Ηταν πράγματι έκπληξη, και πολύ ευχάριστη μάλιστα. Στη Λεωφόρο Αμαλίας, η παλιά προπολεμική πολυκατοικία έφερε 60 χρόνια τώρα τα ίχνη από τους όλμους του 1944. Ηταν από τα ελάχιστα κεντρικά κτίρια που έφεραν ακόμη στην πρόσοψη την ιστορική αυτή μνήμη, αφού αυτή σκεπάστηκε σταδιακά από στρώματα μπογιάς ή έγινε σκόνη σε σύννεφα κατεδαφίσεων. Στην Αμαλίας, όμως, το όμορφο αυτό δείγμα του αθηναϊκού Μεσοπολέμου, ξαναβάφτηκε, ξανάνιωσε, φώτισε την περιοχή, αφήνοντας ακάλυπτες τις ουλές του. Είναι κομμάτι και αυτές της ιστορίας τής Αθήνας. Θα μπορούσε ενδεχομένως να τοποθετηθεί και μία πλάκα που να επισημαίνει την Ιστορία, όπως έχει γίνει σε άλλες πόλεις άλλων χωρών (π.χ. το έχουμε δει στο Ελσίνικι, όπου οι πληγές σε τοίχους διηγούνται ιστορίες). H Αμαλίας, χθες, ήταν στις ομορφιές της. Ελαμπε ο ήλιος, έλουζε τα κτίρια, έκανε λιγότερο απωθητική την κίνηση, λιγότερο ενοχλητικό τον θόρυβο. Σε μία σειρά, προς το Ζάππειο, λύγιζαν στο αεράκι του Φλεβάρη, οι φρεσκοφυτεμένες αγριοπιπεριές, που κάποιο σοφό χέρι φύτεψε. Γιατί η Αμαλίας ήταν η λεωφόρος των πιπεριών, που με το δαντελωτό φύλλωμα και το αψύ άρωμα χάριζαν στην ομορφιά του δρόμου. Κομπρεσέρ βρυχούσαν χθες, από τη μια προς το Ζάππειο, από την άλλη προς τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου (πάλι τρύπες άνοιγαν), αλλά ενδιαμέσως υπήρχε η χαρά της ζωής, με τις ώχρες στους τοίχους και τις νεαρές πιπεριές να γνέφουν. Ευθεία μπροστά άνοιγε η Συγγρού και στο τέρμα χρύσιζε το Φάληρο…
Τα ίχνη της Ιστορίας στους τοίχους της Αθήνας
1' 7" χρόνος ανάγνωσης
