Δεν γενικολογούν κατά λάθος…
Παρακολουθώντας τον προεκλογικό αγώνα των δύο μεγάλων κομμάτων, δεν αμφιβάλλει βεβαίως κανείς, ότι ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία επιθυμούν διακαώς να βρεθούν αγκαλιά με την κυβερνητική εξουσία τις πρώτες πρωινές ώρες της 8ης Μαρτίου. Οι δύο «μεγάλοι» της ελληνικής πολιτικής, έχοντας καταφέρει, από καιρό τώρα, να στριμώξουν στις άκρες του πολιτικού σκηνικού τα μικρά κόμματα, συγκρούονται μετωπικά, χρησιμοποιώντας όποιες επικοινωνιακές δυνάμεις διαθέτουν, προκειμένου να γοητεύσουν τους πολύτιμους «μεσαίους» ψηφοφόρους πολίτες. Οι του ΠΑΣΟΚ δείχνουν να τρομάζουν στη σκέψη, ότι πιθανώς θα χάσουν την εξουσία τον επόμενο μήνα, οι της Νέας Δημοκρατίας εκτιμούν ότι, αν δεν κερδίσουν τις εκλογές του Μαρτίου, τότε θα βρεθούν μέσα σε μια τρομερή εσωτερική κρίση.
«Επικοινωνιακώς», άλλοτε τα πάνε καλά οι μεν, άλλοτε οι δε, οι «γκάφες» τους είναι περίπου μοιρασμένες, όλα τα πρόσωπα που μάχονται στην πρώτη προεκλογική γραμμή κάνουν ό,τι μπορούν για να επιδείξουν αποφασιστικότητα και δυναμισμό, ως αυριανοί κυβερνώντες, προβάλλοντας εικόνες μοντέρνων πολιτικών. Ομως απ’ το σύνολο των προεκλογικών προσπαθειών των δύο μεγάλων κομμάτων μπορεί κανείς να διακρίνει ένα πράγμα: ότι όποιο απ’ τα δύο κόμματα πάρει την εξουσία την 8η Μαρτίου, μάλλον δεν θα ξέρει τι να την κάνει ακριβώς.
Οι προεκλογικές ημέρες περνούν και οι δύο μεγάλοι «μονομάχοι», δεν φαίνεται να διαθέτουν ο καθένας κάποια σχέδια για μια συνολική πολιτική εθνικής ανάπτυξης. Οι πολίτες ακούν τους «μεγάλους» να ανακοινώνουν καλές προθέσεις και σκόρπια «μέτρα» και «ρυθμίσεις» για τον ένα ή τον άλλο πάσχοντα δημόσιο τομέα. Ακόμη κι αυτά, προβάλλονται συχνά με διστακτικότητα και εσκεμμένες γενικολογίες. Και τα δύο κόμματα αποφεύγουν να θίξουν την ουσία των σημαντικών (και οδυνηρών) προβλημάτων, κι αυτό δεν είναι παράξενο βεβαίως, αφού λείπει το μεγάλο πολιτικό σχέδιο.
«Επικοινωνιακώς» χωρίς σχέδια…
Κατά βάθος αυτό που δείχνουν εμμέσως να υπόσχονται στους πολίτες οι δύο «μεγάλοι», εκθέτοντας απόψεις και επιχειρήματα, είναι μια διαχείριση της παρούσας κοινωνικο-οικονομικής κατάστασης καλύτερης από αυτήν των προηγούμενων ετών. Και το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία μιλούν ενθέρμως για «πρόοδο» και «ανάπτυξη», αλλά δεν μπαίνουν στον κόπο να εξηγήσουν σοβαρά το πώς είναι δυνατόν να «αναπτύσσεται» πλέον η αργόστροφη, καταχρεωμένη Ελλάδα μέσα στον σκληρό ανταγωνιστικό χώρο της Ευρωζώνης με την παραγωγική βάση την οποία διαθέτει σήμερα.
