγε τόσο σημαντική αυτή η εκδήλωση; Μα και βέβαια ήταν. Ηταν σημαντική για το ΠΑΣΟΚ και τον κ. Παπανδρέου (άρα και για την κρατική τηλεόραση). Ηταν σημαντική για τη M. Δαμανάκη και για όσους άλλους είχαν γοητευτεί από το εκσυγχρονιστικό εγχείρημα του K. Σημίτη και τώρα, συνεπώς ασυνεπείς, γοητεύονται από το «λαϊκοσυμμετοχικό» εγχείρημα του Γ. Παπανδρέου, με το οποίο πάντως η υπόθεση εκσυγχρονισμός (και οι ιθύνοντές του) αποθηκεύεται στο γνωστό «χρονοντούλαπο της ιστορίας» ως αποτυχημένη. Τέλος, το συμβάν ήταν σημαντικό για τον Αντώνη Καφετζόπουλο, καθότι, όπως αποσαφήνισε από το βήμα με την ίδια σιγουριά που τον διακρίνει όταν πρωταγωνιστεί σε διαφημίσεις, συστρατευόμενος με τον Γ. Παπανδρέου δεν θα αποκτήσει μόνο λόγο, φωνή δηλαδή, αλλά και «λόγο ύπαρξης». Προφανώς, όσοι αρνηθούν το «νέο προσκλητήριο» της ιστορίας θα μείνουν υπαρξιακώς ακάλυπτοι…