Για να καλύψουν, λοιπόν, τα μεγάλα πολιτικά κενά τους οι δύο «μεγάλοι» είτε γενικολογούν ασυστόλως είτε συζητούν διεξοδικώς επάνω σε λεπτομέρειες θεμάτων προκειμένου, εξαντλώντας εκεί τον διαθέσιμο χρόνο τους, να μην βρεθούν αναγκασμένοι να αναφερθούν στην όλη εικόνα του προβλήματος στο οποίο ανήκουν οι λεπτομέρειες. Οι του κυβερνώντος κόμματος ισχυρίζονται ότι γενικώς όλα τα πήγαν καλά ή περίπου καλά την τελευταία οκταετία, ότι έγιναν βεβαίως και κάποια λάθη (η ώρα της «αυτοκριτικής»), ότι αν είναι να διορθωθούν κάποια κακώς κείμενα στη χώρα, μόνο το ΠΑΣΟΚ είναι σε θέση να τα διορθώσει προσεχώς, αφού η αντίπαλος Ν.Δ. είναι «ακατάλληλη» να κυβερνήσει. Παραλλήλως, οι «πράσινοι» δεν διστάζουν να λένε -μέσω της «περίπτωσης Γιώργου Παπανδρέου»- ότι είναι πάρα πολλά τα κακά, τα άσχημα και τα αναχρονιστικά που συμβαίνουν στη χώρα μας και τα οποία οδηγούν στην ανάγκη για μεγάλες «ανατροπές» και για μια «ηθική επανάσταση». Ολα αυτά μαζί, «τουρλού» στο ΠΑΣΟΚ. Στην όχθη της Ν.Δ., οι «γαλάζιοι» επικρίνουν τους ακόμη κυβερνώντες για κακή έως κάκιστη διαχείριση των δημόσιων οικονομικών, για σπατάλες, για καθυστερήσεις, για διεφθαρμένο κομματικό κράτος, για ευθύνες παραγωγής «διαπλεκομένων» και υπόσχονται ότι ΟΛΑ αυτά με μια δική τους κυβέρνηση θα εκλείψουν.
Ετσι απλοϊκά, και κυρίως υπολογίζοντας ιδιαιτέρως στις καλές «εικόνες» των δύο αρχηγών, οι «μονομάχοι» πορεύονται στο προεκλογικό τοπίο ανήσυχοι πάντοτε μήπως και σε κάποιο κρίσιμο χρονικό σημείο της μάχης, υποπέσουν σε καμιά ακριβή «γκάφα» ή πατήσουν με όλο το βάρος τους κάποια «πεπονόφλουδα» που μπορεί να βρεθεί τυχαίως κάτω από το πέλμα τους. Και το πλαίσιο αυτού του είδους προεκλογικού αγώνα το «εγγυώνται» απολύτως τα τηλεοπτικά δίκτυα που τον καλύπτουν καθημερινώς.
Ανατροπές και γλώσσα…
Το τι ακριβώς προτίθεται να ανατρέψει μετεκλογικώς ο νέος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δεν είναι γνωστό σήμερα. Ομως, δεν μπορεί, νομίζουμε, να τον κατηγορήσει κανείς, ότι μιλώντας για «ανατροπές» αναφέρεται σε κάτι στο οποίο δεν πιστεύει. O διάδοχος του κ. K. Σημίτη, το «Παιδί της Αλλαγής», πραγματοποίησε ήδη, ας μην το ξεχνάμε, μια μεγάλη ανατροπή: δέχθηκε να είναι αρχηγός του ΠΑΣΟΚ εκτός κομματικών διαδικασιών, μόνο με την ευλογία του κ. Σημίτη που προηγουμένως ανέγνωσε προσεκτικά στο σπίτι του μια σειρά… δημοσκοπήσεις! Από εκεί και πέρα, ο κ. Παπανδρέου κατάφερε να ανατρέψει περισσότερο τα καθιερωμένα, εκλεγόμενος άλλες δύο φορές αρχηγός του ΠΑΣΟΚ: μια την περασμένη Παρασκευή μέσα στην αίθουσα του Συνεδρίου των 4.500 συνέδρων, που διά βοής τον έχρισαν μοναδικό υποψήφιο, άρα και ήδη εκλεγμένο αρχηγό, και άλλη μια, δύο ημέρες αργότερα, την Κυριακή, όταν μέλη και «φίλοι» – μέλη τον ψήφισαν σε κάλπες για αρχηγό!
Ανέτρεψε επίσης ήδη ο κ. Γ. A. Παπανδρέου κάτι άλλο, που χρόνια τώρα θεωρείται δεδομένο προεκλογικώς: ζητεί να του δοθεί η πρωθυπουργία, προκειμένου να μελετήσει τα προβλήματα. Από τη θέση πολιτικού αρχηγού και υποψηφίου πρωθυπουργού ένας ρήτορας διαβεβαιώνει πάντοτε τα ακροατήριά του, ότι γνωρίζει τα προβλήματα της χώρας και ότι διαθέτει τις δυνάμεις για να τα επιλύσει. O κ. Παπανδρέου, όμως, δηλώνει, παρακάμπτοντας τα συνήθη, ότι θα μελετήσει τα προβλήματα, θα τα… συζητήσει με τους «πολίτες» και στο πλαίσιο μιας «συμμετοχικής δημοκρατίας» αυτά τα προβλήματα θα λυθούν…
Αν όλα αυτά δεν είναι «ανατροπή» τότε τι είναι; ΄H μήπως δεν αποτελεί «ανατροπή» να αναφέρεται σήμερα δημοσίως ένα σημαίνον, επί μια 20ετία, στέλεχος του ΠΑΣΟΚ σε μια επερχόμενη «ηθική επανάσταση»;